Για μια ακόμη φορά τα τελευταία 10-11 χρόνια ο οπαδός του Παναθηναϊκού προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει... τί ακριβώς κάνει ο Αλαφούζος στην ομάδα. Γιατί την πήρε, πώς τη διαχειρίζεται, τι τον κάνει να πισωγυρίζει κάθε φορά που ο κόσμος αρχίζει να πιστεύει στην εκτόξευση και ποιο το μέλλον για μια ποδοσφαιρική εταιρεία η οποία πάνω που δημιουργεί ελπίδες, ξαναβρίσκεται περίπου στο σημείο «μηδέν».
Το κυριακάτικο 2-1 απέναντι στον αήττητο Ολυμπιακό ήταν ένεση ανακούφισης, αλλά όχι αισιοδοξίας. Στην πραγματικότητα, οι οπαδοί είναι «αναγκασμένοι» να πανηγυρίζουν επειδή από τους -19 βαθμούς μείωσαν στους -16. Μετράνε και οι εντυπώσεις του πρώτου αγώνα στο «Καραϊσκάκης», όπου έχασαν μεν με 1-0, αλλά ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο έπαιξαν «γάτα – ποντίκι», άσχετα αν δεν έβαλαν γκολ.
Γενικότερα, όλα αυτά τα χρόνια η εντύπωση που δίνεται, είναι μιας ομάδας με δυνατότητες ανάπτυξης παρά τα λίγα διαθέσιμα λεφτά, οι οποίες όμως πνίγονται σε «παιδικές αρρώστιες» που μεταφράζονται κυρίως σε κακές επιλογές προσώπων. Ο καθένας που έρχεται παίρνει το «ok» να εφαρμόσει ένα δικό του ακριβό ή φτηνό σχέδιο και αποτυγχάνει, μέχρι που καταφθάνει ο επόμενος, το γκρεμίζει και αρχίζει να κατασκευάζει ένα καινούργιο, δικό του, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με αυτό που παρέλαβε.
Μόνο που η εμπειρία λέει ότι δεν χτίζονται έτσι οι ομάδες. Παντού στον κόσμο η ανάπτυξη βασίζεται σε ένα μοντέλο που θεωρείται κατάλληλο και τηρείται με συνέπεια, ανεξάρτητα από τα στελέχη που το υπηρετούν. Πριν διαλέξει, δηλαδή, το κλαμπ τον τεχνικό διευθυντή ή τον προπονητή φροντίζει να αναζητά ανθρώπους προσαρμοσμένους στις προδιαγραφές που έχουν ήδη προεπιλεγεί. Εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο! Πέρασαν κατά καιρούς ο Αναστασίου, ο Νταμπίζας, ο Στραματσόνι, ο Ουζουνίδης, ο Δώνης, ο Τσάβι Ρόκα, ο Πογιάτος και τώρα ο Μπόλονι παίρνοντας υπερεξουσίες, για να εφαρμόσουν εντελώς διαφορετικά και αντιφατικά πράγματα, που μπερδεύουν και φυσικά αποτυγχάνουν.
Το μοναδικό κομμάτι στο οποίο ο ιδιοκτήτης έχει πετύχει είναι της οικονομικής εξυγίανσης μετά από πολύ κόπο. Η τρύπα που είχε ανοίξει επί πολυμετοχικότητας από Βγενόπουλο – Πατέρα έκλεισε σιγά σιγά, πέφτοντας στα 10 περίπου εκατομμύρια ευρώ – ίσως και παρακάτω. Ενα δύσκολο έργο που απαιτούσε «λεφτά από την τσέπη του προέδρου» καθώς το άνοιγμα στον κόσμο με την δημιουργία της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας» δεν βρήκε την παραμικρή ανταπόκριση. Ομως, όταν δεν έρχονται αποτελέσματα στο γήπεδο, κανείς δεν λέει «μπράβο» για το οικονομικό. Με τη νοοτροπία που υπάρχει, ο μεγαλομέτοχος είναι... αναγκασμένος «να τα σπρώχνει χοντρά»! Κι αυτό δεν ξεριζώνεται.
Μια ακόμη «υποχρέωση» έχει να κάνει με την «προστασία της ομάδας», ελέγχοντας τα λεγόμενα «κέντρα των αποφάσεων», όπως την ΕΠΟ και τη Διαιτησία. Εδώ η πολιτική Αλαφούζου πέρασε από διάφορα στάδια. Στην αρχή η σκληρή κόντρα με τον Μαρινάκη. Μετά ανακωχή. Στη συνέχεια συνεργασία με τον Σαββίδη. Και τώρα μια «γραμμή ανεξαρτησίας» που φαίνεται να αποδίδει και να τον ισχυροποιεί, δείχνοντας πως ίσως άργησε να την εφαρμόσει με συνέπεια.
Οπως και να 'χει, μια νίκη κατά του Ολυμπιακού ποτέ δεν φτάνει, εδώ που βρίσκονται σήμερα τα πράγματα. Η ομάδα θα πρέπει να γίνει μόνιμα ανταγωνιστική, ενώ δεν θα μπορεί να περιμένει παρά ελάχιστα ευρωπαϊκά έσοδα τα επόμενα χρόνια. Κι αυτός είναι ένας επιχειρηματικός γρίφος που δύσκολα λύνεται.
Μη ξεχνάμε, φυσικά, και την προοπτική κατασκευής του νέου γηπέδου στον Βοτανικό. Η συμφωνία με τον Δήμο και την κυβέρνηση είναι ευνοϊκή, φτάνει να βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να προχωρήσει. Δεν θα είναι απλό, παρά τις εξαγγελίες και τις καλές προθέσεις. Οι πιθανότητες, όμως, βρίσκονται, πλέον, με το μέρος του Αλαφούζου.
