Πριν από τρεις ημέρες ακριβώς, ο κ. Τσίπρας δήλωνε ανερυθρίαστα πως «Το 2015 η χώρα μου έγινε συνώνυμο της ανθρωπιάς», εννοώντας τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνησή του διαχειρίστηκε την προσφυγική - μεταναστευτική κρίση.
Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, εκδόθηκε η απόφαση - κόλαφος του Γ’ Τμήματος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σύμφωνα με την οποία δικαιώνονται 67 πρόσφυγες λόγω των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης σε «κλουβιά» και στερούμενοι της επαφής με τις οικογένειες τους, κατά την περίοδο 2016 - 2017.
Θυμίζω πως τότε κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, παρέα με τους ακροδεξιών αντιλήψεων Ανεξάρτητους Έλληνες του κ. Καμμένου, ο οποίος απειλούσε την Ευρώπη πως θα ανοίξει η χώρα μας τα σύνορα και θα πλημμυρίσει η γηραιά ήπειρος με τζιχαντιστές.
Ο κ. Τσίπρας, έχει ξεπεράσει και τον συμπαθή ήρωα του παραμυθιού Πινόκιο, στα ψέματα, δικαιώνοντας εκείνους που επισημαίνουν πως η πρόσφατη επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, δηλαδή η καταβαράθρωσή του, έφερε στην επιφάνεια τον πραγματικό του εαυτό.
Νομίζει ο κ. Τσίπρας και οι ομοϊδεάτες του «αλληλέγγυοι» πως οι πολίτες έχουν ξεχάσει τις φρικτές εικόνες της Μόριας, αλλά της Ειδομένης, πως δεν θυμούνται τα ατελείωτα καραβάνια των δυστυχισμένων να μετακινούνται στους εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους της χώρας, τις επικρίσεις των διεθνών οργανισμών, αλλά και της παράξενης σιωπής πολλών λαλίστατων κατά τα άλλα ΜΚΟ.
Για τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, το μεταναστευτικό, είναι ένα ακόμη εργαλείο για την αποσταθεροποίηση της χώρας, για την πρόκληση ανησυχίας μεταξύ του πληθυσμού, για την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου με στόχο να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.
Η αδιαφορία τους για την ανθρώπινη ζωή, διαπιστώθηκε από τους πολίτες και επικυρώθηκε από το ΕΔΑΑ με την πρόσφατη απόφασή του.
Κέρδισε η δικαιοσύνη και έχασε ο καιροσκοπισμός και η αδιαφορία. Ταυτόχρονα, όμως, αποκαλύφθηκε η υποκρισία της ελληνικής αριστεράς απέναντι σε ένα μεγάλο, πανανθρώπινο πρόβλημα. Είναι άριστοι στα λόγια, μα στάσιμοι στα έργα.
Αποκαλύφθηκε, επίσης, η ιδιότυπα αντιμετώπιση των προσφύγων. Αν πρόκειται για ανθρώπους καταγόμενους από ασιατικές, αφρικανικές χώρες, εκδηλώνουν το «διεθνιστικό» τους ενδιαφέρον, επειδή τους θεωρούν ως το «νέο υποκείμενο» της επανάστασης που θα ρίξει τον καπιταλισμό.
Όταν όμως χτύπησαν την πόρτα μας οι Ουκρανοί πρόσφυγες, θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου της Ρωσίας κατά της χώρας του, οι συνήθως «ευαίσθητοι» δεν βρήκαν να πουν ένα λόγο παρηγοριάς και συμπόνιας, μα αρκέστηκαν στην επανάληψη της πουτινικής επιχειρηματολογίας.
Καταλαβαίνω, το αίμα νερό δεν γίνεται και η γοητεία που ασκούν στον ΣΥΡΙΖΑ οι νεοαυταρχικοί ηγέτες δεν μπορεί να κρυφτεί. Το διαπιστώσαμε, άλλωστε, από τις επισκέψεις σε άλλες χώρες που έκανε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, αλλά και η ακολουθία του, αμέσως μετά την αναρρίχησή τους σε κυβερνητικούς θώκους, λέγοντας πως η Ελλάδα είναι χώρα με ναυτική παράδοση και θα αναζητήσει άλλα λιμάνια. (2015, Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία).
Το δυστύχημα για τον κ. Τσίπρα και το κόμμα του, είναι πως δεν ζει σε χώρα λωτοφάγων. Οι πολίτες και μνήμη έχουν και κρίση. Αντιλαμβάνονται πως το μεταναστευτικό είναι ένα διεθνές, πολυπαραγοντικό πρόβλημα, το οποίο απαιτεί συλλογικές αποφάσεις και πολιτικές, τουλάχιστον σε επίπεδο Ε.Ε. Κατανοούν, όμως, ταυτόχρονα, κάτι πολύ απλό που δεν θέλει να καταλάβει ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του: για να υπάρξει ένα κράτος, θα πρέπει να οριοθετεί και να προστατεύει τα όρια του. Και τα όρια αυτά είναι τα σύνορά του. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει κοινωνία, δεν υπάρχει ζωή. Υπάρχει μόνο το χάος και το δίκαιο του ισχυρότερου.
Είναι αργά πια για τον ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει. Ακόμη και αν το ήθελε, η κοινωνία δεν τον εμπιστεύεται. Όχι με βάση κάποιες θεωρητικές διαφωνίες, αλλά με βάση την πικρή εμπειρία από τη διακυβέρνησή του. Ας πρόσεχε!
ΥΓ. Κάποιος να πει στον κ. Μουζάλα, τον πολυδιαφημισμένο «ανθρωπιστή» και έναν από τους πιο αποτυχημένους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνο για το μεταναστευτικό, ο οποίος δήλωσε πως «Όταν πέσει το τείχος του Έβρου, θα νιώσω, όπως ένιωσα όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου», ότι το Τείχος του Αίσχους, όπως έμεινε στην ιστορία, φτιάχτηκε για να μην διαφεύγουν οι δυστυχισμένοι κάτοικοι της κομμουνιστικής, «παραδείσιας» Ανατολικής Γερμανίας, ενώ το τείχος του Έβρου, για να προστατεύει την πατρίδα μας. Αν και νομίζω πως από τις παραπάνω λέξεις, άγνωστη θα του είναι μόνο η λέξη πατρίδα.
