Και τώρα που η European Super League διαλύθηκε, ένα θέμα είναι αν η UEFA πήρε κάποια μαθήματα. Αν διδάχτηκε από τον θυμό και την αντίδραση που βγήκε ενιαία από τους οπαδούς όλων των αγγλικών ομάδων τις τελευταίες μέρες ή αν εξακολουθεί να πιστεύει πως είναι πιο δυνατή από εκείνους που ξεσηκώθηκαν. Γιατί αυτή η αίσθηση κοινής δύναμης που απέκτησε ο κόσμος, μπορεί να απειλήσει κάποια στιγμή την ίδια και τους ανθρώπους της. Αυτό που έγινε τις τελευταίες μέρες δεν έχει τελειώσει. Μπορεί η ESL να... αναβλήθηκε, αλλά υπάρχει ανάγκη να ακουστούν τα προβλήματα, τα παράπονα, οι αντιρρήσεις κι όλα αυτά που ψύχραιμα, μεθοδικά και με άνεση χρόνου θα πρέπει να εξεταστούν από δω και πέρα. Η UEFAmafia δεν έγινε ξαφνικά «αγία», επειδή νίκησε στον πόλεμο κατά των πλουσίων. Αν έχουν σε κάτι δίκιο οι σύλλογοι είναι η αδιαφάνεια που κυριαρχεί στα όργανα του ποδοσφαίρου από τη βάση που είναι οι εθνικές ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες σαν την δική μας την ΕΠΟ, ως την κορυφή της πυραμίδας. Υπάρχει η ανάγκη και είναι η ευκαιρία για μια γενναία μεταρρύθμιση που θα δώσει στο ποδόσφαιρο νέα ζωντάνια.
Αλίμονο, δηλαδή, αν παραμείνει αυτό το τσεφερινικής έμπνευσης σχέδιο για το «νέο Champions League» που μοιράζει και πάλι ανυπόφορα άνισα το χρήμα ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους, άσχετα αν οι τελευταίοι αποδείχτηκαν τόσο άπληστοι που ήθελαν και τα... κουκούτσια δικά τους. Αλίμονο αν παραμείνει η «καινοτομία» που βάζει από το παράθυρο στις μεγάλες διοργανώσεις «ιστορικές» ομάδες εις βάρος άλλων που νίκησαν στο γήπεδο μόνο και μόνο επειδή είναι «ιστορικές» - που σημαίνει ότι κουβαλούν περισσότερο κόσμο. Αλίμονο αν οι παίκτες εξακολουθήσουν να παίζουν πάνω από 80 ματς τη χρονιά με κίνδυνο να σκάσουν, να τραυματιστούν σοβαρά ή το ακόμη χειρότερο να ψάχνουν για όλο και μεγαλύτερες ποσότητες «ενισχυτικών» για να αντέξουν. Και, για να πάμε στα πιο σοβαρά, αλίμονο αν δεν σταματήσει κάποιος το αίσχος που εξελίσσεται στο Κατάρ με την προετοιμασία του Μουντιάλ με τους νεκρούς να έχουν ξεπεράσει τις 6 χιλιάδες και κανείς να μη μιλάει.
Αυτά είναι τα σοβαρά της επόμενης μέρας. Οι φίλαθλοι, μέσα από την οργή και την ενότητά τους, τα παρακολουθούν. Αύριο – μεθαύριο δεν αποκλείεται να τους ξαναδούμε να σηκώνουν γροθιές με αφορμή κάτι άλλο που θα απειλεί την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, ειδικά τώρα που συνειδητοποίησαν τη δύναμή τους. Και τότε στο στόχαστρο θα μπουν ο Ινφαντίνο, ο Τσέφεριν και οι άλλοι σημερινοί θριαμβευτές.
