Tου Γιώργου Παυλόπουλου
Ο (πρόεδρος της δημοκρατίας) Γκιόργκι Ιβανόφ, ο (καταδικασμένος για διαφθορά) πρώην πρωθυπουργός Νίκολα Γκρούεφσκι και ο (πιο μετριοπαθής, αλλά πιστός) νυν επικεφαλής του VMRO-DPMNE, Χρίστιαν Μίτσκοσκι έχουν κάθε λόγο να... μισούν την Ε.Ε. και τους Αμερικανούς. Δεν ξεχνούν ότι αυτοί ήταν που πέρυσι, μετά από μια επεισοδιακή περίοδο που συνοδεύτηκε από βίαιες διαδηλώσεις και ξύλο ακόμη και μέσα στη βουλή, ανάγκασαν ουσιαστικά σε παραίτηση την προηγούμενη κυβέρνηση και παρέδωσαν το τιμόνι της χώρας στους Σοσιαλδημοκράτες. Με προίκα, βεβαίως, τη στήριξη όλων των αλβανικών κομμάτων, χάρη στην οποία ο Ζόραν Ζάεφ έχει την απόλυτη πλειοψηφία.
Αυτή η αλλαγή φρουράς ήταν, άλλωστε, βασική προϋπόθεση για να προχωρήσει η διαδικασία της επίτευξης συμφωνίας με την Ελλάδα, η οποία με τη σειρά της θα άνοιγε τον δρόμο για την ένταξη της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας αρχικά στο ΝΑΤΟ και, αρκετά αργότερα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τον τρόπο δε αυτό, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έχουν υπολογίσει ότι θα κόψουν τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τη Μόσχα με τα Σκόπια -ο οποίος είναι κοινό μυστικό ότι περνά από την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διατηρεί ιδιαίτερες και προνομιακές σχέσεις με το Κρεμλίνο.
Αυτή, δηλαδή ο «ρωσικός δάκτυλος», είναι η μία αιτία της αδιάλλακτης στάσης που τηρεί ο Ιβανόφ και οι υπόλοιποι... σωματοφύλακες της «Μακεδονίας». Η άλλη βρίσκεται στις ρίζες του ίδιου του VMRO-DPMNE. Αν και με τη σημερινή του μορφή ιδρύθηκε μόλις το 1990, το πρώτο συνθετικό του -Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση- παραπέμπει ευθέως στο 1893, οπότε και είχε γεννηθεί η ομώνυμη οργάνωση, με σκοπό την απόσπαση της ανεξαρτησίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, της οποίας τα σημάδια σήψης και αποσύνθεσης ήταν ήδη έντονα.
Παρόμοια συμφωνία «απερρίφθη το 2009 και έγινε αποδεκτή σήμερα σε μία πολύ χειρότερη εκδοχή της. Όχι μόνο για εξωτερική αλλά και για πλήρη εσωτερική χρήση (erga omnes), μαζί με αλλαγή στο Σύνταγμα, την αποκήρυξη της διασποράς, της ιστορίας μας, της αντιφασιστικής Συνέλευσης για την Εθνική Απελευθέρωση της Μακεδονίας, της εξέγερσης του Ίλιντεν και την ίδιας της ταυτότητάς μας», έχει δηλώσει χαρακτηριστικά ο Γκρούεφσκι.
Υπό το πρίσμα των παραπάνω δεδομένων, δεν υπάρχει καμία έκπληξη στον «ανένδοτο» που έχουν κηρύξει οι εκπρόσωποι και οπαδοί του κόμματος μετά την υπογραφή της συμφωνίας στις Πρέσπες. Γι'' αυτούς, άλλωστε, θεωρείται αυτονόητο ότι η χώρα δεν μπορεί να έχει άλλο όνομα πέρα από το «Δημοκρατία της Μακεδονίας», χωρίς κανενός είδους γεωγραφικούς ή άλλου τύπου προσδιορισμούς, με αναγνωρισμένη φυσικά τόσο τη μακεδονική εθνότητα όσο και τη μακεδονική γλώσσα. Όλα τα άλλα συνιστούν, πολύ απλά, εθνική προδοσία -και αυτή ακριβώς είναι η κατηγορία την οποία αποδίδουν στον Ζάεφ και τη νυν κυβέρνηση.
Θα καταφέρουν, άραγε, να μπλοκάρουν τη συμφωνία, στη φάση του δημοψηφίσματος και της έγκρισης της συνταγματικής αναθεώρησης από τη βουλή, όπου απαιτείται πλειοψηφία δύο τρίτων -και μάλιστα τόσο για τα αλβανικά όσο και για τα σλαβομακεδονικά κόμματα; Η αλήθεια είναι ότι για να το πετύχουν, επιχειρούν να απευθυνθούν στον εθνικό πατριωτισμό των συμπολιτών τους, κάνοντας λόγο για βάναυση παραβίαση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και ωμή ξένη επέμβαση στα εσωτερικά της μικρής τους χώρας. Ταυτόχρονα, ανοίγουν (προσεκτικά) το θέμα της οικονομικής εκμετάλλευσης και υποταγής της πΓΔΜ στην Ελλάδα και τις επιχειρήσεις της, που ούτως ή άλλως έχουν ισχυρή και πολύχρονη παρουσία στη χώρα.
Θα είναι πολύ δύσκολο, πάντως, να πείσουν ότι υπάρχει μέλλον γι''αυτήν εκτός ΝΑΤΟ και ΕΕ, καθώς ο αλβανικός αλυτρωτισμός (που τώρα έχει υποταχθεί πλήρως στα συμφέροντα των ΗΠΑ και στηρίζει Ζάεφ) παραμένει ζωντανός και περιμένει ευκαιρία. Όσο για τη συμφωνία της Οχρίδας που τερμάτισε τον εμφύλιο, δεν έχουν περάσει από την υπογραφή της ούτε δύο δεκαετίες...
