Η περίοδος του Ντόναλντ Τραμπ είχε ουσιαστικά απομονώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στους διεθνείς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Ειδικά, προς το τέλος της, ο ΟΗΕ χρησιμοποιούνταν από τους εκπρόσωπους του Τραμπ ως ένα ακόμα πεδίο για να εξαπολύουν τις επιθέσεις του, με επίκεντρο τη μετάδοση του κορονοϊού. Η Κίνα είδε διστακτικά τις διακηρύξεις της νέας διοίκησης Μπάιντεν για επιστροφή στις ανθρώπινες αξίες και τη διεθνή συναίνεση.
Από τη μεριά του, ο Τζο Μπάιντεν φάνηκε να δίνει δυναμικά το στίγμα της δυναμικής επιστροφής στο διεθνές προσκήνιο σε όλα τα πεδία, ξεκινώντας από το κλίμα και τη Συμφωνία του Παρισιού μέχρι την πολιτική, όπως για παράδειγμα την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Εκεί η Κίνα βρισκόταν στη θέση του απολογούμενου. Ειδικότερα το ζήτημα που φαίνεται να ενόχλησε ιδιαίτερα ήταν οι κατηγορίες για γενοκτονία με την καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Μουσουλμάνων Ουιγούρων στη Σινγιάνγκ, τις οποίες αρνείται το Πεκίνο. Ταυτόχρονα δεν είναι καθόλου επιθυμητό στην Κίνα, να παρουσιάζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες ως προστάτιδα δύναμη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σε αυτό βρίσκουν σύμμαχο τη Ρωσία, που εμφανίζεται άμεσα ενοχλημένη από την πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών να σχεδιάζουν την οργάνωση ενός διεθνούς συνεδρίου για τη δημοκρατία παγκοσμίως.
Η προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας αποτέλεσε μία ευκαιρία για την Κίνα για να καταδείξει πως οι αμερικανικές διακηρύξεις περί διεθνούς συνεννόησης είναι ένα προκάλυμμά για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Το Πεκίνο ανέδειξε την επιλογή της Ουάσιγκτον να μην επιτρέψει μία ομόφωνη δήλωση για το παλαιστινιακό από το Συμβούλιο Ασφαλείας, με το σκεπτικό πως θα έβλαπτε τις προσπάθειες αποκλιμάκωσης στην περιοχή, προτιμώντας τις παρασκηνιακές επαφές για την αποκλιμάκωση της κρίσης.
Ταυτόχρονα, δεν θα ήθελε να πιστώσει την πιθανή επιτυχία μίας κοινής δήλωσης στην προεδρία της Κίνας. Η Κίνα από τη μεριά της θεωρούσε πως θα μπορούσε να πιέσει τις Ηνωμένες Πολιτείες καθώς υφίσταται η απειλή να πάει το θέμα στη γενική συνέλευση, όπου το ζήτημα θα περιπλεκόταν ακόμα περισσότερο για τον τρόπο προσέγγισης των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το Πεκίνο δεν ξεχνά τις επιθέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών κι από την προηγούμενη περίοδο, ακόμα κι αν βρισκόταν επικεφαλής ο Ντόναλντ Τραμπ. Ωστόσο, υπάρχει και μία πολύ σημαντική διάσταση.
Η κρίση της Ιερουσαλήμ συνδέεται άμεσα, σύμφωνα με το κινεζικό σκεπτικό, με την προσπάθεια αναβίωσης της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, όσο υπάρχουν μετριοπαθή στοιχεία στην Τεχεράνη. Μία τέτοια επιτυχία θα έδινε αέρα στα πανιά της νέας προεδρίας Μπάιντεν στο διεθνές σύστημα.
