Και ξαφνικά, ένα ξημέρωμα μία βουλγαρική μεραρχία προελαύνει προς τα Σκόπια και φτάνει μέχρι και τα Μπίτολα. «Η Βόρεια Μακεδονία είναι ένα λάθος της Ιστορίας, αποκαθιστάμε την ιστορική τάξη», λέει στο διάγγελμά του ο Βούλγαρος Πρόεδρος, «ένα λάθος που επικύρωσε η κομμουνιστική τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία».
Η Ελλάδα αντιδρά. Υπό την πίεση της κοινής γνώμης, ο Έλληνας πρωθυπουργός ανακοινώνει ότι τα ελληνικά στρατεύματα κινούνται από τα βορειοδυτικά της χώρας για να εισβάλουν στην περιοχή του Μοναστηρίου και να αποκαταστήσουν την ιστορική τάξη που μαρτυρά την ελληνικότητα της Πελαγονίας.
Η Αλβανία αναστατώνεται. Ξεκινά διωγμός των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου της δήθεν «πέμπτης φάλαγγας» που πρέπει να εξαλειφθεί, υπό τον φόβο ότι η Ελλάδα θα θελήσει να επεκτείνει και σε άλλα «ιστορικά» εδάφη της περιοχής την κυριαρχία της. Ο ελληνικός στρατός ξεκινά εισβολή στην περιοχή.
Και τότε πέφτει η μεγαλύτερη «κανονιά»: «Όλοι είστε ιστορικά λάθη, αλλά το πρώτο και το μεγαλύτερο είναι η Ελλάδα, αυτή που έφερε την καταστροφή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία», λέει ο Ερντογάν, ο οποίος εισβάλλει σε ελληνικά νησιά με πρόσχημα να τα «αποστρατικοποιήσει» και σωρεύει στρατεύματα στη Θράκη για να διέλθει τον Έβρο.
Οι Αμερικανοί τραβάνε τα μαλλιά τους από την πρώτη στιγμή, το ίδιο και οι Ευρωπαίοι. Τα φαντάσματα των Βαλκανίων ξύπνησαν και καταστρέφουν και το ΝΑΤΟ και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, που αποδεικνύονται μοιραία αδύναμοι θεσμοί. Μεγάλη φαντασία έχεις, θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο ακόμη κι αν είστε αυστηρότεροι και χαρακτηρίσετε τις υποθέσεις αυτές ως φαιδρότητες. Με μία εξαίρεση: Από τις τέσσερις παραγράφους που προηγούνται, αν οι τρεις πρώτες αποτελούν σενάρια μηδενικών πιθανοτήτων, η τέταρτη υπάρχει πάντοτε ως απειλή. Η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Βόρεια Μακεδονία, ακόμη και η Αλβανία βρίσκονται, εντελώς ή λιγότερο, πάντως αναπότρεπτα, στην τροχιά της Δύσης. Η Τουρκία είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Γιατί; Πολύ απλά, αφενός επειδή κυβερνάται από έναν αδίστακτο δικτάτορα που περιφρονεί τις δυτικές αξίες και αφετέρου επειδή είναι μία χώρα της οποίας είναι πολλοί οι πολίτες που έχουν ελάχιστη εξοικείωση με τις αξίες της δυτικής δημοκρατίας.
Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε: Ο αναθεωρητισμός στο όνομα της «Ιστορίας» είναι συνώνυμος των αδίστακτων δικτατόρων. Στις δυτικές δημοκρατίες είναι απλώς αδιανόητος. Γι’ αυτό, για μένα είναι ξεκάθαρο ότι η άποψη πως η Δύση δεν υπήρξε φιλόξενη στην ιδέα μίας Ρωσίας που θα μπορούσε σταδιακά να ολισθήσει προς αυτήν, είναι απλώς αφελής. Έχουμε να κάνουμε όχι με ένα δημοκρατικό κράτος, αλλά με την προσωποπαγή δικτατορία του Πούτιν.
