Όταν το άκουσα πρώτη φορά είχε πλάκα, αλλά σιγά-σιγά διαπιστώνω ότι έτσι ακριβώς είναι. «Τέλειωσαν οι εκλογές, οι Πασόκοι του Σύριζα πήγαν σπίτι τους και οι Πασόκοι της ΝΔ πήγαν να παραλάβουν τα υπουργεία τους.» Απ’ αυτόν τον μετεκλογικό επιμερισμό, έλειπαν οι Πασόκοι του ΠΑΣΟΚ. Τώρα, με αφορμή τον Λοβέρδο ήρθαν κι αυτοί στην επιφάνεια. Αποχώρησε ο Ανδρέας, είχε προηγηθεί ο παραμερισμός Καστανίδη, βάλτε στην εξίσωση και τον κοινοβουλευτικό αποκλεισμό Σκανδαλίδη, απόμειναν τελικά στο ΠΑΣΟΚ κάτι πιτσιρικάδες υπό τον Ανδρουλάκη.
Φυσικά, η περίπτωση Λοβέρδου είναι τελείως διαφορετική απ’ αυτή των δύο άλλων της παλιάς φρουράς, όμως σήμερα δεν είναι αυτό το θέμα μου. Άλλο σοβαρό ζήτημα που αφορά το ΠΑΣΟΚ θέλω να ανιχνεύσω με το σημερινό μου κείμενο. Με την απομάκρυνση των παλιών που η σκούφια τους κρατούσε από τον καιρό του Ανδρέα αλλά και του Σημίτη, απομακρύνσεις που έγιναν είτε λόγω πολιτικών διαφωνιών (Λοβέρδος) είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω ανανεωτικών διαδικασιών (στις οποίες συχνά η ηγετική ομάδα βάζει το χεράκι της), έφυγε μια γενιά που είχε ζυμωθεί στη διεκδίκηση και στη διαχείριση της εξουσίας.
Αυτοί που απόμειναν πίσω και σήμερα κυβερνούν (και εκπροσωπούν) το ΠΑΣΟΚ είναι μεν νέα παιδιά με καλό λόγο, μορφωμένα και ευγενικά, συγκροτημένα και σύγχρονης αντίληψης, αλλά έχουν μεγαλώσει μέσα σ’ ένα ΠΑΣΟΚ μικρό, απομονωμένο, φοβικό και μακριά από κάθε άσκηση εξουσίας. Για να ακριβολογώ μάλιστα, ανδρώθηκαν πολιτικά μέσα σ’ ένα κλίμα ότι το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ κατέστρεψε τη χώρα και γι' αυτό η πλήρης αποστασιοποίηση απ’ αυτή την περίοδο ήταν απαραίτητη για την επιβίωσή του ως κόμμα.
Τα παιδιά αυτά, παρά τα εμφανή προσόντα τους, πρέπει να (ξανα)ζυμωθούν πάνω στις βασικές αρχές του Ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που ήταν «πάμε να πάρουμε ολόκληρη την εξουσία ή την εξουσία που μας αναλογεί, διότι υπάρχουμε για να βοηθήσουμε τον τόπο». Για να ζυμωθούν σ’ αυτή την βασική αρχή, πρέπει πρωτίστως να το πιστεύει και να το θέλει η ηγεσία του κόμματος. Είστε όμως βέβαιοι ότι ο Ανδρουλάκης πρεσβεύει κάτι τέτοιο; Ή μήπως νιώθει ασφαλέστερος μέσα σ’ ένα μικρομεσαίο κόμμα χωρίς ευθύνες απέναντι στη χώρα;
Όταν ερωτάται, ο Ανδρουλάκης επιμένει ότι η γραμμή του στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις ήταν να κάνει πρώτα μια χαψιά τον Σύριζα και μετά να διεκδικήσει εξουσία από την ΝΔ. Η γραμμή του «ούτε-ούτε» αυτή την στόχευση εξυπηρετούσε, λέει. Αμφιβάλω, αλλά ας το πιστέψω. Θα φανεί τα επόμενα χρόνια. Με τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα πάντως, για μεγάλη παράταξη δεν βλέπω να το πηγαίνει. Εξ ου και όσοι ήθελαν ένα ΠΑΣΟΚ που μπαίνει στο καμίνι της εξουσίας πήγαν είτε προς Σύριζα, είτε προς ΝΔ. Τώρα του φεύγουν του Νίκου και οι τελευταίοι εναπομείναντες. Για να δούμε που θα το καταλήξει…
