Η Ελλάδα είναι μια χώρα ηλιόλουστη, μα συχνά - πυκνά βρέχει ανθρώπους. Όλοι πέφτουν, εκ των υστέρων από τα σύννεφα και, αφού προσγειωθούν, συνήθως, κλαίνε πάνω από την κατσαρόλα με το καμένο γάλα.
Έτσι και τώρα, των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν και οδεύομεν προς τις εκλογές, θεωρώντας πως έχει εκλείψει κάθε κίνδυνος παλινόρθωσης του φαιού μετώπου που τόσο σόκαρε με τις εκλογικές του επιδόσεις πριν μερικά χρόνια, όταν οι θιασώτες του νεοναζισμού ασχημονούσαν από τα έδρανα της Βουλής και μαχαίρωναν στους δρόμους των πόλεων.
Πριν από μία εικοσαετία ήταν αδιανόητη οποιαδήποτε συζήτηση για τον κίνδυνο της άκρας Δεξιάς στη χώρα μας. Ο χώρος αυτός ήταν περιθωριοποιημένος και αριθμούσε μερικές εκατοντάδες φανατικούς, οι οποίοι έβρισκαν φιλόξενο καταφύγιο σε συνδέσμους οπαδών διαφόρων ποδοσφαιρικών ομάδων, κυρίως.
Έκτοτε άλλαξαν πολλά. Από τη μία πλευρά η πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κρίση που πυροδότησε η χρεοκοπία της χώρας, αλλά και η δράση οπαδών του άλλου άκρου, το οποίο ορισμένα πολιτικά κόμματα αντιμετώπιζαν ως «παιδιά» ή «ημιπιτσιρικάδες» προσφέροντας μία ιδιότυπη ασυλία και, από την άλλη πλευρά, οι μεγάλες και βαθιές αλλαγές που συντελέστηκαν στις ευρωπαϊκές χώρες λόγω των επιπτώσεων και των φόβων της παγκοσμιοποίησης, της ραγδαίας αύξησης της παράνομης μετανάστευσης και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στο ευρύτερο περιβάλλον τόσο εξ Ανατολών, όσο και εκ Νότου, αποτέλεσαν το γόνιμο χωράφι, στο οποίο φύτρωσαν τα άνθη του Κακού.
Δημιουργήθηκε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ένας κοινωνικός χώρος, όπου οι λαϊκιστές της Δεξιάς, μπόρεσαν με επιτυχία, να καλλιεργήσουν ένα κοινό και να αυξήσουν την επιρροή τους σε στρώματα του πληθυσμού, τα οποία νιώθουν πως απειλούνται, βασικά, από την περιθωριοποίηση που θα φέρουν οι μεγάλες τεχνολογικές και οικονομικές αλλαγές της Τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Αν σε αυτά προσθέσουμε ένα μείγμα από αρχαιολατρία, πατριδοκαπηλία, αγνώριστους από τη παραφθορά γοτθικούς μύθους, εθνοφυλετική αντίληψη της χριστιανικής διδασκαλίας και γερές δόσεις αρρωστημένου εθνικισμού, τότε έχουμε τα ιδανικά συστατικά για ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα, κυριολεκτικά.
Η Δημοκρατία, όμως, πρέπει να αμύνεται απέναντι στους εχθρούς της. Η καταδίκη των ηγετικών μελών της Χρυσής Αυγής, για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου ήταν η απάντηση της συντεταγμένης, δημοκρατικής πολιτείας. Δεν αρκεί, ωστόσο, μόνο η δικαστική αντιμετώπιση του φαιού ολοκληρωτισμού. Απαιτείται μεθοδική πολιτική απάντηση, η οποία θα έρχεται από όλο το πολιτικό φάσμα που συνηθίσαμε να αποκαλούμε δημοκρατικό τόξο. Στην μάχη αυτή, δεν έχουν θέση τα μισόλογα, το κλείσιμο του ματιού και το «παρών» σε κρίσιμες ψηφοφορίες, αλλά η απερίφραστη καταδίκη κάθε πράξης και ενέργειας που καταστρατηγεί εν τοις πράγμασι τα δημοκρατικά θεμέλια της κοινωνικής συμβίωσης. Κυρίως, όμως, απαιτούνται απαντήσεις σε προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες και όχι κοκορομαχίες περί όνου σκιάς.
Υπάρχουν πολλές και συγκεκριμένες ευθύνες, διαφορετικής τάξης για όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου που δεν κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες πως είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν προβλήματα όπως η εγκληματικότητα και η δημόσια ασφάλεια, η παράτυπη μετανάστευση, η ανεργία, κυρίως των νέων, αλλά και η έλλειψη εργατικών χεριών σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας, κυρίως στην πρωτογενή κ.λπ. Η ολιγωρία, η ομφαλοσκόπηση και η επανάπαυση, είναι κακοί σύμβουλοι στην πολιτική, ιδίως όταν ο πολιτικός χρόνος είναι ιδιαίτερα συμπυκνωμένος και η πολιτική διαπάλη, διεξάγεται σε ένα πρωτόγνωρα ρευστό διεθνές περιβάλλον, όπου διάφορα νεοαυταρχικά καθεστώτα, απεργάζονται διάφορους τρόπους υπονόμευσης της εμπιστοσύνης των πολιτών στους δημοκρατικούς θεσμούς.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία νέα, υβριδική επίθεση, όπου έχουμε ακόμη και proxy αρχηγό, ο οποίος αντ’ αυτού, θα αναλάβει τη διοίκηση του κόμματος και την κάθοδο στις εκλογές, εφόσον ο προηγούμενος θα πρέπει να εκτίσει την ποινή του. Η «αβλεψία» της προηγούμενης κυβέρνησης κατά την αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα για τη μη αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων, καταδικασθέντων για βαριά εγκλήματα, άφησε ανοιχτή την κερκόπορτα για την επάνοδο της ακροδεξιάς στην πολιτική ζωή και, ίσως, στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Η ζωή και, θα πρόσθετα, η πολιτική απεχθάνεται το κενό. Κλισέ, θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Μόνο που πολύ φοβάμαι πως σε λίγο καιρό, τη βραδιά των εκλογών, θα βρέχει ανθρώπους, οι οποίοι, στη συνέχεια θα κλαίνε πάνω από το καμένο γάλα.
