Τω καιρώ εκείνω, μερικές δεκαετίες προς τα πίσω δηλαδή, οι λουόμενοι και οι λουόμενες στην θάλασσα, χωρίζονταν στις εξής κατηγορίες. Οι πιο κουλτουριάρηδες, οι ανωτέρου και ανωτάτου πνευματικού και μορφωτικού επιπέδου, όταν ξάπλωναν κάτω απ’ την ομπρέλα διάβαζαν βιβλίο. Οι πιο λαϊκοί, οι τύποι της εφήμερης πληροφόρησης και όχι των μόνιμων πνευματικών αγαθών, άνοιγαν την εφημερίδα τους και προσπαθούσαν να την διαβάσουν κρατώντας την ακίνητη στο φύσημα του μελτεμιού.
Αυτοί που διάβαζαν βιβλίο, πάλι χωρίζονταν σε κατηγορίες. Οι πιο ανέμελοι, οι πιο ξένοιαστοι, διάβαζαν κάτι απλό και εύληπτο. Σύγχρονη (της τότε εποχής) λογοτεχνία για παράδειγμα ή κανένα αστυνομικό. Πού και πού έβλεπες και κανέναν να διαβάζει Λουίς Λ’ Αμούρ (γουέστερν) ή Ζεράρ Ντε Βιλιέ (κατασκοπευτικό). Οι πιο σοβαροί ή πιο σοβαροφανείς διάβαζαν κάτι πιο βαρύ ή κάτι πιο βαρύγδουπο. Από τους παγκόσμιους κλασικούς, μέχρι φιλοσοφία.
Κάποιοι έπεφταν πάντα στον πειρασμό να κουβαλήσουν στην άμμο και να ανοίξουν μπροστά στα μάτια των άλλων, το ευπώλητο της περιόδου, αυτό που ήταν της μόδας. Οι κυρίες που διάβαζαν βιβλίο κάτω απ’ την ομπρέλα, συνήθως επέλεγαν είτε κάτι από ελαφρά ερωτική λογοτεχνία, είτε κάτι σε βιβλίο τσέπης. Τα βίπερ Νόρα και Άρλεκιν, έκαναν θραύση στην παραλία. Υπήρχαν κι εκείνες που διάβαζαν Λένιν, αλλά συνήθως τέτοια παράταιρα σε άντρες τα συναντούσες.
Αυτοί που διάβαζαν εφημερίδα, χωρίζονταν κι αυτοί σε κατηγορίες. Οι πιο μεγάλοι, οι πιο σοβαροί ή σοβαροφανείς, οι πιο αυστηροί, διάβαζαν πολιτική εφημερίδα. Ανάλογα με το κόμμα που ψήφιζαν, πάντως πολιτική. Οι λιγότερο σοβαροί, οι πιο ανέμελοι ή χαβαλέδες, διάβαζαν αθλητική εφημερίδα. Θραύση και οι αθλητικές εφημερίδες στην άμμο. Ενίοτε, εκείνοι που διάβαζαν πολιτική εφημερίδα, γύριζαν στις πίσω σελίδες τους που είχαν και αθλητικά. Το έκαναν πάντως στα μουλωχτά.
Ανάμεσα στους θιασώτες του παραθαλάσσιου βιβλίου και της εφημερίδας, υπήρχαν οι οπαδοί του περιοδικού. Πολλά περιοδικά στις τσάντες και στην άμμο. Μικρότερος όγκος απ’ το βιβλίο, πιο εύχρηστο στο διάβασμα απ’ την εφημερίδα. Οι σοβαροί κύριοι διάβαζαν πολιτικό περιοδικό (Αντί, Πολίτης, κλπ), οι πιο άνετοι περιοδικά ποικίλης ύλης (Ταχυδρόμος, Επίκαιρα, κλπ), ενώ οι κυρίες που διάλεγαν περιοδικό πάλι χωρίζονταν σε κατηγορίες. Οι πιο ακαλλιέργητες διάβαζαν κουτσομπολίστικα της εποχής (Ρομάντζο, Βεντέτα, κλπ), οι άλλες ποικίλης ύλης που ήταν ίδια με των ανδρών καθώς είχαν και ανδρικά και γυναικεία θέματα.
Τι τα γράφω τώρα όλα τούτα, θα αναρωτηθείτε. Ε πως, διακοπές φεύγω, αναθυμάμαι την περίοδο που ο κόσμος ενημερωνόταν ή διασκέδαζε με άλλους τρόπους κι όχι κοιτάζοντας το κινητό του. Θυμάμαι πως όταν έφευγα με το πλοίο για την Κρήτη όντας φοιτητής, στο κατάμεστο κατάστρωμα θα πρέπει να υπήρχαν ανοικτές και 200 εφημερίδες. Τώρα αν υπάρχει κανένας που διαβάζει χαρτί, τον κοιτάζουν όλοι οι υπόλοιποι με τα ανοικτά κινητά και χαμογελούν. Σαν δεινόσαυρο που ξώμεινε τον βλέπουν. Άλλο που και οι δεινόσαυροι πάμε διακοπές…
