Το μεγαλύτερο λάθος του πολιτικού συστήματος, στο σύνολό του, ήταν ότι αντιμετώπισε τη Χρυσή Αυγή ως κόμμα, έστω και ακραίο.
Η Χρυσή Αυγή ήταν από την πρώτη μέρα μια εγκληματική οργάνωση με πολιτική προβιά και η ελληνική Πολιτεία το γνώριζε πάρα πολύ καλά.
Παρ' όλα αυτά δεν χρησιμοποίησε ούτε έναν από τους μηχανισμούς ελέγχου και καταστολής που διαθέτει (από την ΕΥΠ μέχρι το ΣΔΟΕ) για να βγάλει από τη μέση νωρίς τα ηγετικά της στελέχη. Αντιθέτως, τα δημοκρατικά κόμματα είδαν τους ακροδεξιούς εξτρεμιστές ως ένα πιόνι στην πολιτική σκακιέρα και το χρησιμοποιούσαν, σταθερά, κατά βούληση στο μεταξύ τους ανταγωνισμό.
Τα κόμματα έπαιξαν και χάσαμε όλοι ως χώρα και κυρίως ως κοινωνία.
Και όταν η Πολιτεία αποφάσισε να τελειώσει με τους Χρυσαυγίτες οι ρυθμοί απονομής της Δικαιοσύνης ήταν τέτοιοι που τους επέτρεψαν να συνεχίζουν την «πολιτική» δράση τους. Ο αποκλεισμός της Χρυσής Αυγής από τη Βουλή στις εκλογές του 2019 ήταν μια νίκη της Δημοκρατίας. Όμως και μετά την πρωτόδικη καταδίκη των μελών της η Πολιτεία επέτρεψε την πολιτική τους δραστηριότητα από τη φυλακή.
Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε κατά της λογικής της απαγόρευσης του κόμματος του Κασιδιάρη στη βάση των αρχών του φιλελευθερισμού. Τείνουμε να πειστούμε μέχρι κι εμείς ότι ο φιλελευθερισμός προσφέρεται ως ερμηνευτικό εργαλείο και ιδεολογική πυξίδα μόνο στις δυτικές κοινωνίες. Δηλώνουμε λοιπόν ευθαρσώς ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την απαγόρευση του κόμματός του per se.
Έχουμε όμως σοβαρές αμφιβολίες ότι αυτό θα είναι αποτελεσματικό. Καταρχάς, μπορεί η σχετική ρύθμιση να ψηφιστεί και αύριο ακόμα αλλά η απαγόρευση θα ισχύσει μόνο αν το αποφασίσει το δικαστήριο που θα κατατεθούν οι συνδυασμοί των κομμάτων, δηλαδή παραμονές εκλογών.
Μέχρι τότε τι θα συμβεί; Θα έχουμε αφιονισμένους εξτρεμιστές να περιφέρονται δεξιά και αριστερά ως θύματα «ενός συστήματος που παράγει μόνο σκάνδαλα και φτωχοποιεί το λαό»;
Ποιος μπορεί να απαγορεύσει στα στελέχη ή τους φανατικούς οπαδούς του Κασιδιάρη να κάνουν προεκλογική εκστρατεία ακόμα κι αν δεν έχουν κόμμα; Κι αν αυτό το νέο κόμμα, έστω και χωρίς τον Ηλία Κασιδιάρη βρεθεί;
Μας φαίνεται σωστή η επισήμανση ότι κάθε νομοθετική πρωτοβουλία πρέπει να έχει εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή συναίνεση αλλά τα ίδια τα κόμματα που το ζητούν ποιον κοροϊδεύουν; Έχουν αρχίσει ήδη να τρώγονται στα πάνελ. Και αυτό το θέαμα από μόνο του ενισχύει την αντισυστημική ψήφο.
Έπειτα η συναίνεση δεν σημαίνει αναγκαστικά και αποτελεσματική αποτροπή. Μπορεί το πολιτικό σύστημα να βρεθεί να κάνει την καμπάνια του Κασιδιάρη σε... πλήρη ομοφωνία. Το θέμα δεν είναι να μοιραστούν την ευθύνη τυχόν αποτυχίας της προσπάθειας να αποτραπεί η κάθοδος Κασιδιάρη στις εκλογές αλλά η προσπάθεια αυτή να έχει αποτέλεσμα.
Είναι μια δύσκολη εξίσωση. Απαιτείται πολύ σκέψη, μεγάλη προσοχή για να μην μιλήσουμε για το υψηλό επίπεδο των νομικών γνώσεων που θα απαιτηθούν για να λυθεί. Η κυβέρνηση να μην βιαστεί να πάρει αποφάσεις.
