Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή αλλά ας τη θυμίσουμε.
Όταν το σκάνδαλο Λουίνσκι πήρε διαστάσεις, η ομάδα του Μπιλ Κλίντον στο Λευκό Οίκο, για να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο η σκανδαλολογία να καταλάβει ολόκληρη τη δημόσια σφαίρα καθιστώντας αδύνατη την επικοινωνία του έργου της κυβέρνησης, έδρασε ως εξής: χωρίστηκε στα δύο. Η μία ομάδα ανέλαβε τη διαχείριση του ζητήματος και η δεύτερη συνέχισε την επικοινωνία του Προέδρου. Επίσης, απαγορεύτηκε στο προσωπικό να συζητά εν ώρα εργασίας για το θέμα.
Να θυμίσουμε ότι το σκάνδαλο Λουίνσκι ήταν και υπαρκτό και υπήρχαν αποδείξεις ότι ο Πρόεδρος είχε σεξουαλικές επαφές με τη βοηθό μέσα στο Οβάλ Γραφείο.
Βέβαια, η ικανότητα του Προέδρου Κλίντον να διαχωρίζει -καταρχάς μέσα στο ίδιο του το κεφάλι- τα ζητήματα και να αφοσιώνεται πνευματικά και ψυχολογικά απερίσπαστος σε ό,τι επέλεγε εκείνος κάθε φορά (compartmentalization λέγεται το ψυχολογικό φαινόμενο, για όποιον ενδιαφέρεται και στην Ψυχολογία θεωρείται μηχανισμός άμυνας), διδάσκεται στα Τμήματα Ψυχολογίας στις ΗΠΑ και συγκρίνεται μόνο με αυτή του μεγάλου οικονομολογου Μέιναρντ Κέινς.
Όμως, η μετουσίωση ενός ψυχολογικού μηχανισμού άμυνας σε επικοινωνιακή στρατηγική ήταν καθοριστική για να μην καταρρεύσει η προεδρία Κλίντον.
Το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν είναι ίδιων διαστάσεων. Θέτει, βέβαια, υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία του Πρωθυπουργού και την εικόνα του αλλά μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει καμία σοβαρή απόδειξη ότι παρακολουθούσε τη...γραμματέα του.
Παρ'όλα αυτά όμως, η κυβέρνηση οφείλει να δράσει αναλόγως και να ανασυνταχτεί άμεσα. Και ο λόγος που επισημαίνουμε την ανάγκη αυτή ουδόλως έχει να κάνει με την επικοινωνιακή άμυνα και την επιβίωση της κυβέρνησης, αν και θα έρθουμε και σε αυτό.
Η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση απέναντι στη χώρα να μην καταρρεύσει πριν ολοκληρώσει τη θητεία της. Αν μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες διαβάζαμε για υπουργούς που «έχουν αφήσει τα μολύβια» εξαιτίας της προεκλογικής περιόδου, δεν θέλουμε να φανταστούμε τι συμβαίνει τώρα.
Έπειτα, είναι πολύ άδικο για όσα μέλη της κυβέρνησης έχουν εργαστεί σκληρά όλα αυτά τα χρόνια.
Επειδή ζούμε σε εποχή τρέλας ας γίνουμε και δηλωσίες:
Ναι. Το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό κι εμείς ανατριχιάζουμε στην ιδέα ότι κάποια από αυτά που διαβάζουμε μπορεί να είναι αληθινά.
Ναι, η δικαιοσύνη πρέπει να προχωρήσει και μάλιστα γρήγορα (για τα ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον!) αλλά μέχρι τότε η κυβέρνηση δεν πρέπει να τα παρατήσει.
Ισχύει όμως και το εξής: ακόμα κι αν η κυβέρνηση ενδιαφέρεται μόνο για την πολιτική της επιβίωση αυτό λέγεται πολιτική. Συμβαίνει και στα σήριαλ του Netflix από τα οποία οι περισσότεροι «σχολιαστές» και δη οι πιο αυστηροί, έχουν μάθει όσα ξέρουν για την πολιτική. Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση Μητσοτάκη να μην έχει το δικαίωμα να αμυνθεί;
Ο Πρωθυπουργός επαναλαμβάνει την πρόθεσή του να διαλευκανθεί η υπόθεση. Τον πιστεύουμε. Όμως πρέπει να συνεχίσει να κυβερνά και να υπερασπίζεται όσα έκανε, παραδεχόμενος αστοχίες και παραλήψεις και εξηγώντας γιατί θα τις διορθώσει.
Όπως θα έλεγε και ο Τσώρτσιλ «Όταν βρίσκεσαι να περπατάς στην Κόλαση, συνέχισε να περπατάς».
