Άναψε πάλι ο καυγάς, με αφορμή την Κιβωτό. Κρατικές ή ιδιωτικές προνοιακές δομές; Σε τίνος τα χέρια να πέφτει το παιδί που εγκαταλείπεται, ο παππούς και η γιαγιά που καταλήγουν ανήμποροι, ο άτυχος που κουβαλά μια σωματική ή ψυχοπνευματική αναπηρία; Να αναλαμβάνουν τα υπουργεία μας, οι ΜΚΟ ή οι φιλάνθρωποι ιδιώτες; Και να σου τα επιχειρήματα ένθεν κακείθεν, λες και τα τραγικά που αποκαλύπτονται για τον παπά-Αντώνιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά αφορμή για να πιαστούν απ’ τα πέτα οι κρατιστές με τους φιλελεύθερους. Ανοησίες.
Η αντιπαράθεση αυτή που φούντωσε τις δυο τελευταίες μέρες, μου θυμίζει υποσιτισμένους άστεγους που τσακώνονται για το ποιο πολυτελές εστιατόριο της Κηφισιάς ή της Γλυφάδας έχει τις καλύτερες γκουρμεδιές. Δεν βλέπουμε τα χάλια μας λέω γω, που ως πλούσια δυτική κοινωνία είμαστε ανίκανοι να εξασφαλίσουμε την επιβίωση και την κανονικότητα σε δυο-τρεις χιλιάδες άτυχα παιδάκια μας που έμειναν μετέωρα, παρά αναλωνόμαστε σε χαζούς ιδεολογικούς καυγάδες και βλακώδεις αντιπαραθέσεις.
Τι θα πει κρατικό και ιδιωτικό; Άντε βάλε ανάμεσα τους και το λεγόμενο κοινωνικό, αυτό που ξέρουμε όλοι ως ΜΚΟ ή ως εκκλησιαστικό. Τι σαχλαμάρα είναι αυτή να καταργήσουμε κάποιο απ’ αυτά, επιλέγοντας μόνο τον έναν νομικό τύπο προνοιακών δομών; Έχουμε τόσες πολλές που επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες μας, ώστε να ξεδιαλέξουμε το ένα είδος και να στείλουμε το άλλο ως αποδιοπομπαίο τράγο στην εξορία; Διαθέτουμε ως κοινωνία τόσο πολύ χρήμα και εξειδικευμένο προσωπικό και εθελοντικές δράσεις, ώστε να πιαστούμε από τα πέτα για την κατεύθυνση που θα πάρουν;
Όλα και όλοι χρειάζονται, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ξεδιαλέγουμε και μάλιστα με ιδεολογικά κριτήρια. Και το κράτος και ο πλούσιος ευσεβής ιδιώτης και οι ομάδες πολιτών, όλοι είναι απαραίτητοι. Το μόνο δεν είναι διόλου απαραίτητο είναι ο καυγάς πάνω στα αποκαΐδια που άφησε η υπόθεση της Κιβωτού. Διότι κατέρρευσε κάτι πάνω στο οποίο όλοι ελπίζαμε ότι μπορούμε να ακουμπήσουμε.
Μια θεσμική ομπρέλα χρειάζεται, ενιαίοι και επιστημονικοί κανόνες λειτουργίας, διαφάνεια στα οικονομικά και στα διαχειριστικά. Και κάτω απ’ αυτή την ομπρέλα, το μεν κράτος να κάνει τη δουλειά του αλλά και όσοι πιστοί και ελεήμονες θέλουν να προσέλθουν είναι ευπρόσδεκτοι. Εδώ έχουμε εκατοντάδες εγκαταλελειμμένα παιδιά να μένουν για μήνες στα νοσοκομεία παίδων, ό,τι πιο απεχθές δηλαδή, στην ιδεολογική κατεύθυνση του προνοιακού μας συστήματος θα κολλήσουμε; Ας το φτιάξουμε πρώτα κι έπειτα έχουμε καιρό να ιδεολογικοποιήσουμε τον προσανατολισμό του. Είπαμε…
