Θέλω να παρακολουθώ την εποχή μου, να μην καταλήξω να κοιτάζω με γουρλωμένα μάτια τα καινούρια πράγματα που εμφανίζονται και αλλάζουν τη ζωή γύρω μας. Ξέρω βέβαια ότι ένας άνθρωπος στα εξήντα του χρόνια δεν μπορεί να είναι πρωτοπόρος, αλλά τουλάχιστον παλεύω να μην χάσω την επαφή, να μην αποξενωθώ. Να μείνω μέσα στο παιχνίδι βρε αδερφέ. Διότι εκτός των υπολοίπων, αν δεν είσαι μέσα στο παιχνίδι, ξεπερνιέσαι και επαγγελματικά, άρα από ένα σημείο και πέρα παύεις να βγάζεις και τα προς το ζειν. Και εμείς δεν είμαστε πλούσιοι ή εισοδηματίες, γραφιάδες του μεροκάματου είμαστε κι ας γελάτε μερικοί που το διαβάζετε.
Ε ναι, αλλά άλλο η προσπάθεια και άλλο το αποτέλεσμα. Τις τελευταίες βδομάδες για παράδειγμα, έχω επιδοθεί σε μια γιγάντια προσπάθεια να καταλάβω τι είναι αυτό το περιβόητο ChatGPT, που έσκασε μύτη μέσω μιας εταιρειούλας της Microsoft και που μέσα σε ενάμισι μήνα απέκτησε 100 εκατομμύρια χρήστες παγκοσμίως. Πάει να πει, σε έναν χρόνο όλος ο πλανήτης θα κινείται στους ρυθμούς του ChatGPT. Κι εγώ να μην καταλαβαίνω καν περί τίνος πρόκειται;
Εκτός κι αν με πιάνει τόση φρίκη, που αρνούμαι να καταλάβω. Διότι απ’ όσα διαβάζω «μπορεί να συγγράψει όποιο είδος κειμένου του ζητηθεί. Μυθιστορήματα, σύντομες ιστορίες, σενάρια, στίχους τραγουδιών, θεατρικά έργα, άρθρα, λόγους για κάθε περίσταση, φιλοσοφικά δοκίμια, πανεπιστημιακές εργασίες και διατριβές, παραμύθια για παιδιά, συνταγές μαγειρικής, ακόμη και ποιήματα». Και μάλιστα διαβάζω ότι τα γράφει τόσο πειστικά, που ήδη η παγκόσμια πανεπιστημιακή κοινότητα ανησυχεί για τις επιστημονικές διατριβές του, που δεν θα ξεχωρίζουν απ’ αυτές επιφανών επιστημόνων.
Κι όσο θα περνά λέει ο καιρός, τόσο θα αλληλοεπιδρά με τα δεδομένα των χρηστών του και θα γίνεται σοφότερο, καθότι μαθαίνει μόνο του. Αυτά ξέρετε, ήταν οι επιστημονικοί εφιάλτες της γενιάς μου, με τα διάφορα κινηματογραφικά ανθρωποειδή που παραμέριζαν τους ανθρώπους που τα κατασκεύασαν και έπαιρναν τον έλεγχο των κοινωνιών μας. Βλακείες τα θεωρούσαμε τότε, αλλά να που τώρα τα βλέπουμε μπροστά μας.
Θα μου πείτε ότι είμαι τεχνοφοβικός. Δεν ήμουν, αλλά ενδέχεται να έχω γίνει πια μ’ αυτά που διαβάζω και βλέπω. Καταλαβαίνω εντός μου ότι η σωστή αντίδραση σ’ όλο αυτό δεν είναι ο πανικός του μεγάλου σε ηλικία ανθρώπου, αλλά ανάθεμά με και ξέρω πώς αλλιώς να αντιδράσω. Γίνονται όλα με πολύ μεγάλη ταχύτητα πια, ταχύτητα που αδυνατούμε να χωνέψουμε φυσιολογικά και να ενσωματώσουμε στην καθημερινότητά μας.
Προχθές άκουγα ότι ήδη στην Κίνα, το delivery boy σου τραβά μια φωτογραφία από το κινητό του και αυτομάτως τα βιομετρικά σου χαρακτηριστικά συνδέονται με τον τραπεζικό σου λογαριασμό και πληρώνονται κατ’ ευθείαν η παραγγελία σου. Και πριν έναν μήνα μου είπαν για ένα έξυπνο ψυγείο, που μόνο του καταλαβαίνει ποια τρόφιμα εντός του τελειώνουν ή λήγει η ημερομηνία τους και τα παραγγέλνει μόνο του από το σούπερ μάρκετ. Μάλιστα.
Και μετά ταύτα, ξέρετε τι σκέφτομαι; Πως όλα αυτά για τα οποία τσακωνόμαστε καθημερινά, ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας, τα ελληνοτουρκικά και τα ρωσοευρωπαϊκά, ενδέχεται να είναι παρανυχίδες μιας ζωής που δεν θα έχει καμιά σχέση μ’ αυτά που ξέραμε και ζούσαμε. Μιας ζωής σαν ταινία γεμάτη εξωγήινα τρομακτικά ρομπότ.
