Με περισσή, αλλά όχι πρωτοφανή αλαζονεία, η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου δήλωσε πως «μόνη της κάνει για 100 βουλευτές», υπονοώντας υπερφυσικές δυνάμεις σούπερ ήρωα, ο οποίος θα αντιμετωπίσει όλες τις δυνάμεις του κακού μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Είμαι σίγουρος πως δεν πέρασε καν από το μυαλό της πως με τη δήλωση της αυτή, προσέβαλε τους νεποτικά διορισμένους βουλευτές του δικού της προσωποπαγούς κόμματος, το οποίο μάλλον είναι πιο κοντά στην έννοια «Μονοπρόσωπη Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης». Είναι λογικό, η πορφυρογέννητη ηγέτις, αντιμετωπίζει ως βασάλους τα μέλη της κοινοβουλευτικής της ομάδας, αφού η ίδια φρόντισε να τους διορίσει, τοποθετώντας τους σε εκλόγιμες θέσεις, βουλευτές. Σε αυτή οφείλουν τα πάντα, σε αυτή θα πρέπει να υπακούν, κατά παράβαση της βασικής συνταγματικής αρχής περί ελευθερίας της βούλησης των βουλευτών. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε. Θα συμφωνήσω. Είναι, ωστόσο, ενδεικτικές για την ποιότητα των προσώπων και του πολιτικού λόγου που θα αρθρώσουν.
Γέννημα - θρέμμα της ελίτ της αριστερής νομενκλατούρας, η κυρία Ζωή, γνωρίζει πολύ καλά τις ίντριγκες και τους μηχανισμούς επιβολής ομοιομορφίας και τεχνητής ομοφωνίας στους κομματικούς σχηματισμούς, οι οποίοι εκτός από «ιμάντες μεταβίβασης εντολών», χρησιμεύουν στην κομματική εκκλησιολογία και για τη δημιουργία «Αγίων αγωνιστών» ανεπίληπτων και τέλειων.
Όσο κι αν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από χαμόγελα και χειρονομίες αγάπης, είναι αδύνατο να κρύψει τις βαθιά ολοκληρωτικές απόψεις που συγκροτούν τον πολιτικό της λόγο. Με πίστη σχεδόν μεταφυσική, θεωρεί πως κατέχει τη μόνη αλήθεια, την οποία βαπτίζει αριστερή, άσχετα αν ψηφοθηρούσε και στα θολά νερά της μελανής, πολιτικής πανούκλας της ακροδεξιάς.
Αγνοώντας επιδεικτικά τα κοινοβουλευτικά ήθη, σχημάτισε μια κοινοβουλευτική ομάδα από πιστούς ακολούθους, θέλοντας να διεμβολίσει αμφίπλευρα το πολιτικό σύστημα. Εκλεγόμενη, όμως, θα εκτεθεί για άλλη μία φορά στη δημοσιότητα και τότε θα αποκαλυφθεί ο πραγματικός χαρακτήρας της μονοπρόσωπης, αυταρχικής ηγεσίας.
Υπό μία έννοια, η παρουσία της στην πολιτική ζωή θα έχει παιδευτικό χαρακτήρα. Θα δείξει στους πολίτες πως φαντάζονται ορισμένοι την εξουσία, πως αντιμετωπίζουν τους εκπροσώπους του λαού και ποια είναι η αντίληψή τους για την ίδια την κοινωνία.
Δεν είναι καθόλου κακός αυτός ο πειραματισμός, όπως έδειξε και η εμπειρία των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, όταν απομυθοποιήθηκε πλήρως μία ολόκληρη ιδεολογία και παράταξη, από τη στιγμή που βρέθηκε στο επίκεντρο του πολιτικού συστήματος και κυβέρνησε.
Όπως όλες οι κοινωνίες, έτσι και η ελληνική, μαθαίνει με το δύσκολο τρόπο. Πρέπει πρώτα να πάθει και μετά να μάθει.
Η φοβική αντιμετώπιση τέτοιων ολοκληρωτικού χαρακτήρα πολιτικών σχηματισμών, είναι λανθασμένη. Για να προχωρήσει μπροστά μια κοινωνία, πρέπει να μάχεται και να αντιπαραθέτει πολιτικά επιχειρήματα εναντίον όλων όσων θέλουν να υποσκάψουν τους θεμελιώδεις πυλώνες του δημοκρατικού πολιτεύματος, επιδεικνύοντας συμπεριφορές που θυμίζουν νεοφεουδαρχικά, πολιτικά τιμάρια. Η αντιπαράθεσή αυτή, θα πρέπει να επικεντρώνεται στις αντιδημοκρατικές πρακτικές, στις υπερφίαλες δηλώσεις, στην αλαζονική συμπεριφορά.
Από τους εκπροσώπους της κοινωνίας στη Βουλή, απαιτείται ελευθερία πνεύματος και λόγου και όχι τυφλή υποταγή στα κελεύσματα και τις διαταγές πεφωτισμένων ηγετών, προϊόντα του κομματικού σωλήνα. Σε διαφορετική περίπτωση, έχουμε νόθευση των αρχών της δημοκρατικής πολιτείας.
Με την κατάρρευση του προσωποκεντρικού πολιτικού σχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ, η προσπάθεια εμφάνισης ανάλογων πρωτοβουλιών, είναι προφανώς εκτός τόπου και χρόνου, μα εφόσον κάποιοι συμπολίτες μας θεώρησαν πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουν να επαναφέρουν αυτό το μοντέλο κομματικής εκπροσώπησης, αναγκαστικά θα συνυπάρξουμε μαζί του στην κοινοβουλευτική θητεία.
Είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την αποδόμηση και απομυθοποίηση ενός ακόμη τοτέμ που μας κληροδότησε η μεταπολίτευση, εκείνο του χαρισματικού ηγέτη. Η κοινωνία δεν χρειάζεται χαρισματικούς ηγέτες, μα αποτελεσματικούς, ώστε να κατοχυρώνει τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για πρόοδο.
