Αν σκεφτόταν κάποιος μία χώρα της Μέσης Ανατολής σε ανθρωπιστική κρίση, μάλλον δεν θα πήγαινε το μυαλό του στον Λίβανο. Πλέον όμως το φαγητό και το νερό αποτελούν είδη σε έλλειψη, ενώ ακόμα και η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος δεν είναι δεδομένη. Έξι μήνες μετά από την εκκωφαντική έκρηξη νιτρικής αμμωνίας στο λιμάνι της Βηρυτού, που έγινε αισθητή μέχρι την Κύπρο, η κατάσταση γίνεται όλο και περισσότερο αφόρητη.
Οι διαρκείς υποτιμήσεις της λίρας στο Λίβανο έχουν οδηγήσει σε απροσδόκητες ελλείψεις σε φαγητό, καθώς οι τιμές έχουν αυξηθεί σε τέτοιο επίπεδο που πολλές οικογένειες δεν μπορούν να έχουν ούτε το παραδοσιακό ιφτάρ, το γεύμα του ραμαζανιού.
Καθώς το νόμισμα έχει χάσει την αγοραστική του δύναμη, κατά περίπου 90% από το 2019, είναι πολύ δύσκολο για τον πληθυσμό να προμηθευτεί κάποιος έστω τα βασικά αγαθά, λόγω και της οικονομικής αδυναμίας της κυβέρνησης, καθώς η πλειοψηφία των αγαθών προέρχεται από το εξωτερικό. Παράλληλα με την οικονομική ύφεση, οι ροές των προσφύγων καθώς και η υγειονομική κατάσταση επιδεινώνουν τη δύσκολη συγκυρία.
Η οικονομική κρίση που σοβεί από το 2019 συνδυάζεται με την ταραχώδη πολιτική κατάσταση, εν αναμονή ακόμη και εθνικών εκλογών. Οι πολυπληθείς διαδηλώσεις των τελευταίων μηνών έχουν ταρακουνήσει το πολύπλοκο πολιτικό σύστημα του Λιβάνου, που δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε βασικά ζητήματα διαβίωσης για τον πληθυσμό.
Η κρατική επιχείρηση ηλεκτρισμού μόλις πρόσφατα ζήτησε ένα δάνειο 200 εκατομμυρίων δολαρίων, ώστε να είναι εφικτή η παροχή ρεύματος για τους επόμενους δύο μήνες, ενώ μακροχρόνια οι προοπτικές είναι ακόμα πιο δυσοίωνες. Λύσεις δεν φαίνονται στον ορίζοντα, αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση στη γειτονική Συρία, παρά το γεγονός πως η προσοχή της διεθνούς κοινότητας διατηρείται στον Λίβανο για πολλούς λόγους, συμπεριλαμβανομένης της παρουσίας της ισλαμικής οργάνωσης της Χεζμπολάχ και των σχέσεων με το Ιράν.
Η οικονομική κρίση που βιώνει ο Λίβανος αποτελεί τη χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών, έχοντας ως αποτέλεσμα περισσότερους από τις μισές οικογένειες να βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
Αν και ο σημαντικός χριστιανικός πληθυσμός που βρίσκεται στη χώρα, δεν ανήκει στα φτωχότερα στρώματα, έχει σίγουρα πληγεί, ιδιαίτερα από την καταστροφή της Ανατολικής Βηρυτού και περιμένει με αγωνία τις ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες ανοικοδόμησης, σε μία χώρα σύμβολο του Χριστιανισμού στη Μέση Ανατολή. Τα βλέμματα πλέον βρίσκονται στη Γερμανία και τη Γαλλία, που θα ηγηθούν των προσπαθειών ανασυγκρότησης, αλλά και στους όρους τους οποίους θα θέσουν στις δυνάμεις του Λιβάνου για να ξεκινήσουν τη χρηματοδότηση του απαραίτητου εγχειρήματος.
