Να λοιπόν, που το φέραμε από δω, το σπρώξαμε από κει, καταλήξαμε να συζητάμε το ένα, το μοναδικό, το κλασικό ελληνικό θέμα μας. Τους διορισμούς στο δημόσιο. Το πιάσαμε από την κοστολόγηση των προγραμμάτων, το γυρίσαμε στο μεσοπρόθεσμο, πλησιάσαμε πλαγιομετωπικά το πρόγραμμα σταθερότητας… τσουπ, να μπροστά μας πάλι οι διορισμοί δημοσίων υπαλλήλων. Πόσους θα κάνετε; Πόσα κεφάλια θα προσλάβετε; Γιατί μόνο τόσους κι όχι διπλάσιους, τριπλάσιους, τετραπλάσιους;
Παλιότερα οι πολιτευτές ήξεραν ότι οι πολλοί διορισμοί γίνονται πριν τις εκλογές. Για να πάρουν τα ψηφαλάκια των διορισμένων και των οικογενειών τους. Μετά ήρθαν οι νόμοι Πεπονή και τα ΑΣΕΠ, μπερδεύτηκε και δυσκόλεψε κάπως το πράγμα, χρειαζόταν by pass πορεία για να τρουπώσει κάποιος στο δημόσιο. Πρώτα έκτακτος, μετά συνεχόμενες συμβάσεις, μετά δικαστική προσφυγή και κάπου εκεί ο τελικός διορισμούς στην μόνιμη θέση. Μετά ήρθε η χρεωκοπία και όλοι αντιληφθήκαμε ότι αυτά (μαζί με άλλα συμπαρομαρτούντα) μας φάγανε και μας φαλίρισαν.
Όλοι αντιληφθήκαμε; Αμ δε. Για κοιτάξτε που πήγε η προεκλογική κουβέντα. Για δείτε τα ουρλιαχτά του Σύριζα, του κατ’ εξοχήν φορέα κάθε κρατισμού. Γιατί ένα προς ένα η αναλογία συνταξιοδοτήσεων και προσλήψεων; Όχι, να πάει τουλάχιστον ενάμισι προ ένα. Και γιατί όχι δύο ή τρία προς ένα, αναρωτιέμαι εγώ; Λεφτά υπάρχουν. Γιατί να είναι μόνο 600.000 οι δημόσιοι υπάλληλοι; Να γίνουν ένα εκατομμύριο τουλάχιστον.
Θα μου πείτε, μα η υγεία ή η παιδεία ή η πρόνοια δεν θέλουν κόσμο; Θέλουν ασφαλώς και πρέπει να προσληφθεί κόσμος. Σε άλλους τομείς όμως; Εγώ ακούω τον Πιερρακάκη να λέει ότι η ψηφιοποίηση του κράτους γλύτωσε τους πολίτες από εκατοντάδες εκατομμύρια απ’ ευθείας επαφές τους με τα γκισέ. Ε αυτό δεν μείωσε τις ανάγκες για προσωπικό; Αν όχι, μια τρύπα στο νερό κάναμε.
Για να σοβαρευτούμε το λοιπόν. Όποιος νομίζει ότι η λύση των προβλημάτων είναι να πάρουμε άλλο μισό εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους, ζει σε άλλες εποχές. Και σας ενημερώνω ότι δεν ταιριάζει μόνο στη λογική του Σύριζα, αλλά και στη λογική της λαϊκής δεξιάς που τώρα νιώθει παραγκωνισμένη απ’ τον Μητσοτάκη. Την εποχή του ψηφιακού κράτους και της τεχνητής νοημοσύνης, εμείς να τσακωνόμαστε για το πόσους κλητήρες θα προσλάβουμε, είναι οπισθοδρόμηση. Γιατρούς, νοσηλευτές, δασκάλους, καθηγητές, υψηλά καταρτισμένους και ψηφιακά ενημερωμένους, ναι. Αλλά τους υπόλοιπους δεν τους χρειαζόμαστε και πείτε ό,τι θέλετε. Με τίνων φόρους θα τους πληρώνουμε, μου λέτε;
