Όχι μυστική διπλωματία. Όχι συνομιλίες πίσω από κλειστές πόρτες. Να ενημερωθεί η εθνική αντιπροσωπεία και να μάθουν οι πολιτικοί αρχηγοί τι ακριβώς συζητούμε με τους Βρετανούς. Αυτά δεν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτά δεν λέει –με λιγότερη ένταση ομολογουμένως- το ΠΑΣΟΚ; Και καλά το ΠΑΣΟΚ, πει δεν πει λίγη διαφορά κάνει, η εμβέλεια του παραμένει από χαμηλή και κάτω. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ; Όταν τα αμολάει κάτι τέτοια, δεν τσιγκλάει τον απέναντι να τον ρωτήσει «όπως δηλαδή κάνατε εσείς με την συμφωνία των Πρεσπών»;
Μα εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά ανάμεσα στα κόμματα με ώριμη σκέψη και σ’ αυτά που έχουν ευκολότερο το γιουρούσι και το νταβαντούρι. Το ώριμο κόμμα δεν ζητά απ’ τον αντίπαλο να κάνει αυτά που το ίδιο δεν θα έκανε ποτέ αν βρισκόταν στην θέση του. Δεν ζητά υπερβολικά και ανεφάρμοστα πράγματα, δεν ξεχνά δια μαγείας μόλις βρεθεί στην αντιπολίτευση όσα έμαθε κυβερνώντας. Αυτό δεν το κάνει λιγότερο μαχητικό το ώριμο κόμμα, το κάνει όμως πιο υπεύθυνο. Από την άλλη, οι σαλταδόροι της πολιτικής δεν έχουν τέτοια θέματα. Λένε ό,τι τους κατέβει κι ό,τι τσιμπήσουν στην στιγμή καλό είναι. Για την επαύριον, βλέπουμε.
Ειλικρινά τώρα, ένα κόμμα που έχει στην καμπούρα του την «επίλυση» του Μακεδονικού με τον τρόπο που έγινε, θα έπρεπε αν όχι να σιωπά για κάθε διπλωματική κίνηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, τουλάχιστον να μην υψώνει το δάκτυλο και να απαιτεί διαφάνειες, ενημερώσεις και ανοικτές διαδικασίες. Διότι αν θυμάμαι καλά, ξυπνήσαμε όλοι μας ένα πρωί ανυποψίαστοι και μάθαμε ότι ο Τσίπρας με τον Κοτζιά είχαν λύσει το Σκοπιανό, δηλαδή το μέγα εθνικό θέμα μας από το 1990 και μετά.
Και τώρα απαιτούν να γίνουν οι συνομιλίες με τους Βρετανούς ανοικτά και με διαρκή ενημέρωση όλων καθημερινά, αλλιώς θα πρόκειται για υπαναχώρηση από εθνικές κόκκινες γραμμές και για ξεπούλημα των αρχαιολογικών μας θησαυρών. Ωραίοι είναι. Να συνομιλούν μήπως σε απ’ ευθείας σύνδεση για να παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα; Που και πότε έχουν ξαναγίνει αυτά, σε ποια χώρα και με ποιο θέμα, για να τα απαιτεί τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ; Προαιωνίως, οι κυβερνήσεις διαπραγματεύονται, φτάνουν ή δεν φτάνουν σε συμφωνία και μετά θέτουν το αποτέλεσμα στην κρίση του κόσμου. Τα υπόλοιπα είναι μικροπολιτικές αρλούμπες.
Υ.Γ. Εγώ θα το γράψω κι ας μου την πέσουν. Η περίφημη εθνική γραμμή της Μελίνας για τα Γλυπτά ήταν ένας μαξιμαλισμός. Με την εξαιρετικά σκληρή και απολύτως άκαμπτη αυτή θέση, θα περάσουν άλλα εκατό χρόνια και τα Γλυπτά θα είναι ακόμα στο Λονδίνο.
