Του Γιώργου Παυλόπουλου
Από τους χιλιάδες πρόσφυγες που επιχειρούν να φτάσουν στην Ευρώπη μέσω Ιταλίας μέχρι τον... Λεονάρντο ντα Βίντσι και την επέτειο για τα 500 χρόνια από τον θάνατό του, από καταζητούμενους τρομοκράτες της δεκαετίας του ''70 μέχρι τα «Κίτρινα Γιλέκα» και από τις Βρυξέλλες μέχρι το Καράκας, αυτή την περίοδο μαίνεται ένας αδυσώπητος «πόλεμος» ανάμεσα στη Ρώμη και το Παρίσι και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα. Ένας πόλεμος ο οποίος έχει, μάλιστα, και αρχιστράτηγους: τον Ματέο Σαλβίνι από τη μία πλευρά και τον Εμμανουέλ Μακρόν από την άλλη.
Η αλήθεια δε είναι πως κανείς δεν αναμένει αυτός ο πόλεμος να κοπάσει άμεσα και πάντως σίγουρα μέχρι τις ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου. Διότι, βλέπετε, ο μεν Μακρόν έχει (αυτο)αναγορευτεί ως ο ντε φάκτο ηγέτης του στρατοπεδου των φιλοευρωπαϊστών και των υπέρμαχων της ολοκλήρωσης της ΕΕ με ταχύτερα και πιο ουσιαστικά βήματα. Από την άλλη δε, ο Σαλβίνι θεωρείται ως το μεγάλο αστέρι της εθνικιστικής, λαϊκιστικής Ακροδεξιάς, η οποία διεκδικεί με αξιώσεις να αναδειχτεί στη δεύτερη ισχυρότερη πολιτική δύναμη στη νέα Ευρωβουλή, με όπλο την αμφισβήτηση της ΕΕ με τη σημερινή της μορφή και του γαλλογερμανικού διευθυντηρίου της.
Ή εγώ ή εσύ!
Οι ευρωεκλογές βρίσκονται, λοιπόν, στον πυρήνα της σύγκρουσης που εκτυλίσσεται σε συνέχειες ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη σε μέγεθος χώρα της ευρωζώνης. Εκεί, ξεδιπλώνεται με ιδιαίτερη γλαφυρότητα το πολιτικό μίσος που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο: Ο πρόεδρος της Γαλλίας έχει αναγορεύσει ουσιαστικά τον Ιταλό υπουργό Εσωτερικών και επικεφαλής της Λίγκας του Βορρά με μια επιδημία... λέπρας η οποία επεκτείνεται επιθετικά σε όλη την Γηραιά Ήπειρο, ενώ έχει χαρακτηρίσει απάνθρωπες και αντιευρωπαϊκές τις πολιτικές του απέναντι στους πρόσφυγες, κάνοντας επανειλημμένως λόγο για βαθιά πολιτική κρίση η οποία πλήττει την γειτονική χώρα. Κι αυτός, με τη σειρά του, κατηγορεί τον ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων ότι προεφέρει άσυλο σε τρομοκράτες, ότι υποκρίνεται ασυστόλως στο μεταναστευτικό, αλλά και ότι μεθοδεύει, με αιχμή του δόρατος το Λούβρο, την κλοπή του ντα Βίντσι από την Ιταλία και την ιστορία της.
Βεβαίως, πρέπει να παραδεχτούμε πως υπάρχει και ένα θέμα στο οποίο Μακρόν και Σαλβίνι έδειξαν να ταυτίζονται. Πρόκειται για τη Βενεζουέλα, καθώς αμφότεροι υποστήριξαν τη θέση ότι ο Χουάν Γκουαϊδό είναι ο νόμιμος πρόεδρός της -με τη Ρώμη να ασκεί βέτο στην ΕΕ μόνο επειδή επέμεινε να μην συμφωνεί ο έτερος της κυβέρνησης συνασπισμού και επικεφαλής του Κινήματος Πέντε Αστέρων, Λουίτζι ντι Μάγιο. Μόνο που σε αυτό το θέμα, θα πρέπει όλοι να γνωρίζουν πως η στάση του Σαλβίνι δεν έχει να κάνει με πολιτικές... αρχές, αλλά με την υποχρέωση που έχει προς την ηγέτιδα δύναμη της Λατινικής Αμερικής και τον νέο πρόεδρό της, Ζαΐχ Μπολσονάρου, ο οποίος πρόσφατα του παρέδωσε «πακέτο» τον καταζητούμενο Τσέζαρε Μπατίστι.
Ο τρόμος του χρέους
Πρέπει να σημειωθεί, πάντως, ότι υπάρχει και κάτι ακόμη, με το οποίο ναι μεν οι δύο πολιτικοί δεν ασχολούνται δημοσίως, πιθανότατα όμως αποτελεί τον καμβά αυτού του γαλλοϊταλικού πολέμου. Έχει άμεση σχέση με το τεράστιο δημόσιο χρέος της Ιταλίας και με το γεγονός ότι ένα πολύ σημαντικό μέρος του βρίσκεται στα χέρια γαλλικών τραπεζών. Για την ακρίβεια, ισοδυναμεί με μια βόμβα μεγατόνων, που απειλεί να τις τινάξεις στον αέρα, μαζί με την ίδια τη γαλλική οικονομία και, φυσικά, τον Μακρόν.
Σύμφωνα με χθεσινό δημοσίευμα του Bloomberg, παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο τμήμα του ιταλικού χρέους έχει αγοραστεί από εγχώριες τράπεζες και θεσμικούς επενδυτές, υπάρχουν περισσότερα από 425 δισ. ευρώ τα οποία βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια ευρωπαίκών τραπεζών. Από αυτά δε, τα 285,5 δισ. αναλογούν στη Γαλλία, ενώ η δεύτερη Γερμανία «κατέχει» μόνο 58,7 δισ. το Βέλγιο 25,2 δισ. και η Ισπανία 21,4 δισ. Μάλιστα, οι αριθμοί για δύο κυρίως γαλλικές τράπεζες προκαλούν δέος -την BNP Paribas με 143,2 δισ. ευρώ ιταλικού χρέους και την Credit Agricole με 97,2 δισ.
Με βάση αυτά και όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, υπάρχουν δύο τουλάχιστον σενάρια που προκαλούν τρόμο στο Παρίσι: Το ένα, να βρεθεί η Ιταλία σε κατάσταση στην οποία θα δυσκολεύεται ή θα αδυνατεί να εξυπηρετήσει το χρέος της, κάτι που σύμφωνα με τους ειδικούς γίνεται πιο πιθανό μετά τον προϋπολογισμό του 2019. Και το άλλο, να ισχυροποιηθεί τόσο πολύ ο Σαλβίνι ώστε να απαιτήσει αναδιάρθρωσή του.
Ε, όπως είναι προφανές, ο Μακρόν δεν μπορεί να ανεχθεί τίποτα από τα δύο. Γι'' αυτό και κάνει ό,τι μπορεί για να πριονίσει την καρέκλα του Σαλβίνι -ο οποίος, με τη σειρά του, γνωρίζει πόσο στενά είναι εξαρτημένος από τους Γάλλους. Προσδεθείτε!
AP Photo/Andrew Medichini
