Είναι αλήθεια πως όσοι έχουν σπουδάσει στα σοβαρά Ιστορία μας έχουν προειδοποιήσει αρκετά νωρίς: τα λάθη του παρελθόντος δεν διδάσκουν.
Ίσως, απλώς, να δεσμεύουν τις ίδιες τις γενιές που τα διέπραξαν. ‘Όμως, όταν οι γενιές αυτές φύγουν από τη ζωή, λες και η Ανθρωπότητα να αποδεσμεύεται από το παρελθόν και τα όποια διδάγματά του.
Μόνο που η Ευρώπη σαν να βιάστηκε αυτή τη φορά να αποδεσμευτεί από το παρελθόν της.
Η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο σύνολό της και οι αιρετοί στα κράτη-μέλη, σχεδόν καθημερινά μας δείχνουν ότι ξέχασαν ότι η Ένωση ιδρύθηκε μήπως και καταφέρει να τινάξει από πάνω της τις στάχτες του Ολοκαυτώματος, την ντροπή του ρατσισμού, των αποκλεισμών και της φρίκης που αυτά προκάλεσαν.
Μόλις προ ημερών, διαβάζαμε για τις μανούβρες μεταξύ Κομισιόν και Ευρωκοινοβουλίου για τη χρηματοδότηση της ανέγερσης τειχών στα σύνορα της Ένωσης για να «αναχαιτιστούν» τα κύματα των απελπισμένων που αναζητούν καταφύγιο, χωρίς παράλληλα να ανακοινώνονται στιβαρές πολιτικές παρεμβάσεις στις περιοχές που προκαλούν τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα.
Η Ευρώπη θα επιλύσει όλα τα προβλήματα του πλανήτη;
Τα προβλήματα έχουν το χρέος να προσπαθούν να τα επιλύσουν όσοι κραδαίνουν τα λάβαρα του πολιτισμού και των ηθικών πλεονεκτημάτων τους, όσοι παιανίζουν Μπετόβεν στις μαζώξεις τους για να επιδείξουν την ηθική τους ανωτερότητα, όσοι επαίρονται για τους αιώνες που οι λαοί τους διατρέχουν την ιστορία, αυτοί που με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια κάνουν ουρές έξω από τα μουσεία για να δουν Βερμέερ αλλά και όσοι φουσκώνουν από υπερηφάνεια που οι μεγαλύτεροι αρχιτέκτονες του κόσμου διαγωνίζονται για να έχουν την τιμή να είναι εκείνοι που θα σχεδιάσουν την επέκταση των κτιρίων που στεγάζουν τα μνημεία τους που θαυμάζει όλη η ανθρωπότητα.
Δεν γίνεται το πρωί στις Βρυξέλλες να αναζητάς τρόπους να χτίσεις τείχη και το απόγευμα να στέκεσαι στην ουρά στο Άμστερνταμ για να δεις Βερμέερ.
Δεν γίνεται το πρωί να βάζεις το Λιμενικό κράτους-μέλους να παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, εφαρμόζοντας την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη θάλασσα και το απόγευμα, όλο συγκίνηση, ομάδα Ευρωπαίων αρχιτεκτόνων, στην πρωτεύουσα της να παρουσιάζει τα σχέδια για την επέκταση του σημαντικότερου αρχαιολογικού μουσείου της Ευρώπης.
Δεν γίνεται. Απλώς δεν γίνεται και δεν είμαστε εμείς αυτοί που έχουμε την υποχρέωση να εξηγήσουμε το γιατί αλλά όσοι έχουν σκαρώσει κάθε λογής δικαιολογία για να παραβιάζουν την ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης.
Γιατί δεν το λένε; Ας αποκηρύξουμε τη Διακήρυξη Σουμάν. Ας αναθεωρήσουμε τη Συνθήκη της Ρώμης. Ας αφαιρέσουμε όλα τα υψιπετή για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Ας καταργήσουμε το Συμβούλιο της Ευρώπης και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Καλύτερη η ειλικρίνεια από αυτή την ταπεινωτική για κάθε σκεπτόμενο Ευρωπαίο υποκρισία.
Εδώ και ένα χρόνο επέστρεψε ο πόλεμος στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Κι αν στις ΗΠΑ δεν κυβερνούσαν οι Δημοκρατικοί και πρόεδρός τους δεν ήταν ένας πολιτικός με μνήμες Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή κάποιος που αρνείται να αποδεσμευτεί από τα διδάγματα του παρελθόντος, η ΕΕ θα φρόντιζε μόνο να φτιάχνει σουπίτσες και να μαζεύει ρουχαλάκια για τους εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανούς πρόσφυγες και όλοι, δηλαδή ποιοι όλοι, κάποιοι, θα κάναμε ένα λάικ στα σόσιαλ μήντια και θα μοιρολογούσαμε, ψηφιακά, τα θύματα. Αν και ούτε γι αυτό είμαστε απολύτως σίγουροι.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν που έσωσε την τιμή της Δύσης διασχίζοντας με τρένο τις ποτισμένες με αίμα πεδιάδες της Ανατολικής Ευρώπης για να φτάσει στο εμπόλεμο Κίεβο όπου σφύριζαν οι σειρήνες της αεράμυνας, το δήλωσε χωρίς περιστροφές: ο πόλεμος δεν αφορά την Ουκρανία με τη στενή, γεωγραφική έννοια. Είναι ένας πόλεμος για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία.
Ποιος Ευρωπαίος ηγέτης μπορεί να το ισχυριστεί σήμερα κοιτώντας, μέσα από την τηλεοπτική κάμερα, τους λαούς της Ευρώπης στα μάτια;
