Το φιάσκο του ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στο Spiegel για τα καλοκαιρινά γεγονότα στις αμμονησίδες του Έβρου και τη saga της μικρής Μαρίας, δεν φαίνεται να χάλασαν το κέφι του δημοσιογράφου Γιώργου Χρηστίδη που το υπέγραφε κι ας το αποκήρυξε το περιοδικό, όταν αποδείχτηκε ότι ήταν καθαρή περίπτωση fake news.
Έτσι λοιπόν, σε διαδικτυακή εκδήλωση που οργάνωσε η έδρα Jean Monnet πριν από λίγες ημέρες, με κεντρικό καλεσμένο τον ίδιο, την οποία πληροφορηθήκαμε κι εμείς από το χθεσινό άρθρο που δημοσίευσε η γερμανική εφημερίδα FAZ, επί μιάμιση ώρα ηθικολογεί με άνεση περί δημοσιογραφίας.
Έδωσε και πολλές συμβουλές, με πιο ενδιαφέρουσα να είμαστε αποστασιοποιημένοι από τα σόσιαλ μήντια και ειδικά το τουίτερ. Εικάζουμε ότι αναφέρεται στο τουίτερ στο οποίο έστησε όλο το διχαστικό «πανηγύρι» για τον Έβρο τον Αύγουστο.
Ακούσαμε από περιέργεια όλο το βίντεο της εκδήλωσης και δεν θα είχαμε να κάνουμε κάποιο σχόλιο, αν υπήρχε και μια κουβέντα αυτοκριτικής για την υπόθεση της μικρής Μαρίας που δημιούργησε πολύ μεγάλη ένταση στην κοινή γνώμη που όμοιά της είχαμε να δούμε από την ένδοξη εποχή του αντιμνημονίου. Μια ιστορία που στήθηκε πάνω σε προκατασκευασμένες αντιλήψεις για το προσφυγικό και τον τρόπο που το χειρίζεται η Ελλάδα.
Η μέθοδος που ακολούθησε κωδικοποιείται στη φράση «έτσι ισχυρίστηκε κάποιος άρα έτσι θα έγινε».
Αντιλαμβανόμαστε το παράπονό του για όσα άκουσε στη συνέχεια, τον είπαν «φιλότουρκο» και χαρακτήρισαν τη στάση του «προδοτική». Τόνισε πως αυτά δεν συμβαίνουν στους δημοσιογράφους στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Πράγματι. Μόνο που στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες κανείς δεν αποκαλεί, από το βήμα της Βουλής, τον εκλεγμένο πρωθυπουργό «Πινοτσέτ» και βουλευτές ως «προδότες». Αυτή, δυστυχώς, είναι η κουλτούρα της χώρα μας, θα έπρεπε να το γνωρίζει. Δεν έπαθε ο ίδιος κάτι διαφορετικό απ'όσα έχουν πάθει την προηγούμενη δεκαετία απλοί πολίτες επειδή απλώς έγραφαν τη γνώμη τους υπέρ του μνημονίου ή άλλων ζητημάτων που προκαλούσαν ένταση.
Όσα είπε ο κ.Χρηστίδης μας έβαλαν σε σκέψεις. Στη θεωρία τα πράγματα συμβαίνουν όπως τα περιέγραψε, στην πράξη όμως όσα έκανε και ο ίδιος (δεν είναι ο μόνος) υπηρετούν την κουλτούρα της μισής αλήθειας.
Η ερευνητική δημοσιογραφία, όπως τουλάχιστον την καταναλώνουμε στη χώρα μας, βασίζεται σε μισές αλήθειες και συνεπαγωγές που πατάνε πάνω σε αυτές.
Οι απτές αποδείξεις που δημοσιεύονται είναι λίγες. Οι υποθέσεις παρουσιάζονται ως γεγονότα που δεν αποκλείεται να έχουν συμβεί, σε μια χώρα που οι θεσμοί της δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε. Τα περισσότερα από αυτά που ακούμε και διαβάζουμε όντως, θεωρητικά, θα μπορούσαν να έχουν συμβεί αλλά κανείς ούτε θέλει ούτε έχει την υποχρέωση να τα αποδείξει.
Αφού λοιπόν η Ελλάδα προσπαθεί να φυλάξει τα σύνορα της με κάθε τρόπο, η μικρή Μαρία σίγουρα υπήρξε και την τσίμπησε σκορπιός. Επειδή από το 74 οι κυβερνήσεις κάνουν υποκλοπές για λόγους εθνικής ασφάλειας, τότε ένα πλήθος συμπολιτών μας σίγουρα έπεσαν θύματα. Επειδή ο τάδε είναι κουμπάρος και φίλος με τον δείνα τότε είναι σίγουρα και συνένοχος κάθε παραβατικής συμπεριφοράς του δείνα.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα που έχουν τεθεί τα τελευταία χρόνια στο δημόσιο διάλογο είναι πως και η ελληνική δημοκρατία εμφανίζεται τόσο ανθεκτική στις αλλεπάλληλες κρίσεις.
Καταλήγουμε να πιστέψουμε ότι αυτό συμβαίνει γιατί κανείς μας, μα κανείς δεν την παίρνει σοβαρά. Με πρώτους τους δημοσιογράφους που ασκούν ερευνητική δημοσιογραφία.
Το παράλληλο σύμπαν στο οποίο ο κ.Χρηστίδης περιέγραψε ότι κατοικεί, όταν είναι σε δημοσιογραφική αποστολή, μπορεί να λειτουργεί ως ψυχολογική άμυνα, είναι όμως τελικά το πρόβλημα γιατί καταλήγει να είναι ένα είδος από μόνη της: δημοσιογραφία από το παράλληλο σύμπαν του κάθε δημοσιογράφου.