Την ώρα που έβλεπα με πολλή προσοχή το ωριαίο προχθεσινό διάγγελμά του, μπορούσα να ανακαλέσω στο μυαλό μου μόνο την εικόνα του Χίτλερ πριν από την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, όπως παρουσιάζεται στα ημερολόγια των συνεργατών του, ο οποίος περιγράφεται να ζει σε ένα διαρκές ιδεοληπτικό παραλήρημα με μοναδική εμμονή να μπει στον πόλεμο που ούτως ή άλλως σχεδίαζε - για κάποια χρόνια αργότερα όμως.
Για τον λόγο αυτόν, βρίσκω ότι είναι μεγάλο σφάλμα, πρόσωπα με πολιτική ιδιότητα, να ξεκινούν τον σχολιασμό των σημερινών συνταρακτικών γεγονότων, χαρακτηρίζοντας τον Πούτιν ως «σκληρό παίκτη». Σοβαρά τώρα; Ακαδημαϊκή ανάλυση θεωρητικών ασκήσεων γεωστρατηγικής κάνουμε; Όχι, ο Πούτιν – και μπράβο στον Ανδρέα Λοβέρδο που είναι ο πρώτος που άκουσα να το τονίζει σε τηλεοπτικό πάνελ - είναι ένας απροκάλυπτος δικτάτορας. Αν μέχρι χθες, ήταν ένας bully, όπως τον χαρακτήρισε ο Αυστραλός πρωθυπουργός, σήμερα η λέξη αυτή είναι επιεικής: Πρόκειται στην πραγματικότητα για έναν εγκληματία που απειλεί τη διεθνή τάξη, απηνή εχθρό του δημοκρατικού κόσμου.
Έχει μεγάλη σημασία να ακούγεται αυτή η αλήθεια. Σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, η ιδέα της ισχύος είναι ιδιαίτερα ελκυστική, τρέφει την αυταπάτη της ασφάλειας. Οι «παίκτες» αρέσουν σε πολλούς, πουλάνε. Όταν ακούω ότι «ο τύπος έχει guts», μία διατύπωση που κατά βάθος προδίδει έναν υπόκωφο θαυμασμό στον Ρώσο δικτάτορα, βγαίνω από τα ρούχα μου. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχθούν για τον εαυτό τους το ενδεχόμενο να ζήσουν χωρίς αυτά που θεωρούν αδιαπραγμάτευτα δικαιώματά τους και με την ειρήνη που επιθυμούν να εξαρτάται από τη βούληση ενός μόνο ανθρώπου και όμως δεν βλέπουν το τέρας, αλλά εκστασιάζονται από τη δύναμή του.
Αν οι ηγεσίες της Δύσης βρίσκονται πλέον μπροστά στην υποχρέωση να απομακρυνθούν από την ψευδαίσθηση πως η πορεία του μεταπολεμικού κόσμου προς ό,τι με τα δικά μας μέτρα θεωρείται ως πρόοδος, είναι ευθύγραμμη, όπως βόλευε να εφησυχάζουν κι ακόμη κι αν ο λόγος και οι πράξεις τους συνεχίσουν να προσαρμόζονται στον ρεαλισμό της διπλωματίας, οι απλοί πολίτες οφείλουμε να θυμόμαστε και να υπενθυμίζουμε καθημερινά ότι αυτό που απειλεί την αξία που δίνει στις ζωές μας η δυτική δημοκρατία την οποία απολαμβάνουμε, δεν είναι κάποιο μεταφυσικό θηρίο της Αποκάλυψης, αλλά εγκληματίες δικτάτορες με το παγερό πρόσωπο «σκληρών παικτών» όπως, πιο απροκάλυπτος όλων, φαντάζει ο Πούτιν.
* Ο Νίκος Ταχιάος είναι Πρόεδρος της Αττικό Μετρό Α.Ε.
