Έχω ζήσει πολλές προεκλογικές περιόδους, όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων. Έχω ζήσει σίγουρες εκλογές (ως προς τον νικητή), αμφίρροπες και αγωνιώδεις, ταραγμένες, παράξενες, ομιχλώδεις, αλλόκοτες ή και αδιάφορες. Αλλά αυτό που ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε στις εκλογές που έρχονται, κατά πάσα πιθανότητα θα είναι κάτι εντελώς καινούριο. Ξέρετε γιατί; Διότι σε όλες ανεξαιρέτως τις αναμετρήσεις, υπήρχε μια κεντρική ατζέντα. Γι αυτήν μιλούσαν όλοι οι αντίπαλοι, πάνω σ’ αυτήν ανταγωνίζονταν να πείσουν τους πολίτες. Θα είναι η πρώτη φορά που θα πάμε με δυο εντελώς και ασυμβίβαστες μεταξύ τους ξεχωριστές ατζέντες.
Έχω ζήσει εκλογές που το αίτημα της «αλλαγής» κυριαρχούσε. Με το ένα κόμμα να την στηρίζει και το απέναντι να ζητά «απαλλαγή». Συζήτηση πάνω σε ενιαία βάση. Έχω ζήσει εκλογές που βασικό θέμα συζήτησης ήταν οι διαπλεκόμενοι νταβατζήδες και η τιμή του μαϊντανού στην λαϊκή. Με το ένα κόμμα να υπόσχεται ότι θα μας απαλλάξει από τους νταβατζήδες και ότι θα φτηνύνει ο μαϊντανός, με το απέναντι να λέει ότι «δεν υπάρχουν νταβατζήδες» και «πόσο μαϊντανό καταναλώνετε δηλαδή;» Αντιπαράθεση πάνω σε κοινό μοτίβο. Έχω ζήσει εκλογές που η μια πλευρά έδερνε τους αντιπάλους της και η άλλη κατάγγελλε τρομοκρατία. Ίδια θεματολογία.
Όμως εκλογές δύο παράλληλων μονολόγων που δεν εφάπτονται ποτέ και πουθενά, δεν έχω ματαξαναδεί. Και απορώ με το αποτέλεσμα που θα φέρει αυτό το πολιτικά δυστοπικό τοπίο. Διότι ζούμε ένα πραγματικό θέατρο του παραλόγου. Πάνε στην Βουλή ή κάθονται στα τηλεοπτικά τραπέζια οι εκπρόσωποι των τριών μεγαλύτερων κομμάτων και από την μια έχουμε τους κυβερνητικούς να μιλάνε για την οικονομία, για τα εθνικά ζητήματα και για τα μέτρα αντιμετώπισης του πληθωρισμού, με τους δύο αντιπολιτευόμενους απέναντι να μιλούν μόνο για τις υποκλοπές.
Σαν να βρίσκονται σε χωριστές αίθουσες συνεδριάσεων ή σαν να κάθονται στα τραπέζια άλλων εκπομπών ο κάθε ένας. Η κυβέρνηση μιλά για άλλα πράγματα και τα δυο κόμματα της αντιπολίτευσης για άλλα. Συχνά δεν είναι ούτε καν παράλληλοι μονόλογοι, μοιάζουν σαν να είναι δυο διαφορετικά σύμπαντα. Ο άμοιρος θεατής ή τηλεθεατής δεν έχει επιλέξει στο ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι, έχει να διαλέξει ποιο θέμα τον ενδιαφέρει και ποιο όχι. Τελικά, κλείνει την τηλεόραση και φεύγει. Το μόνο χαριτωμένο σ’ όλο τούτο το τρελό είναι ότι αφού ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα, το ΠΑΣΟΚ λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους νιώθει την ανάγκη να ξεκαθαρίσει ότι δεν σκοπεύει να κάνει συμμαχική κυβέρνηση με κανέναν. Για να αποτρελαθεί ο θεατής…
