Ο Κινέζος Υπουργός Εξωτερικών Γουάνγκ Γι ενέταξε επίσημα το κλίμα στον ευρύτερο γεωστρατηγικό ανταγωνισμό των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου, διαμηνύοντας στον ειδικό απεσταλμένο των Ηνωμένων Πολιτειών Τζον Κέρρυ ότι η μείωση των εκπομπών αερίου δεν μπορεί να απεμπλακεί από τη ευρύτερη σχέση τους.
Η υποδοχή του Κέρρυ στην πόλη της Τιανζίν ήταν «θερμή», δείχνοντας τι θα ακολουθήσει το επόμενο διάστημα ενόψει του μεγάλου συνεδρίου για το κλίμα τον Νοέμβριο στη Γλασκώβη. Ο Κινέζος Υπουργός Εξωτερικών ουσιαστικά απάντησε στην πρόσκληση του Κέρρυ να ληφθούν περισσότερα μέτρα για την κλιματική αλλαγή από την Κίνα, με βάση τα νέα δεδομένα.
Μέχρι σήμερα, οι παγκόσμιες συνέπειες της κλιματικής αλλαγής ωθούσε στην αντιμετώπιση του θέματος σε ένα διαφορετικό επίπεδο, από τους παραδοσιακούς ανταγωνισμούς. Ωστόσο, η Κίνα ξεκαθάρισε όμως ότι διαφαινόταν από καιρό, πως η σινοαμερικανική αντιπαράθεση επεκτείνεται.
Από την ανάληψη της προεδρίας από το Τζο Μπάιντεν, το κλίμα έχει επανέλθει στο προσκήνιο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ωστόσο, οποιαδήποτε προσπάθεια για ένα αποτελεσματικό σχέδιο αντιμετώπισης των δυσμενών συνέπειων της κλιματικής αλλαγής, σκοντάφτει πάνω στον μεγαλύτερο ρυπαντή του κόσμου, την Κίνα. Από την πλευρά της βέβαια, η Κίνα τονίζει πως η ίδια συμμετέχει σε πρωτοβουλίες υπέρ του κλίματος και μπορεί να αποδειχθεί σε απόλυτα νούμερα.
Ωστόσο, το μέγεθος του 1.4 δισεκατομμυρίου ανθρώπων από μόνο του έχει ένα ειδικό βάρος. Στις κατηγορίες πως η Κίνα αναλαμβάνει μόνο προφορικές δεσμεύσεις και σε καίριους τομείς όπως ο άνθρακας, αντί να μειώνει τη χρήση του την αυξάνει, ο αντίλογος παραμένει ο ίδιος. Όταν οι δυτικές δυνάμεις ήταν στο αντίστοιχο επίπεδο ανάπτυξης, ακολουθούσαν την ίδια πολιτική σε σχέση με το κλίμα και κατ’ επέκταση δεν είναι σε θέση να υποδεικνύουν στο Πεκίνο τι θα πράξει. Βέβαια, τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής σήμερα, γίνονται όλο και περισσότερο εμφανή.
Οι ελπίδες να επικρατήσει συνεννόηση μεταξύ των μεγάλων χωρών για την κλιματική αλλαγή εξανεμίζονται. Από τις ευρωατλαντικές σχέσεις και την Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων και τους Ταλιμπάν, το Πεκίνο και η Ουάσιγκτον αποκλίνουν σε σχεδόν απόλυτο βαθμό. Η μεταφορά της αντιπαράθεσης τους στις διαπραγματεύσεις για το περιβάλλον προσθέτει ένα ακόμα δισεπίλυτο πρόβλημα, με παγκόσμιες συνέπειες.
