Ο Σύριζα ανακάλυψε έναν καινούριο πολιτικό όρο τις τελευταίες βδομάδες. Είναι ολοκαίνουρια λέξη, κανονικός νεολογισμός, γένους θηλυκού, δεν υπάρχει στα λεξικά του Μπαμπινιώτη, του Τριανταφυλλίδη και του Κριαρά, αλλά ήδη χρησιμοποιείται όσο πολύ στην Συριζοσυζήτηση. Άρα σύντομα πιστεύω ότι θα επιβληθεί στο σύνολο της ελληνικής γραμματείας. Κάτι σαν το «διακύβευμα», παράγωγο των «διακυβεύω» και «διακυβεύομαι», που προστέθηκε στα λεξικά μας την τελευταία δεκαπενταετία. Παλιότερα δεν υπήρχε στις σελίδες τους. Ας καλωσορίσουμε λοιπόν την «απεύθυνση», παράγωγο του «απευθύνω» ή του «απευθύνομαι».
Επειδή οι Συριζαίοι μπήκαν στον λαβύρινθο των ιδεολογικών και πολιτικών αναζητήσεων της μετά Τσίπρα εποχής, χρειάστηκε να αναρωτηθούν δυο βασικά πράγματα. Πρώτον, τι είναι οι ίδιοι και δεύτερον, σε ποιους απευθύνονται. Παράγωγο ερώτημα των δύο αυτών θεμελιωδών, είναι ένα τρίτο. Για να απευθυνθεί ένα κόμμα σε κάποιους (ομάδες, στρώματα, άτομα) πρέπει υποχρεωτικώς να γίνει σαν κι αυτούς ή δεν είναι απαραίτητο; Ενδιαφέρον.
Σαν να λέμε. Μπορεί κάποιος που δεν είναι δεξιός να απευθυνθεί σε δεξιούς; Ένας μη αριστερός σε αριστερούς; Ένας μη κεντρώος σε κεντρώους; Ένας άθεος σε θεοσεβούμενους, ένας βλαξ σε έξυπνους; Κι όταν λέμε να απευθυνθεί, εννοούμε να συνομιλήσει ουσιαστικά μαζί τους, να τους πείσει και εν τέλει να τους προσθέσει στις πολιτικές του δυνάμεις. Προϊόν αυτής της πολύπλοκης αλλά και άκρως ενδιαφέρουσας Συριζαϊκής συζήτησης είναι η εφεύρεση της λέξης «απεύθυνση», ως εργαλείου προώθησης του προβληματισμού τους σε ένα κάποιο ουσιώδες βάθος.
Ένα από τα πρώτα που άκουσα, λοιπόν, στον δημόσιο διάλογο τους ήταν το εκπληκτικής σαφήνειας «άλλο η ταυτότητα μας κι άλλο η απεύθυνση μας». Μετά διάβασα και το εξίσου χαριτωμένο «η ταυτότητα μας δεν μπορεί να βρίσκεται στην απέναντι όχθη από την απεύθυνση μας» και στην συνέχεια ήρθε το τρίτο, πολύ επιστημονικό αυτό, που έλεγε «η φυσιογνωμία είναι διαλεκτικά δεμένη με την απεύθυνση». Κάνω μια στάση και στην Ομπρέλα που λέει στο κείμενο της «η ΝΔ δεν διαπραγματεύτηκε τη φυσιογνωμία της, ακόμα και όταν έκανε πολιτική απεύθυνσης σε ειδικά εκλογικά κοινά». Καλωσορίζουμε λοιπόν την κυρία «απεύθυνση» ως τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της διαδοχής (για να παραφράσω τον Βάρναλη που καίτοι δάσκαλος δεν ήξερε την απεύθυνση). Αυτή η νέα λεξούλα θα μας μείνει στα σίγουρα, να χουμε κάποτε να θυμόμαστε.
Από τα υπόλοιπα αρχηγιλίκια και τους καυγάδες που ξεσπάνε γύρω τους (γελοίες όλες οι αντιπαραθέσεις τους, καμία επί της ουσίας) φοβάμαι ότι θα απομείνουν μόνο ερείπια.
