Τώρα που οι υποψήφιοι αρχηγοί του Σύριζα εμφανίζονται επίσημα ο ένας μετά τον άλλον, ας μου επιτρέψουν μια απλή συμβολή. Όποιος ή όποια κι αν κερδίσει, το πρώτο που πρέπει να αλλάξει στο κόμμα του/ης είναι η παγιωμένη εχθροπάθεια απέναντι στα μέσα ενημέρωσης. Απέναντι σε εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα, ιστοσελίδες. Ο Τσίπρας, όχι μόνο δεν προσπάθησε κάτι τέτοιο στα δεκαπέντε χρόνια της θητείας του, αλλά αντιθέτως καλλιέργησε συστηματικά το Συριζαϊκό μίσος εναντίον της ενημέρωσης. Ε λοιπόν, αν ο/η καινούριος/α θέλει ν’ αλλάξει κάτι, ας αρχίσει απ’ αυτό.
Η διαχρονική αντιπάθεια των Συριζαίων απέναντι στα μέσα ενημέρωσης, οφείλεται στη σύνθεση δυο παράλληλων αντιλήψεων που ζυμώθηκαν αναμεταξύ τους κι έγιναν ένα πράγμα, μέσα στην αλλόκοτη ιστορική διαδρομή αυτού του παράξενου κόμματος που ήρθε από το πουθενά και μας κατσικώθηκε στους ώμους επί δεκαπενταετία.
Πρώτο, στη θεωρία της κομμουνιστικής αριστεράς περί «αστικού τύπου» που αποτελεί το μακρύ χέρι του συστήματος για τον έλεγχο και την ποδηγέτηση των λαϊκών μαζών. Κατά τη θεωρία αυτή, ακόμα και στην πιο light εκδοχή της, τα μέσα ενημέρωσης (κρατικά και ιδιωτικά, έντυπα και ηλεκτρονικά) αποτελούν σημαντικό κομμάτι των ιδεολογικών μηχανισμών του αστικού κράτους, άρα αντικειμενικά η λειτουργία τους βρίσκεται στον αντίποδα των λαϊκών συμφερόντων και της αριστεράς που τα εκπροσωπεί. Ως εκ τούτου, καμία εμπιστοσύνη, καμία ανοχή και καμία επιείκεια για τα μέσα ενημέρωσης, πλην εκείνων που ελέγχονται πλήρως από το κόμμα.
Δεύτερο, στην υποτιθέμενη αντισυστημική οπτική του σύγχρονου κόσμου μας, που και γι αυτήν τα μέσα ενημέρωσης αποτελούν στρατευμένους μηχανισμούς του συστήματος. Στους αντισυστημικούς αυτούς περιλαμβάνονται οι λογής-λογής συνωμοσιολόγοι, οι τεχνοφοβικοί, οι θρησκόληπτοι, οι αντιεπιστημονιστές, οι αντιεμβολιαστές και κάθε ψεκασμένη παραφυάδα μιας πολύπλοκης και κατά βάση αγράμματης κοινωνίας. Όλοι αυτοί θεωρούν ότι είναι θύματα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας εναντίον τους, της οποίας οι επιταγές περνούν μέσα από τα μέσα ενημέρωσης.
Στον Σύριζα, τα δυο αυτά ρεύματα συνδυάστηκαν αγαστά και θαυμαστά. Κομμουνιστές που τρέμουν τις ικανότητες της αστικής τάξης να ους πατρονάρει και συνωμοσιολόγοι που πίστευαν σε υγρά τσιπάκια και σε κνήγια μαγισσών εναντίον τους, έφτιαξαν ένα υπέροχο μέτωπο που όρμησε να γκρεμίσει το πολιτικό σύστημα, την Ευρώπη, το μπουρδέλο την Βουλή και όλα υα υπόλοιπα. Ένα μέρος των δεύτερων στεγάστηκαν άλλωστε στους ΑΝΕΛ που συγκυβέρνησαν με τον Σύριζα.
Όλοι τούτοι μαζί, αν συμφωνούσαν 100% σε κάτι, ήταν στο μίσος τους εναντίον των μέσων ενημέρωσης. Όλα πουλημένα, όλα εξωνημένα, όλα εξαγορασμένα, όλα διαπλεκόμενα, όλα σε διατεταγμένη υπηρεσία. Ό,τι κι αν έγραφαν, ό,τι κι αν έλεγαν, ήταν ψέμα και στην υπηρεσία του αντιπάλου. Από την είδηση ως τη δημοσκόπηση. Και πό την ανάλυση μέχρι την κοινωνική έρευνα. Αποτέλεσμα όλου ατού του απαράδεκτου πακέτου, ήταν οι ίδιοι οι Συριζαίοι να βλέπουν την πραγματικότητα στην τηλεόραση ή στην εφημερίδα κι αντί να προβληματίζονται, να την καταγγέλλουν. Παραλλήλως, έφτιαξαν τις χείριστες σχέσεις με δημοσιογράφους, εκδότες και επιχειρηματίες της ενημέρωσης.
Τώρα αυτά πρέπει ν’ αλλάξουν. Μπορούν; Έλα μου ντε. Διότι για να δουν διαφορετικά τον κόσμο γύρω τους, πρέπει να αλλάξουν μυαλό οι ίδιοι, να αλλάξουν νοοτροπία, οπτική. Γίνεται; Δύσκολο. Σαν να λες στη γιαγιά μου να μάθει περί τεχνητής νοημοσύνης…
