Αν κάτι απ όσα είπε το μεσημέρι της Δευτέρας ο Μελισσανίδης θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά ως ποδόσφαιρο είναι το ψάξιμο που κάνει η ΑΕΚ για το νέο προπονητή της. «Μιλήσαμε με αρκετούς και μας είπαν ότι δεν θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα». Και στο καπάκι: «Εχω μιλήσει με τον Λουτσέσκου, αλλά εκτιμώ ότι δεν θα γυρίσει τώρα στη χώρα μας». Τα ίδια πάνω κάτω και για τους παίκτες στους οποίους χτύπησε την πόρτα, όπως ο Ντα Σίλβα, ο στόπερ που πήγε τελικά στη γαλλική Λιόν. Δεν προτιμούν την Ελλάδα. Δεν θέλουν να έρθουν.
Εχω επισημάνει το πρόβλημα και σε προηγούμενα σημειώματα πριν το ακούσουμε από «επίσημα χείλη». Το ποδόσφαιρο που έφτιαξαν τόσα χρόνια όλοι μαζί οι μεγάλοι πρόεδροι, έφτασε πια σε σημείο που είναι σχεδόν αδύνατο να ξανασηκωθεί. Κόντρες, τρικλοποδιές, μαχαιρώματα, χτυπήματα κάτω από τη μέση, σε σημείο που να ακούει ο άλλος Ελλάδα και… να παίρνει δρόμο. Κανείς δεν θέλει να συμμετέχει σ αυτό που παίζεται εδώ, αντίθετα με ό,τι γινόταν πριν από 15-20 χρόνια. Κι αν μέχρι πέρυσι υπήρχε μια μικρή ευρωπαϊκή προοπτική μέσω Europa League, πλέον αυτό μας τελείωσε.
Στην ΑΕΚ, λοιπόν, προπονητής πιθανότατα θα μείνει ο «αποτυχημένος» Χιμένεθ επειδή κανένας καλύτερος δεν (κατα)δέχεται να ασχοληθεί. Και οι «δυνατές μεταγραφές» που προγραμματίζονται δεν αποκλείεται να αποδειχθούν το ίδιο «τζούφιες» σαν τις φετινές. Σε παρόμοιο τοίχο θα χτυπήσει σε λίγο καιρό και ο Ιβάν Σαββίδης όταν θα αποφασίσει να κινηθεί στα ίδια μέρη για λογαριασμό του ΠΑΟΚ. Θα κουνάει τα εκατομμύριά του στους παίκτες που θα έχει απέναντί του και θα αντικρίζει αδιάφορα βλέμματα. Σε ακόμη χειρότερη μοίρα ο Παναθηναϊκός – μια ακόμη χρονιά έξω από την έστω υποβαθμισμένη Ευρώπη αυτός. Μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις, πλέον, οι ιδιοκτήτες, αλλά τα πράγματα έχουν φτάσει σε σημείο από το οποίο η επιστροφή είναι δύσκολη και απαιτεί υπερβάσεις που και να θέλει κάποιος να τις επιχειρήσει, θα φάει τα μούτρα του, καθώς το περιβάλλον είναι πλέον αποτρεπτικό έως εχθρικό. Και φυσικά, αργά για δάκρυα...
