Δύο περιστατικά με τραγική, δυστυχώς, κατάληξη απασχόλησαν την κοινή γνώμη το τελευταίο 48ωρο. Ένα στην Κω και ένα στην Νέα Μάκρη. Και τα δύο, αποκάλυψαν τις μόνιμες και διαχρονικές παθογένειες του Εθνικού Συστήματος Υγείας και δικαίως προκάλεσαν ανησυχία, αν όχι θυμό στους πολίτες.
Το ΕΣΥ αποτελεί βασικό πυλώνα του κράτους πρόνοιας και δείκτης της φροντίδας που επιδεικνύει η εξουσία έναντι των ευάλωτων πολιτών, γιατί ο άρρωστος πολίτης είναι ευάλωτος και χρήζει προστασίας και φροντίδας.
Όλοι γνωρίζουν πως έχουν επενδυθεί τεράστια ποσά σε κτίρια και εξοπλισμό για τη δημιουργία σύγχρονων νοσοκομειακών μονάδων στην ελληνική περιφέρεια. Εξίσου καλά γνωρίζουν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτών των νοσοκομείων, είναι η υποστελέχωσή τους, αφού προκηρύσσονται διαρκώς διαγωνισμοί πρόσληψης, οι οποίοι αποβαίνουν άγονοι λόγω μη ενδιαφέροντος.
Αυτή ακριβώς η αναντιστοιχία, ανάμεσα στη δημιουργία νοσοκομείων και τοπικών ιατρείων στην περιφέρεια και η αδυναμία στελέχωσής του με γιατρούς και νοσηλευτικό - βοηθητικό προσωπικά, είναι ένα αγκάθι στο σώμα της κοινωνίας που αιμορραγεί διαρκώς. Παρά τις διακηρύξεις και τις καλές προθέσεις, το πρόβλημα χρονίζει, δημιουργώντας παρενέργειες και τραγικά περιστατικά.
Για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να συνομολογήσουμε πως οι αμοιβές των γιατρών δεν ανταποκρίνονται ούτε στους κόπους και τα έξοδα κατά τα χρόνια των σπουδών τους, ούτε στο έργο που καλούνται να προσφέρουν. Επιπλέον, σε μια επαρχιακή πόλη, είναι περιορισμένες οι δυνατότητες ανέλιξης τους διοικητικά και εξέλιξής τους επιστημονικά. Και μόνο αυτά, αρκούν για να λειτουργήσουν ως αντικίνητρα μετεγκατάστασης από το κέντρο προς την επαρχία.
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα παράγει άξιους και φιλοπρόοδους γιατρούς, οι οποίοι ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο και την επιστήμη. Η συντριπτική πλειονότητα τους επέδειξαν ηρωισμό κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά και κάθε φορά που καλούνται, σε καθημερινή βάση, να αντιμετωπίσουν πλήθος περιστατικών στα δημόσια νοσοκομεία.
Δεν χρειάζεται, νομίζω, άλλη απόδειξη της ποιότητας των γιατρών που αποφοιτούν από τα πανεπιστήμιά μας, από το ότι σήμερα χιλιάδες από αυτούς σταδιοδρομούν και διακρίνονται σε μεγάλα νοσοκομεία του εξωτερικού, αποτελώντας τους καλύτερους πρεσβευτές του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Κατά τη γνώμη μου, οι δύο πιο αδικημένες μισθολογικά κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, είναι οι γιατροί και οι πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας μας. Τις δύο αυτές κατηγορίες πρέπει να αντιμετωπίσει η πολιτεία με ιδιαίτερη φροντίδα μετά το πέρας των εκλογών.
Το ζήτημα της ιατρικής και νοσοκομειακής φροντίδας, δεν προσφέρεται ούτε για κομματικό ανταγωνισμό, ούτε για συνδικαλιστική γυμναστική. Το πολιτικό προσωπικό έχει τις ευθύνες του για την κατάσταση, εξίσου υπεύθυνες είναι, όμως, και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες με πρόσχημα κάποιες διεκδικήσεις, επιζητούν αλλότριους σκοπούς, όπως πχ. η συνδιοίκηση των μονάδων, να έχουν λόγο στις προαγωγές, τις μετατάξεις ή τους διαγωνισμούς, πράγμα που επιδιώκουν άλλοτε φανερά και άλλοτε καλυμμένα.
Θα πρέπει να (ξανά)συζητήσουμε τι ΕΣΥ θέλουμε. Θα πρέπει να προσδιορίσουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις, την ακριβή περιγραφή των καθηκόντων κάθε θέσης εργασίας, τον τρόπο αξιολόγησης των προσφερόμενων υπηρεσιών υγειάς, αλλά και τον τρόπο ανταμοιβής του κάματου των γιατρών και των άλλων παραγόντων αυτού του πολύπλοκου μα απολύτως αναγκαίου μηχανισμού.
Φαινόμενα όπως, διορισμοί ημετέρων - άσχετων με τη θέση - ως διοικητών νοσοκομείων, προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες όχι μόνο στο σύστημα υγείας, αλλά στην κοινωνία στο σύνολό της. Κοντολογίς, είναι μία αντικοινωνική συμπεριφορά, την οποία καταδικάζει η κοινωνία, η οποία έχει μνήμη και θυμάται, άσχετα αν μερικές φορές δίνει πίστωση χρόνου.
Έχοντας πλέον την εμπειρία των σαράντα και πλέον χρόνων λειτουργίας του ΕΣΥ, ήρθε η ώρα, μετά από διεξοδικό δημόσιο διάλογο, λαμβάνοντας υπόψη τις γνώμες ειδικών, αλλά και μελετώντας τις βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών που έχουν να επιδείξουν σημαντικές προόδους, να το επανασχεδιάσουμε, να καταργήσουμε τους θύλακες που το κρατούν δέσμιο ιδεοληψιών και να δώσουμε ώθηση στις υγιείς δυνάμεις του κλάδου να αναπτύξουν τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους.
Αυτό θα πρέπει να είναι μέσα στις άμεσες προτεραιότητες της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις επικείμενες εκλογές. Το πράγματα έχουν φτάσει σε ένα σημείο, όπου κάθε αβελτηρία μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ζημιά. Και αυτό θα ήταν ασυγχώρητο.
