Μία από τις βασικές μεθόδους κάθε ολοκληρωτικής νοοτροπίας - ιδεολογίας, είναι η πρόκληση φόβου στους αντιπάλους με κάθε διαθέσιμο μέσο. Η τακτική αυτή αποσκοπεί στον περιορισμό της δυνατότητας έκφρασης και κριτικής, με απώτερο στόχο τη συσκότιση της πραγματικής και αληθινής ουσίας της ιδεολογίας/πολιτικής που επιδιώκει την επιβολή μιας ομοιόμορφης ατομικής και συλλογικής ζωής.
Η απόπειρα τρομοκράτησης του αντιπάλου ή του διαφωνούντα/αντιφρονούντα, δεν περιορίζεται μόνο στις ομαδικές επιθέσεις εναντίον ενός στο μισοσκόταδο των δρόμων, αλλά περιλαμβάνει ένα ολόκληρο πλέγμα ενεργειών, κυρίως ψυχολογικού χαρακτήρα.
Το πρώτο πράγμα που επιδιώκει ο ολοκληρωτισμός, είναι η επιβολή αυτολογοκρισίας στους ομιλούντες δημοσίως και κρίνοντες των πεπραγμένων του. Δεν διστάζει να απειλεί, να λοιδορεί, να συκοφαντεί ή και να επιτίθεται όχι σε ιδεολογικό επίπεδο, αλλά σε προσωπικό.
Η ακροδεξιά εκδοχή του ολοκληρωτισμού στη χώρα μας, έχει από καιρό ξεσκολίσει όλα τα εγχειρίδια δράσης και δεν διστάζει να εφαρμόσει τις απαχθείς της πρακτικές και μεθόδους.
Ένα από τα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί είναι η βολική αντικατάσταση των εννοιών, όπως πχ. «δεν είμαι εθνικιστής, μα θερμός πατριώτης», ο οποίος, παρόλα αυτά θεωρεί πως το «ελληνικό DNA υπερτερεί όλων των άλλων» και πως «η ελληνική φυλή είναι ανώτερη όλων των άλλων».
Εξίσου ευρέως διαδεδομένη είναι και η τακτική παραπλάνησης με τη χρήση συμβόλων, τα οποία ερμηνεύουν κατά το δοκούν, δίχως πολλές φορές οι χρήστες να γνωρίζουν την πραγματική τους ιστορία, νόημα και συμβολισμό.
Με τη βοήθεια του συγκρητισμού, ενώνουν άσχετα μεταξύ τους ιστορικά θέματα, παρουσιάζουν ψευδεπίγραφα ή κατασκευασμένα «ντοκουμέντα - πειστήρια» και διατυπώνουν αντιιστορικές και αντιεπιστημονικές «θεωρίες», παρουσιάζοντάς τες ως τις μόνες αληθινές.
Στην περίπτωση που κάποιος στοιχειωδώς ευφυής και μορφωμένος άνθρωπος διατυπώσει ενστάσεις ή απορίες για το παράδοξο/παράλογο των θεωριών αυτών, αμέσως, η πρώτη αντίδραση είναι η κατά μέτωπον επίθεση με στόχο τον εκφοβισμό του. Αν δεν «συνετιστεί», τότε, αναλόγως της θέσης στο «ακροδεξιό πάνθεον» επιστρατεύονται και άλλα μέσα, τα οποία ξεκινούν από τον «επικήρυξη» και φτάνουν μέχρι την επιβολή δια της ωμής βίας ή την απειλή κατάθεσης μηνύσεων και αγωγών.
Μαθημένοι να ζουν στη σκιά και στο σκοτάδι, αποκαλύπτονται μόλις βγουν στο φως της δημοσιότητας και φανερώνεται η πραγματική τους φύση. Το διαπιστώσαμε στη χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια, ακόμη και μέσα στη Βουλή, όταν τραμπούκιζαν βουλευτές άλλων κομμάτων.
Σήμερα, μέσα στην πανσπερμία των ακροδεξιών που κατάφεραν να μπουν στη Βουλή, υπάρχουν διαφόρων λογιών ανθρωπότυποι. Θα έχουμε την ευκαιρία να τους «γνωρίσουμε» και να τους κατηγοριοποιήσουμε ανάλογα με τα έργα τους. Μια πρώτη γεύση πήραμε τόσο από τους «βετεράνους», όσο και από τους «νεοσσούς» κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοδο.
Η ακατάσχετη «εθνικοφροσύνη», ανακατεμένη με παροξυσμό ρωσοφιλίας, αντιεπιστημονικές θεωρίες, συνομοσιωλογικές απόψεις με έντονο αντικοινοβουλευτικό χρωματισμό, μίσος για τη διαφορά, την πολυχρωμία της κοινωνίας, την ίδια τη Δημοκρατία, είναι μερικές από τις ψηφίδες αυτού του ακροδεξιού «μωσαϊκού», όπου συνυπάρχουν τηλεπωλητές, χριστέμποροι και μαχητές της σπαρτιατικής φάλαγγας, διεκδικώντας ο καθένας χωριστά το μονοπώλιο της εθνικόφρονης αξιοσύνης.
Ανάμεσα τους, υπάρχουν και εκείνοι που δημοσίως θέλουν να διαχωρίσουν τη θέση τους από τον συρφετό, μόνο που απευθύνονται σε ανθρώπους με κοντή μνήμη. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις εκδηλώσεις λατρείας στον «Βλαδίμηρο», τον «στιβαρό ηγέτη της χώρας του ξανθού γένους», μετά την δήλωση πως το κόμμα «είναι ελληνικό και φιλορωσικό», ως αντιδιαστολή στο «διεφθαρμένο αστικό σύστημα διακυβέρνησης του δυτικού κόσμου».
Μπορεί κάποιες «ψηφίδες» να έλκουν την καταγωγή τους από τον ναζισμό, κάποιες άλλες, όμως, είναι φιντάνια του νεο-ολοκληρωτισμού και μακριά χέρια της ρωσικής προπαγάνδας. Εξίσου ολοκληρωτικής νοοτροπίας, είναι και οι «θεοσεβούμενοι», στόχος των οποίων είναι ο έλεγχος της ατομικής και συλλογικής ζωής από κάποιο αόρατο ιερατείο, τα μέλη του οποίου αλληλοδιορίζονται.
Στο αμέσως επόμενο διάστημα, θα έχουμε την ευκαιρία «να γνωριστούμε από κοντά» και να διαπιστώσουμε αν όντως ειλικρινά πιστεύουν στο δημοκρατικό μας πολίτευμα. Προσωπικά, αμφιβάλω πολύ. Μέχρι τότε, θα αντιμετωπίσουμε τις απειλές για διώξεις με ένα χαμόγελο διαρκείας. Γιατί απέναντι στον ζόφο του νεο-ολοκληρωτισμού, απαντούμε με τη χαρά της ζωής.
