«Tελικά το πολίτευμα δεν απειλήθηκε». Το διαβάζουμε πολύ από χθες, μετά την κηδεία του Κωνσταντίνου. Όμως, η διαπίστωση αυτή επανέρχεται συχνά, σίγουρα κάθε φορά που εκφράζονται ανησυχίες για το ρόλο ακροδεξιών και ακροαριστερών ομάδων.
Τι περιμένουν να δουν κάθε φορά όσοι διαπιστώνουν, ειρωνικά, ότι «το πολίτευμα τελικά δεν απειλήθηκε»; Ρουβίκωνες να συλλαμβάνουν τον Πρωθυπουργό και την πολιτική ηγεσία της χώρας; Μέλη της ομάδας «Φιλοβασιλικοί Αριστοκράτες» την ύπαρξη των οποίων πληροφορηθήκαμε αυτές τις μέρες, να πείθουν το Στρατό να στασιάσει;
Τι σημαίνει στις μέρες μας «απειλείται το πολίτευμα»;
Βολικό να παριστάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε και να ειρωνευόμαστε συστηματικά όσους προειδοποιούν για τις συνέπειες που έχει η ρητορική των άκρων.
Γιατί η ρητορική είναι το πρόβλημα.
Στην αρχή ξεκινάνε με ρητορική μίσους, μετά περνάνε στο μπουγέλωμα πολιτικών τους αντιπάλων και είδαμε να καταλήγουν μέχρι και σε δολοφονίες.
Όμως κι αυτή να μην είναι η πορεία των γεγονότων, μπορεί όλο αυτό που ζήσαμε με τη Χρυσή Αυγή να ήταν η εξαίρεση όμως και η διχαστική ρητορική των άκρων είναι αρκετή για να εκληφθεί ως απειλή για τη δημοκρατική ομαλότητα.
Αυτό που στην πραγματικότητα διεκδικούν τα άκρα είναι να λένε ό,τι θέλουν, ακόμα και να αμφισβητούν τη δημοκρατική πολιτεία χωρίς κανείς να διαμαρτύρεται γι' αυτό, χωρίς κανείς να τους φέρνει αντιρρήσεις.
Όχι. Δεν είναι η ελευθερία του λόγου που διεκδικούν αλλά η δυνατότητα να αφαιρούν από τους υπόλοιπους το δικαίωμα να διαμαρτύρονται για όσα λένε.
Μόνο κράξιμο έπρεπε σε όσους έγραφαν φιλομοναρχικές μπούρδες. Κράξιμο και τίποτα λιγότερο. Κι όμως. Αντί να κληθούν να απολογηθούν αυτοί που τις έλεγαν βρέθηκαν στο στόχαστρο όσοι διαμαρτύρονταν ή απλώς τους σατίριζαν. Επικαλούμενοι την υποχρέωση να σεβόμαστε τους νεκρούς, τραμπούκιζαν όσους έσπαγαν πλάκα με το κωμικό θέαμα του προηγούμενων ημερών αφού έτσι το αντιλαμβάνονταν.
Το ίδιο συνέβη με τις συγκεντρώσεις για το Μακεδονικό και τις συγκεντρώσεις των αντιεμβολιαστών για να μην θυμηθούμε τα πρόσφατα αίσχη του παρελθόντος στις πλατείες της αγανάκτησης.
Παντού, το αίτημα είναι το ίδιο: να φιμωθούν όσοι θέλουν να υπερασπιστούν τα κεκτημένα του δημοκρατικού πολιτεύματος, όσοι κάνουν κριτική σε όλα τα ακροδεξιά και ακροαριστερά παρατράγουδα και να τους αφήνουμε ανενόχλητους, χωρίς αντίλογο να λένε ό,τι τους κατεβαίνει από το κεφάλι με το φοβερό επιχείρημα: «Κινδυνεύει το πολίτευμα;».
Ναι. Το πολίτευμα κινδυνεύει όταν μένουν αναπάντητες οι φωνές των άκρων, όταν κανείς δεν τους θυμίζει τα ιστορικά γεγονότα, δεν τους επισημαίνει τα ψέματά τους και τις αντιφάσεις τους, όταν δεν ξεβρακώνονται τα παιδαριώδη τους επιχειρήματα, όταν δεν καταγγέλλεται το μίσος τους.
Κάνουν λάθος λοιπόν. Ναι, απειλήθηκε το πολίτευμα. Όχι τόσο από τις κραυγές των γραφικών όσο από την αξίωση ορισμένων οι κραυγές αυτές να μείνουν αναπάντητες.
