Την εποχή που ο Παναθηναϊκός προχώρησε στη λεγόμενη «πολυμετοχικότητα» με Βγενόπουλο, Πατέρα, Βαρδινογιάννη και Γιαννακόπουλο, ρώτησαν τον Κόκκαλη, που είχε τότε τον Ολυμπιακό, πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει τη νέα κατάσταση που διαμορφωνόταν. Αφησε να του φύγει ένα από τα τρανταχτά γέλια που... έγραψαν ιστορία και απάντησε με το περίφημο… «ε, δεν θα κάτσουμε να την φάμε»! Ηταν τέτοιες μέρες του 2008 και ήδη είχε αρχίσει να αισθάνεται στριμωγμένος. Καταρχάς πήρε στα χαρτιά το «πρωτάθλημα Βάλνερ», ενώ στα γήπεδα το είχε χάσει από τον Ντέμη Νικολαΐδη. Μετά, δεν κατάφερε να κρατήσει τον Ριβάλντο οποίος πήγε στην ΑΕΚ και του έριξε 4-0. Και φυσικά, ήταν αναγκασμένος να αντιμετωπίσει μόνος του τη νέα κατάσταση που ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη στον Παναθηναϊκό, με τα πολλά εκατομμύρια που μπήκαν μονομιάς στα ταμεία του αντιπάλου, άσχετα αν λίγο αργότερα τον διέλυσαν, καθώς ξοδεύτηκαν με μοναδική ανευθυνότητα και χωρίς το παραμικρό σχέδιο, δίνοντας ένα μόνο τίτλο και οδηγώντας σιγά - σιγά στη παρακμή. Κι ο ίδιος, όμως, δεν άντεξε. Δύο χρόνια αργότερα σήκωσε «λευκή σημαία», αλλά στάθηκε τυχερός επειδή βρήκε και πούλησε στον Μαρινάκη.
Οι εποχές είναι εντελώς διαφορετικές, αλλά περνάμε ήδη σε φάση που ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, ακόμη κι ο Παναθηναϊκός κατά κάποιο τρόπο, ετοιμάζονται να αμφισβητήσουν την «κόκκινη» παντοκρατορία – ανεξάρτητα από το αν θα τα καταφέρουν. Βέβαια, ο ίδιος παραμένει οικονομικά πανίσχυρος και πολιτικά δυνατός. Εχει επίσης ήδη δημιουργήσει μια αξιόπιστη - σοβαρή ομάδα που θα ξεκινήσει και το νέο πρωτάθλημα με συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τον εγχώριο ανταγωνισμό. Δεν χρειάζεται να χτίσει κάτι από την αρχή, όπως οι υπόλοιποι. Τέλος, θα εξασφαλίσει πιθανότατα πάνω από 25 εκατομμύρια ευρώ από το Champions League, όταν οι υπόλοιποι θα βολευτούν με τα μάξιμουμ 4 του Conference.
Με εξαίρεση τον Σαββίδη, ούτε ο Μελισσανίδης, ούτε ο Αλαφούζος θα ξοδέψουν «τρελά λεφτά» την καινούργια σεζόν. Και οι τρεις θα πατήσουν κυρίως πάνω στους νέους προπονητές τους, με την ελπίδα πως η επιλογή που έκαναν θα τους βγει. Ο Πέντρο Μαρτίνς θα έχει να αντιμετωπίσει σοβαρότερες περιπτώσεις από του Πάμπλο Γκαρσία, του Χιμένεθ και του Μπόλονι. Και η γενικότερη ευρωπαϊκή εμπειρία λέει, ότι ένας προπονητής, στην περίπτωση που αποδειχθεί ικανός, είναι δυνατόν να φτιάξει ομάδα ίδια και καλύτερη σε σχέση με τα χρήματα που ξοδεύονται. Το τελευταίο παράδειγμα το έχουμε από τον τελικό του Europa League της περασμένης Τετάρτης, όπου η μικρούλα ισπανική Βιγιαρεάλ κατάφερε να το σηκώσει απέναντι στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχοντας καθοδηγητή τον Ουνάι Εμερι, προπονητή ο οποίος τα κατάφερε τέσσερις φορές μέχρι τώρα με μπάτζετ πολύ μικρότερα από εκείνα των αντιπάλων του. Μένει, δηλαδή, να αποδειχθεί αν με ένα καλύτερο σχεδιασμό ο Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ, ο Μιλόγεβιτς στην ΑΕΚ και ο Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό θα είναι σε θέση να αμφισβητήσουν πειστικά εκείνο που καταφέρνει ο Ολυμπιακός τα δύο τελευταία χρόνια. Διαφορετικά, θα ισχύσει αυτό που είχε πει (πάλι!) ο Κόκκαλης: «Δεν μπορούμε να το παίρνουμε συνέχεια εμείς, αλλά αν δεν μπορούν οι άλλοι, τι να κάνουμε; Θα το παίρνουμε»!
