Οι ηγέτες των «27» έχουν δώσει το επόμενο ραντεβού τους στις 17 και 18 Ιουλίου στις Βρυξέλλες, για την έκτακτη σύνοδο κορυφής στην οποία θα προσπαθήσουν να βρουν μια κοινά αποδεκτή λύση στα ζητήματα του νέου προϋπολογισμού της ΕΕ και του Ταμείου Ανάκαμψης.
Προηγουμένως, όμως, οι υπουργοί Οικονομικών των 19 κρατών-μελών της ευρωζώνης θα πρέπει να έχουν λύσει την εκκρεμότητα που υπάρχει στο Eurogroup, το οποίο θα έχει κεντρικό ρόλο στα επόμενα βήματα που θα γίνουν για την έξοδο από την κρίση και για την υλοποίηση των αποφάσεων που θα λάβει το Συμβούλιο.
Όπως είναι γνωστό, η πρόσφατη παραίτηση του Πορτογάλου Μάριο Σεντένο – μετά την εμπλοκή του σε σκάνδαλο και την κόντρα με τον πρωθυπουργό της χώρας του, Πάολο Κόστα – δημιούργησε ένα κενό στην προεδρία της ομάδας. Έτσι, στη συνεδρίαση της 9ης Ιουλίου, οι συμμετέχοντες σε αυτήν καλούνται να επιλέξουν τον διάδοχό του για τα επόμενα 2,5 χρόνια.
Η επιλογή θα γίνει ανάμεσα σε τρία ονόματα που έχουν θέσει υποψηφιότητα: Την Νάντια Καλβίνο από την Ισπανία, τον Πασκάλ Ντόναχοου από την Ιρλανδία και τον Πιερ Γκραμένια από το Λουξεμβούργο. Σύμφωνα δε με τα όσα προβλέπει το Πρωτόκολλο 14 της Συνθήκης της ΕΕ, για την εκλογή δεν απαιτείται ομοφωνία και αρκεί η απόλυτη πλειοψηφία – δηλαδή, τουλάχιστον 10 ψήφοι.
Η τέταρτη προεδρία
Ο νέος ή η νέα πρόεδρος του Eurogroup θα είναι ο τέταρτος ή η τέταρτη κατά σειρά μετά την παρθενική συνεδρίασή του, στις 4 Ιουνίου 1998. Σημειώνεται πως τα πρώτα επτά χρόνια, η προεδρία της ομάδας άλλαζε ανά εξάμηνο και ακολουθούσε την περιοδική προεδρία της ΕΕ, ενώ για τις περιόδους που στο τιμόνι της τελευταίας βρισκόταν μια χώρα που δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης, η σκυτάλη παραδινόταν στην επόμενη.
Από το 2005 η διαδικασία άλλαξε και στην προεδρία του Eurogroup έχουν βρεθεί ως τώρα, κατά σειρά, οι Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ (2005-'13), Γερούν Ντάισελμπλουμ (2013-'18) και Μάριο Σεντένο (2018-σήμερα).
Σύμφωνα με όλα σχεδόν τα προγνωστικά, μεγάλο φαβορί για τη διαδικασία της 9ης Ιουλίου θεωρείται η Ισπανίδα υπουργός Οικονομικών, η οποία φαίνεται πως για την ώρα διαθέτει μεγαλύτερη υποστήριξη ανάμεσα στους «19».
Η Καλβίνο, η οποία έχει και τη θέση της αναπληρώτριας πρωθυπουργού στην κυβέρνηση συνεργασίας του Σοσιαλιστή πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ και των Podemos, θεωρείται μια έμπειρη τεχνοκράτης και προωθεί θέσεις γενικώς μετριοπαθείς και φιλικές προς τις αγορές, ενώ συχνά ανθίσταται στις «ακραίες» απαιτήσεις της αριστερής συνιστώσας του κυβερνητικού σχήματος.
Παράλληλα, προέρχεται από μια χώρα του ευρωπαϊκού Νότου και η επιλογή της μπορεί να εκληφθεί ως ένα μήνυμα «συμφιλίωσης» από τους σκληρούς του Βορρά, ενόψει των δύσκολων διαπραγματεύσεων που ακολουθούν.
Τα δύο ατού του Ιρλανδού
Από την άλλη, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο Ντόναχοου διαθέτει, θεωρητικά τουλάχιστον, δύο πλεονεκτήματα: Αφενός, ότι η πλειοψηφία των κρατών-μελών του Eurogroup κυβερνάται από κεντροδεξιά κόμματα που ανήκουν στην ίδια ομάδα με το δικό του, το Fine Gael. Αφετέρου, ότι η εκλογή της Καλβίνο θα σήμαινε την ανάθεση στην Ισπανία ενός ακόμη εκ των κορυφαίων και πιο προβεβλημένων θέσεων στην ΕΕ, μετά από εκείνη του «υπουργού Εξωτερικών» την οποία κατέχει ο Χοσέπ Μπορέλ.
Κι αυτό είναι κάτι που αρκετοί εταίροι θεωρούν ως υπερβολή – εκτός των άλλων, επειδή η Ιταλία, η οποία έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος, «ελέγχει» μόνο την προεδρία της Ευρωβουλής, μια θέση σαφώς λιγότερο σημαντική, με βάση τις Συνθήκες.
Όσο για τον τρίτο υποψήφιο, από το Λουξεμβούργο, είναι αναμφίβολα το αουτσάιντερ και ποντάρει μόνο σε ένα χαρτί: Να προκύψει αντιαράθεση και αδιέξοδο ανάμεσα στους άλλους δύο και ο ίδιος να εμφανιστεί ως η συμβιβαστική «χρυσή λύση».
Το σίγουρο είναι, σε κάθε περίπτωση, πως και σε αυτή τη διαδικασία τον πρωτεύοντα ρόλο δεν θα τον παίξει το... βιογραφικό των υποψηφίων, αλλά ο συσχετισμός δύναμης, οι ισορροπίες και το συνηθισμένο «πάρε-δώσε» εντός της ΕΕ.
