Για να πάρει ένα κόμμα τις εκλογές πρέπει να θέσει το βασικό δίλημμα κι αυτό να κυριαρχήσει στον δημόσιο διάλογο και στην κοινωνία. Αν ο προεκλογικός αγώνας δεν περιστραφεί γύρω από το δίλημμα αυτό, τότε ο φορέας του δεν έχει καμιά ελπίδα νίκης. Αυτά είναι γνωστά πράγματα ακόμα και για τους χειρότερους εκλογολόγους, γι αυτό άλλωστε βλέπετε τα κόμματα να ταλανίζονται τόσο πολύ μέχρι να βρουν το κατάλληλο σύνθημα-δίλημμα για να πασάρουν στις εκλογικές μάχες. Και φυσικά, το σύνθημα-δίλημμα πρέπει να είναι μοναδικό.
Τι σημαίνει μοναδικό; Σημαίνει ότι είναι τόσο καίριο και απόλυτο, τόσο ταιριαστό με την συγκυρία και τις διαθέσεις του κόσμου, που δεν χρειάζεται ούτε συμπλήρωση, ούτε αλλαγή, ούτε επεξήγηση, ούτε ερμηνείες. Το «αλλαγή» του Ανδρέα το είχε πετύχει αυτό. Το ίδιο το «απαλλαγή» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Επίσης ο «εκσυγχρονισμός» του Σημίτη, το «όχι στην διαφθορά» του Κώστα Καραμανλή, καθώς και το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» του Τσίπρα. Τα άκουγες και δεν χρειαζόταν τίποτα περαιτέρω, η δουλειά είχε γίνει.
Μεγάλη τέχνη το βασικό προεκλογικό δίλημμα-σύνθημα ενός κόμματος και του αρχηγού του. Χρειάζεται και πολιτικό ένστικτο και επαφή με την κοινωνία και τεχνοκρατική γνώση. Γι αυτό, δίπλα στα επιτελεία των εκλογολόγων που υπάρχουν σε κάθε κόμμα, είναι πολύτιμη η συνδρομή του ίδιου του αρχηγού που επιλέγει και εγκρίνει ανάμεσα στις προτάσεις. Εν τέλει, ο αρχηγός πρέπει να ‘χει ένστικτο και γνώση, διότι σε τελευταία ανάλυση αυτός είναι που θα συνδεθεί ή δεν θα συνδεθεί με τις μάζες των ψηφοφόρων.
Και τι βλέπουμε τώρα, οδεύοντας προς τις εκλογές; Ο μεν Κυριάκος έχει διαλέξει από καιρό το σύνθημα-δίλημμα του και το λέει ευθαρσώς όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. «Μητσοτάκης ή Τσίπρας;» Όποια συζήτηση κι αν γίνεται, όποιο θέμα κι αν κυριαρχεί, όποια αφετηρία κι αν έχει κάθε πολιτική κουβέντα ή αντιπαράθεση, η ΝΔ προσπαθεί να συμπυκνώσει τον προβληματισμό πάνω στο τελικό δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας;». Πιστεύει ότι εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι και μένει αταλάντευτη στην γραμμή αυτή.
Αντιθέτως, ο Τσίπρας αλλάζει βασικό σύνθημα περίπου μια φορά την εβδομάδα. Σταχυολογώ, δίχως να μπορώ να θυμηθώ την σειρά με την οποία εμφανίστηκαν. «Χούντα ή Δημοκρατία», «Δημοκρατία ή Νέα Δημοκρατία», «Μητσοτάκης ή Δικαιοσύνη» καθώς και το λίαν πρόσφατο «Αισχροκέρδεια ή ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ». Είμαι βέβαιος ότι θα έχω ξεχάσει και μερικά, εξάλλου αλλάζουν τόσο γρήγορα που είναι αδύνατο να τα συγκρατήσει κανείς όλα.
Ναι, αλλά γίνεται έτσι; Με δέκα διλήμματα θα πάνε ως την κάλπη; Σήμερα αυτό κι αύριο το άλλο; Που το άλλο εφευρίσκεται στα γρήγορα, επειδή γίνεται σαφές ότι το προηγούμενο δεν δουλεύει οπότε αντικαθίσταται τάχιστα; Αμ δεν κερδίζονται έτσι οι μάχες παλικάρια. Κατασταλάξτε κάπου, διότι αυτό το πήγαινε-έλα είναι τρανταχτή απόδειξη κενού στρατηγικής. Θα φτάσουν οι οπαδοί σας ως την κάλπη και δεν θα ξέρουν τι υποστηρίζουν. Με μια στο καρφί και μια στο πέταλο, δεν κερδίζονται πρωθυπουργίες.
