Πέρα από την καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση, λόγω των εκλογών και αφού, όπως πάνε τα πράγματα, δεν πρόκειται να συζητήσουμε σοβαρά τις προγραμματικές, προεκλογικές δεσμεύσεις των κομμάτων, ίσως θα ήταν φρόνιμο και σκόπιμο, ο καθένας από εμάς, να αναλογιστεί σε ποια χώρα θέλει να ζει, δηλαδή πως θα ήθελε να δει τη ζωή του τα επόμενα χρόνια.
Φαντάζομαι πως υπάρχουν, ακόμη, εκείνοι που ονειρεύονται μία Ελλάδα αποκομμένη από τη διεθνή και, ιδίως, από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Μία Ελλάδα παρία όχι μόνο στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, αρκεί οι ίδιοι να κατέχουν θέσεις και οφίτσια και να προσπαθούν να επιβάλλουν τις προνεοτερικές τους θεωρίες, αδιαφορώντας για το τεράστιο κόστος που θα προκαλέσουν.
Σίγουρα, υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν μεν να ανήκουμε στην προηγμένη ανθρωπότητα, αρκεί να μας δανείζουν αφειδώς, για να χρηματοδοτούμε τις σπατάλες που οδήγησαν τη χώρα στην τελευταία, επώδυνη χρεοκοπία της. Μαθημένοι να ζουν με δανεικά στην υγεία των κορόιδων, πιστεύουν πως μπορεί η χώρα να επιστρέψει στο αμαρτωλό και σπάταλο παρελθόν της, υπονομεύοντας, οριστικά πια, το μέλλον της.
Υπάρχουν, ως εξωτικά φρούτα κι εκείνοι που ονειρεύονται «έφοδο στο Τατόι» αφού δεν υπάρχουν πια Χειμερινά Ανάκτορα και την επιβολή μίας δικτατορίας του προλεταριάτου, όταν πια δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά όλοι θα τρώμε με δελτία τροφίμων που θα τα μοιράζει η κομματική επιτροπή, ανάλογα με τον βαθμό πίστης και αφοσίωσης του καθενός μας στη σημαία και τα λάβαρα ης επανάστασης.
Δεν είναι λίγοι ούτε εκείνοι που φαντασιώνονται εαυτούς με στολή λοχία, να τιμωρούν τους διεφθαρμένους πολιτικούς και να βάλουν την κοινωνία στο γύψο, αναβιώνοντας πουλιά και πετούμενα του ουρανού σε μια κιτς αναπαράσταση περασμένων μεγαλείων, αρχαιοελληνικού κλέους, γοτθικής μυθολογίας και γκροτέσκο ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.
Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να πιστεύει σε ό,τι επιθυμεί και να λέει ό,τι θέλει. Το πρόβλημα ξεκινάει, όταν με πράξεις θα αρχίσει να υπονομεύει ή να θέλει να ανατρέψει το πολίτευμα. Τότε, όμως, αναλαμβάνει η Δικαιοσύνη και ο κάθε κατεργάρης ή κασιδιάρης, κάθεται στον πάγκο μου.
Είναι αυτή η πραγματική εικόνα της χώρα μας; Συνολικά όχι, αλλά όλοι οι παραπάνω αποτελούν κομμάτια ενός σύνθετου παζλ, το οποίο παραμένει πάντα ημιτελές, γιατί υπάρχουν κι άλλοι.
Αυτοί οι άλλοι, είναι εκείνοι που όλοι οι παραπάνω αποκαλούν περιφρονητικά μικροταστούς ή κυρ-Παντελήδες, θέλοντας να τους μειώσουν. Υπάρχουν και οι ανήσυχοι, δημιουργικοί και φιλότιμοι νέοι, οι οποίοι μεγάλωσαν στο περιβάλλον της κρίσης και ωρίμασαν πρόωρα και τώρα μπαίνουν δυναμικά στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας.
Υπάρχουν, ζουν, δουλεύουν, κοπιάζουν και προκόβουν αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και ναρκισσιστικές αυτοπροβολές, όπως κάνουν εδώ και πολλά χρόνια, πρώτα ανασταίνοντας τη χώρα από τα ερείπια του Εμφυλίου και, στη συνέχεια, προσπαθώντας να συμβαδίσουν με τις προηγμένες, δημοκρατικές χώρες.
Συνήθως, την αποκαλούν σιωπηλή πλειοψηφία, αλλά είναι λάθος: έχουν φωνή και άποψη, μόνο που δεν αναλώνονται σε άσκοπες αντιπαραθέσεις, αλλά είναι επικεντρωμένοι στην ουσία και ναι, στην προσφορά προς τον εαυτό τους, τους οικείους τους, το διπλανό τους.
Χωρίς καμία διάθεση κολακείας και ψευδεπίγραφου θαυμασμού, σε αυτούς στηρίζεται η κοινωνία, αυτοί είναι οι μοχλοί της προόδου και όχι οι ιμάντες μεταβίβασης εντολών, όπως πιστεύουν πολλοί που ομνύουν είτε στον ερυθρό είτε στον μέλανα ολοκληρωτισμό.
Λοιδορούνται και χλευάζονται, εξ ευωνύμων και εκ δεξιών, μα συνεχίζουν να κάνουν καλά αυτό που έμαθαν και δεν είναι άλλο από το να προσφέρουν. Γι’ αυτό, ίσως, και βγαίνουν πάντα νικητές.
