Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε καλομάθει. Από το 2016 ως και τα μέσα του 2023 ήταν μονίμως πρώτη. Εκλογικά και δημοσκοπικά. Δεν αμφισβητήθηκε ποτέ η πολιτική της κυριαρχία. Δεν πιθανολογήθηκε από κανέναν στα σοβαρά κάποια μελλοντική της ήττα. Πήγαινε για εκλογές έχοντας την δεύτερη τετραετία στο τσεπάκι. Εντάξει, υπήρχε το μικροεμπόδιο της απλής αναλογικής, αλλά και πάλι οι αριθμοί δεν έδειχναν ικανοί να ανατρέψουν το βασικό αξίωμα της δημοκρατίας. Όποιος είναι πρώτος, βρίσκει τρόπο να κυβερνήσει.
Και ξάφνου το σκηνικό τσαλακώνεται. Ένα τραγικό δυστύχημα φέρνει τα πάνω κάτω. Η περίφημη ψαλίδα κλείνει, όχι διότι απομειώνεται ο ένας πόλος προς όφελος του άλλου, αλλά διότι ξεσπά κρίση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον κόσμο και το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του. Μεταξύ μας, δεν έχει και πολύ άδικο να νιώθει έτσι ο κόσμος. Όταν με αφορμή 56 νεκρούς αποκαλύπτονται σημεία και τέρατα στους ελληνικούς σιδηροδρόμους, γιατί να έχει εμπιστοσύνη ο πολίτης; Κάθε πέτρα που σηκώνει η δημοσιογραφική έρευνα αποκαλύπτει από κάτω ένα έγκλημα σπατάλης και ανοργανωσιάς, καθώς και κάποιον ανίκανο ή ανεύθυνο σε θέση ευθύνης.
Τώρα πια πάμε σε εκλογές με τον Μητσοτάκη να προηγείται ελαφρά και δίχως ασφάλεια, με τον Τσίπρα καθηλωμένο, με τον Ανδρουλάκη αμήχανο και με το πολιτικό σύστημα συνολικά ζεματισμένο. Μέχρι τα Τέμπη ξέραμε τι θέλει ο κόσμος, τώρα κανείς δεν έχει ιδέα. Ούτε αν προκρίνει την αυτοδυναμία ξέρουμε, ούτε αν προτιμά τις συμμαχικές κυβερνήσεις, ούτε ποιες πιθανές κυβερνητικές συμμαχίες θα είχαν την ανοχή του. Διότι για υποστήριξη δεν μιλάμε, είπαμε υπάρχει κρίση εμπιστοσύνης.
Η καλομαθημένη σε νίκες και θριάμβους ΝΔ λοιπόν, τώρα πρέπει να δει κάπως αλλιώς το πράγμα. Όλες αυτές οι σιγουριές με τις οποίες πορευόταν έχουν πάει περίπατο. Δημοσκοπικά παραμένει πρώτη, πολιτικά όμως έχει απολέσει την κυριαρχία που διέθετε. Δεν την έχει πάρει και κανένας άλλος βέβαια, όμως αυτή η εκκρεμότητα είναι σαν την κλειστή κουρτίνα τηλεοπτικού παιχνιδιού. Κανείς δεν ξέρει τι κρύβει πίσω της. Σίγουρα δεν κρύβει θρίαμβο, αλλά ούτε ήττα κρύβει.
Η ΝΔ συνεχίζει να μην έχει άλλον αντίπαλο από τον κακό εαυτό της. Που όμως τώρα τελευταία παραμεγάλωσε, σε σημείο να κρύβει ό,τι θετικό έχει πετύχει ο άλλος μισός καλός εαυτός της. Δεν ξέρω πως θα τα βγάλει πέρα εφεξής και με ποια στρατηγική θα πορευτεί. Το σίγουρο είναι ένα. Έμαθε πόση ζημιά μπορεί να κάνουν σε μια χώρα και σε μια παράταξη ένας ανίκανος σε θέση σταθμάρχη και άλλος ένας σε θέση υπουργού.
