Η περιπέτεια της διεθνούς φήμης αθλήτριας Πενγκ Σουάι είναι ενδεικτική της ορμής που έχει αναπτύξει το κίνημα #MeToo και καταφέρνει να ξεπερνά το σκληρά ελεγχόμενο καθεστώς που έχει οργανώσει το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας. Η τεχνολογία επιτρέπει ακόμα και σε αυτό το ελεγχόμενο σύστημα να δυσκολεύεται να καταπνίξει τις ανθρώπινες ελευθερίες έκφρασης. Ενώ το Πεκίνο αγνοούσε επιδεικτικά το ζήτημα της Πενγκ Σουάι, μίας αθλήτριας με μεγάλες διεθνείς επιτυχίες στην καριέρα της και πολύ γνωστής στη χώρα της, αναγκάστηκε να απαντήσει επίσημα λόγω των διεθνών αντιδράσεων, δηλώνοντας πως είναι ένα θέμα που «παραφουσκώθηκε».
Η τύχη βέβαια της Σουάι παραμένει το μείζον ζήτημα. Η συνομιλία της με τον πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός εκπροσώπου του καθεστώτος πιθανότατα, κατά της διάρκεια της οποίας, η Σουάι διαβεβαίωσε τον Τόμας Μπαχ πως είναι ασφαλής και θέλει να αφοσιωθεί στην προσωπική της ζωή και το τένις, ενδεχομένως να μην είναι το τέλος της ιστορίας. Τα ερωτήματα παραμένουν και μένει να αποδειχθεί κατά πόσο η παρέμβαση της ΔΟΕ, μέσω της σιωπηρής διπλωματίας, έπαιξε θετικό ρόλο για την ασφάλεια της Σουάι ή προσέφερε ένα φύλλο συκής στο κινεζικό καθεστώς, όπως την κατηγορούν ανθρωπιστικές οργανώσεις, ενόψει της διοργάνωσης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων από το Πεκίνο τον Φεβρουάριο. Βέβαια, ακόμα κι επίσημοι φορείς, όπως η Ένωση Αντισφαίρισης Γυναικών (WTA) εκφράζουν τις αμφιβολίες τους στο κατά πόσο αυτοβούλως επανεμφανίστηκε η Σουάι, παρά το υψηλό κύρος της ΔΟΕ.
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι πραγματικά συνέβη. Ακόμα κι η Σουάι στην ανάρτηση της στο διαδίκτυο, που εξαφανίστηκε άμεσα -προφανώς από τις υπηρεσίες λογοκρισίας του καθεστώτος, έγραφε πως δεν έχει αποδείξεις. Ο φερόμενος ως εκβιαστής Κινέζος, πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Τζανγκ Γκαολί δεν είχε κατηγορηθεί για κάτι ανάλογο, αν και θα ήταν δύσκολο να είχε μαθευτεί κάποια κατηγορία εναντίον του, απ’ ότι φαίνεται από την περίπτωση Σουάι. Άλλωστε, το καθεστώς του Σι Τζινπινγκ έχει θέσει ως προτεραιότητα την έξωθεν καλή εικόνα του, ώστε να αποδεικνύει πως αποτελεί ένα διαφορετικό πρότυπο κοινωνικής και πολιτικής ανάπτυξης.
Το θάρρος μίας πετυχημένης αθλήτριας και γυναίκας με αποφασιστικότητα στην Κίνα να μιλήσει για ένα τόσο προσωπικό θέμα που την στιγμάτισε, με τρομακτικές πιθανές συνέπειες εναντίον της, δείχνει πως πρόκειται για κάτι πραγματικό. Ποιος θα τολμούσε να γράψει κάτι τέτοιο εναντίον ενός πανίσχυρου καθεστώτος που ελέγχει σφικτά μία χώρα, εάν δεν ίσχυε ότι έγραφε;
Πέρα από την ασφάλεια της ίδιας, το ζήτημα παραμένει πάντως το κατά πόσο η φλόγα που άναψε η Πενγκ Σουάι μπορεί να εμπνεύσει κι άλλα άτομα σε μία χώρα που βρίθει παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, από τις θρησκευτικές μειονότητες μέχρι την καθημερινή έκφραση του καθενός.
