Η εποχή του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και του Ντόναλντ Τουσκ έλαβε τέλος.
Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και ο Σαρλ Μισέλ έρχονται και αυτό μπορεί να αποδειχτεί ένα πολύ θετικό γεγονός για την Ευρώπη. Μένει να το δούμε στην πράξη.
Αυτό που σίγουρα δεν είναι θετικό, είναι το γεγονός πως μία ακόμα φορά οι ισχυροί ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης απαξιώνουν έναν θεσμό που εκείνοι ψήφισαν. Και αναφέρομαι στο θεσμό του Spitzenkandidat.
Στην εποχή του Brexit και της αμφισβήτησης των αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης από μία μεγάλη μερίδα των πολιτών, έρχονται πάλι οι “ισχυροί” Γαλλία και Γερμανία και κάνουν παζάρια, τα οποία καταλήγουν σε υποψηφιότητες για τα ανώτατα αξιώματα της Ένωσης, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις προτάσεις του Ευρωκοινοβουλίου, εξοργίζοντας τους εκλεγμένους ευρωβουλευτές όλων των ομάδων.
Και τώρα γινόμαστε μάρτυρες της αγωνιώδους προσπάθειας της γερμανίδας υπουργού Άμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να συγκεντρώσει τον μαγικό αριθμό των 375 ψήφων που χρειάζεται για να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Γινόμαστε μάρτυρες, εμείς οι πολίτες που αγαπάμε την Ευρώπη χωρίς αστερίσκους, ενός αγώνα δρόμου που καταβάλλει η εκλεκτή του Παρισιού και του Βερολίνου για να πείσει τους ευρωβουλευτές να κλείσουν τα μάτια τους στον τρόπο που έγινε η επιλογή της και να την αφήσουν να τους πείσει πως αξίζει τη θέση που της δίνεται.
Σοσιαλιστές , Φιλελεύθεροι και Πράσινοι ζητούν από την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να τους παρουσιάσει το όραμα της για την Ευρώπη και μετά θα αποφασίσουν αν θα την ψηφίσουν ενώ ήδη γερμανοί, αυστριακοί και βρετανοί σοσιαλιστές ευρωβουλευτές δηλώνουν δημόσια πως θα καταψηφίσουν την φον ντερ Λάιεν.
Η εικόνα αυτή δεν τιμά την Ευρωπαϊκή Ένωση και προκαλεί δυσφορία αλλά κυρίως απογοήτευση στους πολίτες της.
Σε μία χρονική συγκυρία που διακυβεύεται το μέλλον της Ένωσης με τους ακροδεξιούς και ακροαριστερούς λαϊκιστές να υπονομεύουν την ίδια την ύπαρξη της, η προσπάθεια αποδυνάμωσης ενός θεμελιώδους θεσμού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας της ΕΕ αυτού του Ευρωκοινοβουλίου αποτελεί την πραγματική ήττα της Ευρώπης.
Ο θεσμός του Spitzenkandidat προβλέπει πως ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιλέγεται μεταξύ των υποψηφίων που προτείνουν οι ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου. Αυτή η διαδικασία εφαρμόστηκε πρώτη και όπως φαίνεται τελευταία φορά το 2014. Το σύστημα αυτό δέχτηκε πολλές επικρίσεις . Ο πρόεδρος Μακρόν δεν συμφώνησε ποτέ με αυτό, δεν παύει όμως να είναι απόλυτα διαφανές και να δίνει την ψευδαίσθηση στους πολίτες ότι αποφασίζουν οι εκλεγμένοι από αυτούς ευρωβουλευτές για το πρόσωπο που θα ηγηθεί της Κομισιόν και όχι το κονκλάβιο των ηγετών.
Είναι σαφές πως ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών Φρανς Τίμερμανς εκτιμάται πως δεν θα είχε καμία δυσκολία να εκλεγεί στο ανώτατο αυτό αξίωμα, δεν το επέτρεψαν όμως οι σκληρές χώρες του Βίζεγκραντ-Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία και Τσεχία - και έγινε το σκληρό παζάρι που έφερε την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Το πιο σοβαρό όμως είναι πως δικαίωσε έστω και πρόσκαιρα αυτούς που υποστηρίζουν πως η Ευρώπη με τη σημερινή της μορφή είναι μία χαμένη υπόθεση.
