Τους παρατηρώ γεμάτος περιέργεια. Ξέρω πως αντιμετώπιζαν στην ΝΔ τις διαδικασίες εκλογής νέου αρχηγού, ενώ είχα ζήσει από κοντά αντίστοιχες κρίσιμες περιόδους του ΠΑΣΟΚ. Σε κάθε εκλογή, ανάλογα με τις εποχές και τα πρόσωπα, συνέβαινε πάντα κάτι καινούριο που μας εξέπληττε, πλην όμως τα βασικά μοτίβα και στα δυο κόμματα ήταν τα ίδια. Οι υποψήφιοι αρχηγοί εκκινούσαν την προσπάθεια τους ανάλογα με την αποδοχή που είχαν στα απλά μέλη, στους ψηφοφόρους του κόμματος και στην ευρύτερη κοινωνία γενικότερα. Αυτό ήταν το Άλφα και το Ωμέγα, τα υπόλοιπα έρχονταν δεύτερα και καταϊδρωμένα. Ενώ στον Σύριζα όλα γίνονται ανάποδα, τι μυστήριο κόμμα που είναι τούτο αδερφέ μου.
Πώς να το γράψω για να γίνει σαφές; Στην ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, για να γίνει κάποιος αρχηγός έπρεπε να κάνει «γκελ» στον απλό κόσμο, στους ψηφοφόρους. Διότι στόχος των κομμάτων εξουσίας είναι η εξουσία, δεν είναι λογικό; Και για να κάνει «γκελ» στον κόσμο κάποιος αρχηγός, πρέπει να κομίζει κάτι νέο, φρέσκο, μοντέρνο ή απλώς αναγκαίο για την συγκυρία. Ποτέ ο αρχηγός δεν προέκυπτε μέσα από ξερές εσωκομματικές διεργασίες και στείρες αντιπαραθέσεις μηχανισμών, δίχως να υπολογίζεται πρωτίστως η επιρροή του στην μεγάλη μάζα της κοινωνίας.
Πλην στον Σύριζα τους βλέπω να ξεκινούν πρώτα από μέσα, για να δεήσουν κάποια στιγμή να πάνε και προς τους έξω. Πρώτα λύνουν τα ενδο-παραταξιακά τους, τα ενδο-τασικά τους, τα ενδο-ιδεολογικά τους, τα ενδο-οργανωτικά τους κι αφού καταλήξουν σ’ αυτά (αν καταλήξουν) αναρωτιούνται και για τις πιθανότητες που έχει ο υποψήφιος τους να κερδίσει την εμπιστοσύνη της ευρύτερης κοινωνίας. Πολύ κουφό, αν μου επιτρέπετε την χρήση της νεανικής αργκό. Σε άλλα κόμματα, όποιος έχει καλή χημεία με την κοινωνία, επικρατεί εύκολα και στους κομματικούς μηχανισμούς. Στον Σύριζα, για να μπορέσει κάποιος να απευθυνθεί στη κοινωνία, πρέπει πρώτα να εγκριθεί από τις εσωκομματικές ομάδες.
Βλέποντας τα όλα τούτα, τείνω να καταλήξω ότι δεν έχουν πολλές ελπίδες ως κόμμα εξουσίας. Δεν ξεπέρασαν ποτέ στον σταλινισμό τους, δεν ανοίχτηκαν ποτέ στην κοινωνία. Επ’ αυτού κάτι είχε προσπαθήσει να κάνει ο Αλέξης, αλλά ημιτελώς και δίχως γερά θεμέλια. Και μόλις έφυγε, επιστρέφουν ταχέως σ’ αυτά που ήξεραν και στα οποία νιώθουν ασφαλείς. Στις μικροομαδούλες τους, στις χαζές τάσεις τους, στους μικροεμφυλίους τους, στις περιχαρακώσεις τους, στις ιδεολογικές τους καθαρότητες. Μπα, δεν θα κάνουν τίποτα, μια χαψιά θα τους κάνει ο Κυριάκος κι ό,τι του ξεφύγει θα το κάνει μια μπουκιά ο Ανδρουλάκης. Και ούτε που θα το καταλάβουν, έτσι απασχολημένοι που θα ‘ναι με τα μικρά και ανούσια τους.
