Οι προσδοκίες από την Εθνική μας ομάδα θα ήταν σήμερα διαφορετικές αν είχαμε νικήσει, έστω κουτσά στραβά και με μισό – μηδέν, τη Γεωργία σ' εκείνο το κακό εντός έδρας ματς. Θα υπήρχε μπροστά μας ένας απολογισμός από δύο ισοπαλίες κόντρα στα «μεγαθήρια» της Ισπανίας και του Βελγίου και μάλιστα εκτός με 1-1, συν το κυριακάτικο 2-1 με τη Νορβηγία. Ολα τούτα με τη συνοδεία αξιοπρεπών σε γενικές γραμμές εμφανίσεων. Το μέλλον θα φαινόταν μπροστά μας λαμπρό. Θα περιμέναμε με αισιοδοξία την Σουηδία, αλλά και τη ρεβάνς με τους Ισπανούς στην Αθήνα, πιστεύοντας στέρεα ότι ήρθε πάλι η σειρά μας για μια αξιόλογη νέα πορεία με τελικό προορισμό το Κατάρ.
Δυστυχώς, το αγκάθι του 1-1 με τους Γεωργιανούς μάς επανέφερε στην πραγματικότητα που έχουμε συνηθίσει από το 2014 και μετά. Τώρα οι Σουηδοί φαντάζουν «αξεπέραστοι εκτός αν», ο φόβος για μια ήττα από την Ισπανία σε ελληνικό γήπεδο υπάρχει στο βάθος του μυαλού, αλλά και μια νέα αποτυχία στην Τιφλίδα δεν θα εκπλήξει κανένα. Βλέπουμε, λοιπόν, πώς ένας καθ' όλα θετικός απολογισμός, δημιουργεί μάλλον προβληματισμό.
Βέβαια, οι επιτυχίες ακόμη και οι φιλικές, δείχνουν τον στέρεο τρόπο με τον οποίο χτίζεται η ομάδα από τον Φαν'τ Σχιπ. Ο Ολλανδός παρέλαβε σκορποχώρι και πέτυχε καθόλου ευκαταφρόνητα πράγματα. Τροφοδότησε το ρόστερ με Ελληνες του εξωτερικού που αγνοούσαμε την ύπαρξή τους στην Ελλάδα, όπως ο Παυλίδης κι ο Χατζηδιάκος ή ο Στεργίου της Σεντ Γκάλεν, σέντερ μπακ, σούπερ 18άρης, ο οποίος όμως πιθανότατα θα διαλέξει να παίξει στην Εθνική Ελβετίας. Από την άλλη ανάστησε τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, έδωσε νέο ρόλο αναβαθμίζοντας τον Μπακασέτα, αξιοποιεί σιγά - σιγά τον Μαυροπάνο, επανέφερε στο ελληνικό προσκήνιο τον Βρουσάι «αναγκάζοντας» τον Ολυμπιακό να τον επαναπατρίσει… Κι αν είχε ένα καλό σέντερ φορ, θα μιλούσαμε τώρα για μια χαρά κατάσταση.
Κι όμως, η επιτυχία τυπικά αμφισβητείται. Υπάρχει το αγκάθι του Παπασταθόπουλου, του Μανωλά και του Σιόβα. Επί των ημερών του Φαν'τ Σχιπ αποκλείστηκαν, προκαλώντας πληγές, που είναι δύσκολο να κλείσουν από τη στιγμή που υπάρχει ένας περίγυρος ο οποίος τις ξύνει και τις συντηρεί. Οι τρεις δεν έμειναν εκτός, επειδή κάποιος αμφισβητεί την αξία τους, αλλά γιατί μπήκαν, πλέον, ορισμένες αρχές στις οποίες βασίζεται η νέα τεχνική ηγεσία για να χτίσει αυτό που ξεκίνησε. Ο τρόπος με τον οποίο ο Σωκράτης έδιωξε τον Αγγελο Αναστασιάδη με τη συμπαράσταση των άλλων δύο, δημιούργησε «ασυμβίβαστο» σε σχέση με την νοοτροπία που έχει επιβληθεί και κυριαρχεί. Αν θέλετε την άποψή μου, εκείνο το «πραξικόπημα» που κόστισε στον τότε προπονητή, ήταν απαραίτητο τη δεδομένη στιγμή. Ομως, η μεθόδευση αποδείχτηκε άκομψη, αντιεπαγγελματική και αντιδεοντολογική. Απ όποια πλευρά και να το δούμε κανείς σοβαρός διάδοχος προπονητής δεν γινόταν να το δεχτεί, καθώς θα σκεφτόταν πως αύριο - μεθαύριο ενδεχομένως μια παρόμοια κατάσταση θα στρεφόταν εναντίον του. Αλίμονο αν άφηνε να συντηρούνται «καπετανάτα» και να συνυπάρχουν ποδοσφαιριστές δύο ταχυτήτων ως προς την μεταχείριση. Είναι κάτι που πρώτος απ όλους οφείλει να το ξεκαθαρίσει ο Ζαγοράκης. Πρόεδρος της ΕΠΟ πλέον, αλλά από τη θέση του αρχηγού της ομάδας του 2004 έχει και το κύρος και τη δυνατότητα, με μια δημόσια ίσως παρέμβαση, να κλείσει το θέμα, ώστε απερίσπαστη η ομάδα να προχωρήσει και να εξαντλήσει τις όποιες ελπίδες έχει για τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου...
