Αυτό το διαρκές πήγαινε-έλα των συλλογικών εθνικών μας διαθέσεων και αναλύσεων, είναι ικανό να τρελάνει κάθε νουνεχή άνθρωπο. Ειδικά τον νουνεχή που δεν περιορίζεται στον στενό επαρχιακό ελληνικό ορίζοντα, αλλά επιμένει να περιεργάζεται και τη μεγαλύτερη εικόνα. Την εικόνα δηλαδή που δεν τοποθετεί την Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων ψυχών στο κέντρο των παγκόσμιων εξελίξεων, ούτε βάζει τις προθέσεις των πολιτικών μας ηγετών στη θέση της ατμομηχανής της ευρωπαϊκής (μην σας πω και της παγκόσμιας) ιστορίας.
Δεν έχουν περάσει παρά τρεις δεκαετίες από τότε που θεωρούσαμε την αναλογία 7 προς 10 της αμερικάνικης στρατιωτικής βοήθειας προς Ελλάδα και Τουρκία, πλήρως ικανοποιητική για την εθνική μας ασφάλεια έναντι του πάγιου εξ ανατολών κινδύνου μας. Τώρα αυτό το ξεχάσαμε.
Δεν έχουν περάσει ούτε δυο δεκαετίες από τότε που θεωρούσαμε την ύπαρξη αμερικανικών βάσεων στο έδαφος μας, απόδειξη της εθνικής μας υποτέλειας και μέγιστο κίνδυνο για την εμπλοκή μας σε διάφορους περιφερειακούς ή μεγαλύτερους πολέμους. Τώρα πιστεύουμε το ακριβώς αντίθετο. Όσο περισσότερες και μεγαλύτερες αμερικανικές βάσεις έχουμε, τόσο ασφαλέστεροι νιώθουμε.
Δεν έχει περάσει παρά μια δεκαετία από τότε που στο μυαλό μας αντιστράφηκαν οι ρόλοι με τους οποίους είχαμε μάθει να συμβιώνουμε. Οι καλοί Ευρωπαίοι (με τα πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ, κλπ) έγιναν ξάφνου κακοί και ανάλγητοι, ενώ οι κακοί Αμερικανοί (με τις βάσεις και τα πραξικοπήματα) μεταμορφώθηκαν σε καλές νεράιδες που μας κρατούσαν στην Ευρώπη, κόντρα στη θέληση των Ευρωπαίων.
Δεν έχει περάσει ούτε μία πενταετία από τότε που τρίζαμε τα δόντια διότι οι δικοί μας ηγέτες τα ‘χαν καλά με τους Μαδούρους και έτρεχαν στις κηδείες των Κάστρο, ενώ ο απέναντι Ερντογάν έπαιρνε όποια ώρα του εικοσιτετραώρου ήθελε τηλέφωνο τον Τραμπ και του εκμαίευε καταφάσεις για τους τυχοδιωκτισμούς του. Τότε νιώθαμε άοπλοι, ανασφαλείς και ευάλωτοι.
Δεν έχουν περάσει ούτε τρία χρόνια από τότε που οι Αμερικανοί πέταξαν τους Τούρκους έξω από το πρόγραμμα των F-35 και δεν έχουν περάσει ούτε χρόνος από τότε που αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι στην Αλεξανδρούπολη στήνεται μια θηριώδης βάση που δίνει άλλη στρατηγική αξία στην περιοχή, παρακάμπτοντας την Τουρκία.
Και δεν έχουν περάσει ούτε έξι μήνες από τότε που η μεν Τουρκία κατάλαβε ότι και με τα F-16 της έχει πρόβλημα. Την ίδια περίοδο εμείς πήραμε πράσινο φως για να πάρουμε τα F-35. Τέλος, δεν έχει περάσει ούτε μήνας από τότε που μάθαμε ότι ο Μενέντεζ πέρασε τροπολογία με την οποία βάζει σκληρούς όρους στην Τουρκία για υπερπτήσεις της πάνω από τα ελληνικά νησιά.
Μια χαρά μας έρχονταν τα πράγματα, το λοιπόν, ως προχθές, που μάθαμε ότι υπάρχει πιθανότητα τελικά να πάρει την αναβάθμιση των F-16 της η Τουρκία. Δεν έχουν περάσει ούτε 48 ώρες απ’ αυτό το τελευταίο και όλοι μαζί το ξαναρίξαμε στον θρήνο και στις κατάρες, μιλώντας για βαριά εθνική μας ήττα. Δεν υπάρχει σωτηρία αναγνώστες μου. Ευτυχώς, που η εξωτερική και αμυντική μας πολιτική δεν γίνεται από τα καφενεία. Θα είχαμε ήδη εξαλειφθεί ως έθνος.
