Διαβάζεις τον κατάλογο και σε πιάνει πονοκέφαλος. Τόσα οι συνταξιούχοι, τόσα οι δημόσιοι υπάλληλοι, τόσα για το πετρέλαιο, τόσα για το ρεύμα, τόσα οι ευάλωτοι, τόσα οι κάτω απ’ το όριο της φτώχειας. Να και για τα νέα ζευγάρια, να και για την ανακαίνιση κατοικιών, να και για βάλεις φωτοβολταϊκά στην στέγη σου. Κατεβαίνει το μάτι στο κατεβατό των μέτρων μέχρι που βαριέται, μέχρι που τα εκατομμύρια χάνουν το νόημα τους. Απορείς πως κατάφεραν να τα βάλουν σε μια σειρά και να τα αθροίσουν. Και απορείς που βρέθηκε τόσο χρήμα, όταν κάποτε σε τούτη την χώρα κάναμε «κρα» για ένα πεντάευρο.
Κι όταν καταφέρεις να ολοκληρώσεις τον κατάλογο των ευεργετούμενων, των δικαιούχων, των εχόντων να λαμβάνουν, σηκώνεις το βλέμμα και αναζητάς τις αντιδράσεις γύρω σου. Ο ένας τα διαγράφει όλα μονοκοντυλιά με μια μόνο σαρωτική λέξη: «μπούρδες». Την εκστομίζει παχιά - παχιά και καθάρισε. Ο δεύτερος, πιο γνώστης και εμβριθής απέναντι σε αριθμούς και προσθαφαιρέσεις, το παίρνει αλλιώς το θέμα: «ψίχουλα». Κι αυτός καθαρίζει μια και καλή. Τα 5,5 δις ευρώ, είναι για αυτόν «ψίχουλα». Όχι παίζουμε.
Ο τρίτος, πιο πολιτικοποιημένος και με βαθιά πολιτική συνείδηση που δεν ξεγελιέται από τα τερτίπια των νεοφιλελεύθερων, γυρίζει τούμπα το θέμα και κραυγάζει: «αυτά είναι φερετζές για να ξεχάσουμε την παρακολούθηση Ανδρουλάκη». Κομμάτι ακριβός ο φερετζές, ειδικά για μια Ελλάδα που μόλις πριν τρία χρόνια έλεγε «δεν θέλω καμιά αύξηση, να μην μου ξανακόψουν τον μισθό ή την σύνταξη θέλω». Άλλαξαν άρδην τα πράγματα, τώρα έχουμε δισεκατομμύρια να δίνουμε για να αποσπάσουμε το λαϊκό ενδιαφέρον από το τηλέφωνο του Σπίρτζη.
Ο τέταρτος, ταξικά πιο συνειδητοποιημένος από μας τους άσχετους, αντιδρά στον κατάλογο ιδεολογικά. «Η ενεργειακή φτώχεια θα φέρει κοινωνική εξέγερση, η οποία με τέτοιες ασπιρίνες δεν πρόκειται να ματαιωθεί.» Σωστά, πολύ σωστά. Θα γίνει γενική απεργία του προλεταριάτου και αυτομάτως η τιμή του ρωσικού και του καταριανού φυσικού αερίου θα πέσει δέκα φορές κάτω. Θα γίνουν διαδηλώσεις στο Σύνταγμα και το δυάρι θα πάψει αμέσως να νοικιάζεται ένα 500άρικο, θα πάει αυτομάτως στο 200άρι. Θα πλακώσει η λαϊκή εξουσία και το πετρέλαιο θέρμανσης θα ρέει άφθονο και τσάμπα, σαν το νερό στους καταρράχτες της Έδεσσας. Αυτά είναι μέτρα ουσίας.
Άκουσα έναν γιατρό που έλεγε «και τι είναι 10% αύξηση του μισθού μου, σιγά τα λεφτά». Καλά έλεγε ο άνθρωπος, αυτός ήθελε κατ’ ελάχιστον 50% αύξηση και πάλι στραβομουτσουνιασμένος θα ‘τανε. Κι έναν άλλον που φώναζε «από μένα τα πήρε, από τους φόρους μου». Κι αυτός πολύ σωστά το έλεγε. Αυτός θέλει έναν πρωθυπουργό που γεννά ο ίδιος τα λεφτά, που τα τρυγά από κάποιο δέντρο στον κήπο του ή που του τα ξερνά το κέρας της Αμάλθειας που έχει στο κομοδίνο του. Τέτοιον ψάχνει να ψηφίσει. Και απαξάπαντος να είναι μέλος συμμαχικής προοδευτικής κυβέρνησης πεντέξι κομμάτων. Συνεννοηθήκαμε;
