Η ιστορία έτσι όπως εξελίσσεται, θυμίζει πολύ την ιστορία με τη φωτογραφία του Ι. Στάλιν να περπατάει περιτριγυρισμένος από στενούς τους συνεργάτες, κάπου στην παρόχθια προκυμαία του Μόσχοβα στο κέντρο της ρωσικής πρωτεύουσας. Προϊόντος του χρόνου, οι συνεργάτες έπεφταν θύματα των σταλινικών διώξεων και οι επιμελείς εργαζόμενοι στην υπηρεσία προπαγάνδας του Κρεμλίνου με δεξιοτεχνία του εξαφάνιζαν από τις φωτογραφίες. Κομμουνιστική επιμέλεια και λεπτοδουλειά.
Βέβαια, όταν ο προβεβλημένος υπαρχηγός του κόμματος Aka Σπύρος Μπιμπίλας δηλώνει πως «Ο αρχηγός του κόμματος έχει δικαίωμα από τον νόμο να καταρτίζει τις λίστες όπως θέλει», γίνεται αντιληπτό πως εξ αρχής υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο, δημιουργίας ενός προσωποπαγούς, μονολιθικού και απόλυτα ελεγχόμενου κόμματος, το οποίο θα λειτουργεί μόνο προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των προσωπικών φιλοδοξιών της ιδρυτού και παντοδύναμης ηγέτιδας του.
Κάποιος που δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις στην πολιτική, θα μπορούσε να αναρωτηθεί: μα αν κάνει έτσι στο κόμμα της, τι θα κάνει αν αναλάβει την εξουσία στην κοινωνία;
Για όσους παρακολουθούν την πολιτική και έχουν μνήμη, τους είναι αξέχαστα τα αξημέρωτα βράδια μπροστά στις τηλεοπτικούς δέκτες, όταν παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα την Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως πρόεδρο της Βουλής, να μετέρχεται κάθε είδους προφάσεις, προκειμένου να καθυστερήσει η απόφαση της Βουλής να απαντήσει στο ερώτημα των δανειστών και να γυρίσει η χώρα μέσα σε μια νύχτα στη λίθινη εποχή.
Θυμόμαστε κι άλλα πολλά, τα οποία λόγω χώρου, είναι αδύνατον να παραθέσουμε. Η πικρή γεύση στο στόμα και η ταραχή της ψυχής είναι κάτι που δύσκολα θα ξεχάσουμε, βλέποντας την ευτελισμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από όψιμους εραστές της «άμεσης δημοκρατίας», των ξυπόλυτων χίπις - συμβούλων για το χρέος, το ανακριτικό ύφος και τη μεγαλομανία της τότε τρίτης κατά τη συνταγματική τάξη, προσωπικότητας του πολιτεύματος.
Με τη διαχείριση των εσωτερικών του κόμματός της, κυρία Ζωή δείχνει πως αντιλαμβάνεται τόσο τις συλλογικές διαδικασίες, όσο και τον τρόπο διοίκησης. Αγνοώντας τις επιλογές των ψηφοφόρων, αγνοεί την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας, η οποία θέλει τους πολίτες να αποφασίζουν για το ποιος θα τους εκπροσωπήσει.
Η δε διαδικασία αντικατάστασης με πρόσωπα της δικής επιλογής και απολύτου εμπιστοσύνης, δείχνει πως αντιλαμβάνεται και την έννοια του διαλόγου και της εσωκομματικής δημοκρατίας.
Βέβαια, η κυρία Ζωή, προέρχεται από την κομμουνιστογενή αριστερά, η οποία για το μόνο που δεν φημίζεται είναι ο σεβασμός και η προσήλωση στις δημοκρατικές διαδικασίες. Αν και δεν δηλώνει ξεκάθαρα πως ανήκει στην αριστερά, γιατί από τις δημοσκοπήσεις βλέπει πως έχει εισροές από την άκρα δεξιά, εν τούτοις ο τρόπος που πολιτεύεται αποτελεί μνημείο ολοκληρωτικής αντίληψης για την πολιτική και την κοινωνία.
Αξίζει του δημοκρατικού μας πολιτεύματος τέτοια διαχείριση της κορυφαίας του διαδικασίας, της εκλογικής;
Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί σε εκείνο το τμήμα της κοινωνίας, το οποίο από το 2010 και μετά, θεωρεί εαυτόν ως εκπρόσωπο του αντισυστημισμού και του τιμωρού των ελίτ, παραγνωρίζοντας στην προκειμένη περίπτωση πως και η ίδια η κυρία Ζωή, δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ακόμη γόνο της αριστερής ελίτ, η οποία απέκτησε δοτή εξουσία το 2015 και παραλίγο να οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία.
Είναι πλανημένοι οι ψηφοφόροι της; Όχι, την ψηφίζουν εν πλήρη συνειδήσει, θέλοντας να τιμωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ για την περιβόητη «κωλοτούμπα» του. Η τιμωρητική ψήφος, όμως, έχει κοντά ποδάρια και δεν οδηγεί μακριά, παρά μόνο στην ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση από μια κοινωνία που επιθυμεί διακαώς να προχωρήσει μπροστά και να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες ζωής, χωρίς τον τοξικό δημόσιο λόγο που τη δηλητηρίαζε επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.
Αργά ή γρήγορα και παρά τα τεχνάσματα του κομματικού photoshop της κυρίας Ζωής, θα αποκαλυφθεί ο πραγματικός χαρακτήρας αυτού του κόμματος και τότε οι ψηφοφόροι του, είτε θα το εγκαταλείψουν απογοητευμένοι, είτε θα αναζητήσουν στέγη σε άλλα κομματίδια ή γκρουπούσκουλα που θα επιμένουν να ζουν στη δική τους πραγματικότητα. Συνέβη στο παρελθόν, θα συμβεί ξανά.
