Θα τα γράψω απλά, όπως τα βιώνω από δω κι από κει, δίχως (και το ξεκαθαρίζω ευθύς εξ αρχής) να έχω την παραμικρή εξειδίκευση πάνω σε προνοιακά θέματα. Όλη αυτή η στενάχωρη υπόθεση της Κιβωτού, εν τέλει αποτελεί την δικαίωση της Δόμνας Μιχαηλίδου. Για την οποία έχω ακούσει τα καλύτερα και τα χειρότερα. Από ποιους έχω ακούσει τα καλύτερα; Από απλό κόσμο που έχει δικούς του ανθρώπους σε δομές. Κι από ποιους τα χειρότερα; Από τους ίδιους ανθρώπους των δομών.
Εμείς οι της τηλεόρασης, είμαστε μονίμως σε ανοικτή γραμμή που με όλους τους υπεύθυνους των δομών. Όλων των νομικών μορφών και όλων των δραστηριοτήτων. Δομών που εξυπηρετούν παιδάκια και γέροντες, μέχρι αρρώστους και χρήζοντες προσωρινής αποκατάστασης. Γιατί μιλάμε διαρκώς μαζί τους; Διότι μας χρειάζονται, έχουν ανάγκη την δημοσιότητα. Όχι για ιδιοτελείς σκοπούς (τις περισσότερες φορές), αλλά διότι η δημοσιότητα ενεργοποιεί κρατικές υπηρεσίες και ιδιωτικούς φορείς να βοηθήσουν.
Οι ανάγκες των δομών αυτών διαρκείς και τεράστιες. Εμείς πάλι, που έχουν τα μέσα ενημέρωσης στα χέρια μας, βοηθάμε ευχαρίστως. Εδώ δίνουμε χρόνο στην κάθε χαζή και στον κάθε βλάκα, δεν θα βοηθήσουμε δομές που προσφέρουν τέτοιο έργο; Συζητούμε λοιπόν μαζί τους. Μια καλή κουβέντα για την Δόμνα δεν έχω ακούσει απ’ αυτούς. «Δεν μας βοηθά, δεν δίνει, θέλει να μας ελέγξει, θέλει να μας κλείσει.»
Παίρνουμε εμείς οργισμένοι στο υπουργείο. «Ρε παιδιά, το τάδε γηροκομείο, το δείνα ορφανοτροφείο…» Εννιά στις δέκα φορές, η απάντηση είναι αποστομωτική. «Μα την περασμένη βδομάδα τους δώσαμε 50.000, πρώτη φορά παίρνουν χρήματα από το κεντρικό κράτος.» Γυρίζουμε το τηλεφώνημα πίσω. «Λένε πως σας έδωσαν 50.000 ευρώ πριν λίγες μέρες.» Αποστομωτική η ανταπάντηση. «Σιγά τα λεφτά. Μας τα έδωσε κι έστειλε κι έναν έλεγχο να μπαινοβγαίνει στα δωμάτια και να μας πει πως θα κάνουμε την δουλειά μας.»
Στο μεταξύ, μιλάμε για ανθρώπους που δίνουν ψυχή στο έργο τους, που προσφέρουν στην κοινωνία. Για δομές που συχνότατα αναπληρώνουν τις ελλείψεις του κράτους. Αλλά που αντιδρούν με βιαιότητα έτσι και το κράτος προσπαθήσει να βάλει κάποιους κανόνες. Δεν θέλουν προδιαγραφές, δεν θέλουν ελέγχους, δεν θέλουν παρεμβάσεις. Μόνο παροχές απαιτούν, δικαίως διότι οι ανάγκες τους είναι πελώριες, αλλά τα σύνορα του κρατιδίου τους τα υπερασπίζονται με την μανία ζηλωτή.
Κι όταν σκάσει η βόμβα, τότε φταίνε όσοι χρηματοδοτούσαν δίχως έλεγχο και όσοι δεν είχαν φροντίσει να υπάρχει αυστηρό νομικό πλαίσιο. Δηλαδή πάλι η Δόμνα και η κάθε υπουργός Δόμνα. Θα μου πείτε, αν υπήρχαν αυτά θα αποφεύγονταν όσα αποκαλύπτονται; Ενδεχομένως ναι, ενδεχομένως όχι. Όμως είναι καλύτερα να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν κρατικές δικλείδες ασφαλείας; Η απάντηση είναι σαφής. Πρέπει να υπάρχουν. Και επ’ αυτού, ο Δόμνα προσπαθούσε από την αρχή της θητείας της.
