Ότι οι εκλογές θα γίνουν μέσα σε κλίμα νοσηρότητας και τοξικότητας, το ‘χουμε εμπεδώσει πλέον. Ότι επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ νιώθει πολύ καλύτερα μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα απ’ όσο νιώθει στην πολιτική και οικονομική κανονικότητα, το ‘χουμε συνειδητοποιήσει κι αυτό. Γι' αυτό άλλωστε και το επιδιώκει με τον τρόπο που ασκεί την αντιπολίτευση του. «Ομίχλη, στάχτη, μπούλμπερη κι όλα καλά θα πάνε», μόνο αυτό το σύνθημα δεν έχει γράψει στα πανό του, αλλά ως τις εκλογές υπάρχει χρόνος.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι με τι κλίμα θα πάμε στις εκλογές, αλλά αν μέσα απ’ αυτό το κλίμα είναι δυνατόν να αναδειχθούν τα πραγματικά και ουσιώδη πολιτικά διλήμματα που αφορούν Στο μέλλον του τόπου. Διλήμματα που αφορούν Στην εθνική μας πορεία, την οικονομική μας ανάπτυξη, την μεταρρυθμιστική πολιτική που χρειαζόμαστε απαξάπαντος και όλα τα μεγάλα συναφή που θα κρίνουν πως θα είναι η χώρα το 2030 και 2040.
Αν σας πω ότι είναι πολύ αισιόδοξος, θα σας πω ψέματα. Όλα γύρω μας δείχνουν ότι θα μπούμε σε ένα εξάμηνο τόσο εξωφρενικής θεματολογίας και αντιπαράθεσης, που δύσκολα η ατζέντα θα προσανατολιστεί στα ζητήματα που πρέπει. Έτσι όπως έχει εξελιχθεί το πράγμα, το να ζητά κανείς δημόσια συζήτηση για τις προτεραιότητες της οικονομίας ή για τον εθνικό μας προσανατολισμό, είναι σα να ζητά από έναν μεθυσμένο να δώσει ακαδημαϊκή διάλεξη από στήθους.
Δεν είναι μόνο η αντιπολίτευση που λυσσαλέα επιμένει μονοθεματικά στο αναπόδεικτο και ομιχλώδες πεδίο των παρακολουθήσεων, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω μας. Δεν είναι μόνο η κοινή γνώμη που προτιμά ευθέως τα kinky της πολιτικής ειδησεογραφίας από το να αντικρίζει κατάματα τα ουσιώδη ζητήματα που ορίζουν την ζωή της. Δεν είναι μόνο το δημοσιογραφικό προσωπικό, που βρίσκει σ’ αυτά τα πρακτόρικα το εύκολο –θαρρεί- τρόπο να αυξήσει τις τηλεθεάσεις και τα κλικαρίσματα.
Είναι και ένα ικανό κομμάτι της ίδιας της ΝΔ, που κατατρύχεται από αφόρητα συντηρητικές αντιλήψεις και σιχαίνεται σε τέτοιο βαθμό κάθε εκσυγχρονιστική ιδέα, που προτιμά να αυτοροκανίσει το κλαδί που κάθεται και να συμμαχήσει με υπογείως την αριστερά, παρά να δει τον τόπο να κάνει ένα βήμα μπροστά. Φοβική και ταλαίπωρη. Τι να σου κάνει κι ο Κυριάκος; Μόνος του είναι. Με την εκσυγχρονιστική και παραγωγική ελίτ του τόπου να έχει παραδώσει τα σκήπτρα στους σαλταδόρους, στους θεόπληκτους και στους προγονόπληκτους.
