Μετά από τη μεγάλη μονομαχία με το ακροδεξιό μέτωπο της Μαρί Λε Πεν, ο νέος μεγάλος αντίπαλος του Εμανουέλ Μακρόν βρίσκεται στο αντίθετο άκρο. Ακόμα κι αν δεν κατάφερε να μπει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο Μελανσόν συγκαταλεγόταν στους νικητές της αναμέτρησης του Απριλίου. Αύξησε σημαντικά το ποσοστό του, αγγίζοντας το 22%, με ανοδική δυναμική, ενώ είχε σημαντική διείσδυση στη νεολαία. Ας μην ξεχνάμε πως στην πρώτη του έκανε το άλμα για την προεδρία της αριστεράς από τους σοσιαλιστές, ίσα που ξεπερνούσε το 10%.
Ο Μελανσόν κατάφερε να εξαργυρώσει άμεσα την επιτυχία της καμπάνιας του στις προεδρικές άμεσα, προκαλώντας έναν μίνι πολιτικό σεισμό ενόψει των βουλευτικών εκλογών που ακολουθούσαν. Εκμεταλλευόμενος την καθίζηση των σοσιαλιστών και τη δική του δυναμική, συγκρότησε μία μεγάλη συμμαχία - ομπρέλα, εντάσσοντας οικολόγους, σοσιαλιστές και κομμουνιστές, με το επιχείρημα πως μπορεί να αντιπαρατεθεί άμεσα με τον Μακρόν, όπως κατάφερε να αντιμετωπίσει την ακροδεξιά στο πρόσωπο της Λε Πεν. Στην πολιτική άλλωστε, το μομέντουμ παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.
Τώρα ο Μελανσόν θέλει να εκφράσει την αντίθεση στις πρωτοβουλίες του Μακρόν και την κόπωση που έχει η γαλλική κοινωνία. Ο ακροαριστερός του λόγος συμπεριλαμβάνει το καθετί που αντιτίθεται στην προεδρία του Μακρόν, από την εξέγερση των κίτρινων γιλέκων, μέχρι τις αντιδράσεις των εργατικών συνδικάτων για τα εργασιακά και το συνταξιοδοτικό.
Ενόψει του δεύτερου γύρου των βουλευτικών εκλογών, αισθάνεται πως ήρθε η ώρα του να έρθει στο προσκήνιο της Γαλλίας, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Η δυνατότητα του να δημιουργεί συμμαχίες και η γνώση της πολιτικής κονίστρας του δίνει ένα μικρό πλεονέκτημα σε αυτή τη μάχη του παρασκηνίου, όπου το τοπικό στοιχείο αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα. Ο ίδιος δηλώνει άλλωστε πως διατηρεί άσβεστο το θυμό του με σκοπό την ανατροπή του κατεστημένου.
