Του Γιάννη Μαντζίκου
Την ώρα που το Ιράκ βρίσκεται στο χείλος του εμφυλίου, η κυβέρνηση της χώρας ανακοίνωσε κάποια έκτακτα μέτρα ανακούφισης τα οποία όμως είναι αμφίβολο αν θα ηρεμήσουν τους διαδηλωτές οι οποίοι δεν κινητοποιούνται από κόμματα ή θρησκείες αλλά από την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, χρηστή διακυβέρνηση και κυρίως δουλειές.
Το Ιράκ λοιπόν βρίσκεται εν μέσω μιας ακόμα αναταραχής, η οποία δείχνει η σοβαρότερη των τελευταίων ετών. Τουλάχιστον 100 άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους σε διάστημα λίγων μόνο ημερών, 4000 έχουν τραυματιστεί, οι τηλεπικοινωνίες συμπεριλαμβανομένου το ίντερνετ είναι κομμένες, ενώ την Κυριακή πραγματοποιήθηκαν επιδρομές σε δέκα τηλεοπτικά δίκτυα τα οποία μετέδιδαν τις διαδηλώσεις από παραστρατιωτικές μονάδες όπως φαίνεται.
Το κίνημα αυτό, που ξεκίνησε από τη Βαγδάτη με αίτημα τη δημιουργία θέσεων εργασίας για τους νέους και την παραίτηση των «διεφθαρμένων» πολιτικών, έχει πλέον επεκταθεί σχεδόν σε άλλες μεγάλες πόλεις όπως την Αμαρα την Νατζαφ και την Νασιριγια. Το προφίλ τους έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού πρόκειται κυρίως για νέους ηλικιών 16-25, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τα γεγονότα του 2003, (περίοδο της αμερικανικής επέμβασης και πτώσης του Σανταμ Χουσεΐν). Όπως αναφέρουν αναλυτές με γνώση της περιοχής, «οι Ιρακινοί που διαμαρτύρονται έχουν την πεποίθηση πως το κράτος αναμειγνύεται παντού, κάποιοι γίνονται διαρκώς πλουσιότεροι και από την άλλη πλευρά πάρα πολλοί άνθρωποι δεν έχουν τίποτα, κανένα προνόμιο». Οι νέοι αυτοί απορρίπτουν τις θρησκευτικές διαιρέσεις, ζητούν μεταρρυθμίσεις, χρήστη διακυβέρνηση, απομάκρυνση της χώρας από τη σφαίρα επιρροής του Ιράν και είναι ενημερωμένοι για τα όσα γίνονται στο υπόλοιπο κόσμο λόγω του διαδικτύου.
Τα δομικά προβλήματα του Ιράκ έχουν να κάνουν κυρίως με την υπερβολική παρουσία του κράτους σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, την υπερβολική εξάρτηση από το πετρέλαιο ως πηγή εσόδων, το οποίο αντιπροσωπεύει το 92% του εθνικού προϋπολογισμού και την ανυπαρξία του ιδιωτικού τομέα. Εξάλλου, τα μισά σχεδόν κονδύλια του κρατικού «κορβανά» (ύψους 119 δις δολαρίων για το 2019) αποσκοπούν στην πληρωμή συντάξεων και μισθών, ενώ μεγάλα νούμερα κάνουν «φτερά» λόγω της διαφθοράς η οποία είναι από τις υψηλότερες στον πλανήτη. Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι 60% του πληθυσμού είναι κάτω των 24 ετών εκ των οποίων 700,000 κάθε χρόνο μπαίνουν στην αγορά εργασίας, εύκολα γίνεται αντιληπτό το «εκρηκτικό» του προβλήματος.
Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι οι Ιρακινοί διαδηλώνουν εν μέρει και εναντίον της παρεμβατικότητας του Ιράν στις υποθέσεις της χώρας τους. Την προηγούμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός Άντελ Άμπντελ Μάχντι αποδέσμευσε τον Αμπντούλ Γουαχαμπ Αλ Σααντι αναπληρωτή διευθυντή της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, ρίχνοντας νερό στον μύλο της οργής καθώς ο Ιρακινός αξιωματούχους είναι αγαπητός στους συμπατριώτες του.
Με βάση τα παραπάνω, το συγκεκριμένο κίνημα των διαδηλωτών παρότι «ακέφαλο» και χωρίς συνοχή ενδέχεται να αφήσει μια πολύτιμη παρακαταθήκη στο Ιράκ, αυτό της απεξάρτησης από τον κρατικό παρεμβατισμό.
AP Photo
