Η κυριαρχία στο έδαφος της Δυτικής Σαχάρας αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δεκαετιών μεταξύ των δύο αραβικών κρατών. Από τη στιγμή που οι Ισπανοί απέσυραν τις αξιώσεις τους από το έδαφος που δυσκολεύονταν, ούτως ή άλλως να κρατήσουν, η περιοχή αποτελεί το μήλο της έριδος. Το Μαρόκο ζητά να ενταχθεί στην επικράτεια του, ενώ η Αλγερία υποστηρίζει την ανεξαρτησία των αυτόχθονων κατοίκων του, έχοντας αναπτύξει σχέσεις με τα κινήματα ανεξαρτησίας των Σαχαρουί.
Για να καταλάβει κάποιος την ευαισθησία του Ραμπάτ για το ζήτημα, όταν πριν από λίγους μήνες ο ηγέτης του εθνικού Μετώπου των Σαχαρουί, Πολισάριο, Μπραχίμ Γκάλι έγινε δεκτός για θεραπεία στην Ισπανία, εξαπολύθηκε υβριδικός πόλεμος, με το Ραμπάτ να επιτρέπει σε 8.000 μετανάστες να εισέλθουν στην ισπανική επικράτεια, ως αντίποινα.
Η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο καθεστώτων χρονολογείται από τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς ακολούθησαν μία σχεδόν αντίθετη πορεία. Το Μαρόκο εισήλθε σε μία δυτικόστροφη τροχιά, αν και όχι πάντα με επιτυχία, ενώ η Αλγερία κινήθηκε πάνω στην αντιαποικιακή κληρονομιά της.
Το Μαρόκο έχει καταφέρει να επεκτείνει τις αξιώσεις του απέναντι στο διαφιλονικούμενο έδαφος, πετυχαίνοντας την αναγνώριση της κυριαρχίας του στη Δυτική Σαχάρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ταυτόχρονα, το Μαρόκο ως μία μεγάλη χώρα του αραβικού κόσμου, αν και σε περιφερειακό ρόλο, εξομάλυνε τις σχέσεις του με το Ισραήλ, προσφέροντας την πολυπόθητη αναγνώριση του τον Δεκέμβριο ύστερα από τις επονομαζόμενες «Συμφωνίες του Αβραάμ».
Η Αλγερία από την άλλη πλευρά προσπαθεί να αναδείξει την απόρριψη οποιαδήποτε σχέσης με το Ισραήλ, μέχρι τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η Αλγερία βέβαια υποστηρίζει πως το Μαρόκο βρίσκεται πίσω από τις φονικές πυρκαγιές που ταλάνισαν τη χώρα το καλοκαίρι, αλλά και για βίαιες ενέργειες στην περιοχή της Δυτικής Σαχάρας και διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις του με το Μαρόκο τον Αύγουστο του 2021. Ωστόσο, η Αλγερία έχει απασφαλίσει εναντίον όλων των κατευθύνσεων, με βάση τη διαμάχη του με Μαρόκο. Από το τέλος του χρόνου, το Αλγέρι έχει διακόψει τη ροή του αγωγού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, δημιουργώντας προβλήματα στην Ισπανία και την Πορτογαλία.
Πλέον όμως ο διαρκής εξοπλισμός και των δύο αραβικών δυνάμεων αυξάνει την επικινδυνότητα της αντιπαράθεσης τους, με τη Ρωσία να έχει αναδειχθεί ως βασικός προμηθευτής οπλικών συστημάτων της Αλγερίας. Ταυτόχρονα, το Μαρόκο έχει εντείνει τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και με το Ισραήλ, με το οποίο έχει υπογράψει αμυντική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας.
Η αφθονία πόρων φυσικού αερίου της Αλγερίας της δίνει τη δυνατότητα να ακολουθεί μία δική της πορεία, επηρεάζοντας τις εξελίξεις, ειδικά στον τομέα της ενέργειας, ενώ το Μαρόκο διεκδικεί όλο και μεγαλύτερο μερίδιο στη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό. Οι ενδυναμωμένες σχέσεις της Αλγερίας με την Κίνα δίνει βέβαια μία άλλη διάσταση στη σύγκρουση, με βάση την προμήθεια του ορυκτού πλούτου, όπως και οι υπέρογκες αυξήσεις στην ενεργειακή αγορά, που ενδέχεται να ταραχτεί έπειτα από μία πιθανή ανάφλεξη στην περιοχή.
