Βαρέθηκα κιόλας να ακούω και να διαβάζω για τον Πολάκη. Εντάξει, έκαναν ότι τον διώχνουν, τώρα παριστάνουν ότι τον ξαναπαίρνουν πίσω μετανιωμένο. Θέατρο για μικρά παιδιά. Το πράγμα είναι πού απλό. Αν έβλεπαν ότι το άνοιγμα προς το Κέντρο τους βγαίνει, θα τον παραμέριζαν τον Παύλο. Τώρα που βλέπουν ότι παρά το δυστύχημα και την καταφανή απώλεια της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να εισπράξει μετριοπαθείς ψηφοφόρους, έτρεξαν κατ’ ευθείαν στην προαιώνια δεξαμενή τους, που είναι η δήθεν επαναστατική και αντισυστημική ψήφος. Την οποία όμως εκφράζει πρωτίστως ο Πολάκης.
Άρα, τον ξαναφέρνουν μέσα. Όχι ότι είχε βγει ποτέ στα σοβαρά απ’ έξω, θυμάστε εσείς κανένα ΣΥΡΙΖΑικό στέλεχος να ρωτήθηκε για τον Πολάκη και να μην ξεκίνησε με το «ο σύντροφος Παύλος έκανε εξαιρετική δουλειά στο υπουργείο και στην αποκάλυψη των σκανδάλων της κυβέρνησης»; Όλοι έτσι ξεκινούσαν και μετά τον δοξαστικό κατέληγαν σ’ ένα ξεψυχισμένο «αλλά έχει αυτό το στυλ που παρεξηγείται…». Οπότε ο Παύλος, στην πραγματικότητα δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα.
Κινδύνεψε προς στιγμήν να βρεθεί εκτός ψηφοδελτίου γι αυτή την τετραετία και προσωπικά εγώ πίστεψα ότι είναι ικανός να προχωρήσει και σε δική του κίνηση. Λάθος τον ψυχολόγησα, το ομολογώ. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει δίχως τον Πολάκη, ούτε ο Πολάκης δίχως να είναι βουλευτής. Οπότε ο μεν Τσίπρας έκανε την κωλοτούμπα του και τον επανέφερε, αφού ο ίδιος ο Πολάκης δέχτηκε να αυτοεξευτελιστεί με μια επιστολή που δεν συνάδει διόλου με το τσαμπουκαλεμένο και αψύ προφίλ που ο ίδιος καλλιεργεί συστηματικά. Τέλος πάντων, δικός τους λογαριασμός.
Και ξέρετε κάτι; Τελικά όποιος έχει την ατυχία να βρίσκεται στην κυβέρνηση, είναι διαρκώς αντιμέτωπος μ’ ένα τρενάκι τρόμου που κάθε βδομάδα ή κάθε μήνα κάνει απότομες βυθίσεις και ανόδους. Ποιος Πολάκης και ποιος Τσίπρας; Μ’ αυτό το φαινόμενο είναι αντιμέτωπος ο Κυριάκος από την πρώτη μέρα της θητείας του. Και ποιος ξέρει τι άλλο θα τον βρει ώσπου να πάει ο κόσμος στην κάλπη. Μόνος του με την μοίρα του αναμετριέται, όλοι οι άλλοι είναι δευτερεύοντες εν τέλει…
