Υπάρχουν και οι μανιακοί με την ιστορία που είδαν πίσω από τα ζευγάρια που έβγαλε η φάση των «16» του Euro τον «Εκατονταετή Πόλεμο» σε… νέα έκδοση. Από τη μια, όλες οι δυνάμεις του καθολικισμού: Βέλγιο – Πορτογαλία, Ιταλία – Αυστρία, Γαλλία – Ελβετία, Κροατία – Ισπανία. Από την άλλη, στο από κει γκρουπ, όλες οι εκδοχές του καθολικισμού: Αγγλοι, Λουθηρανοί, Καλβινιστές, Ευαγγελιστές, ανακατεμένοι με τους Ορθόδοξους Ουκρανούς και τους Αθεους κατά 80% Τσέχους: Σουηδία - Ουκρανία, Ολλανδία – Τσεχία, Ουαλία - Δανία. Σε κάποια άλλη μακρινή εποχή, θα μιλούσαμε για έχθρες και μίση. Μη κοιτάμε σήμερα που όλα, πλέον, είναι λάιτ, οι γωνίες έχουν στρογγυλέψει και οι διαφορές λύνονται ως επί το πλείστον μέσα από διαδικασίες νόμιμες και κοινά αποδεκτές.
Παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, το ποδόσφαιρο δεν λατρεύτηκε από τον περισσότερο κόσμο επειδή ενώνει, αλλά γιατί χωρίζει. Σχεδόν πάντα αποτελούσε υποκατάστατο του πολέμου. Ενας τρόπος για να αναδεικνύουν οι άνθρωποι τις διαφορές τους και να τις λύνουν με τρόπο που δεν θα εξοντώνει ο ένας τον άλλο. Γειτονιές, χωριά, πόλεις, γεωγραφικές περιφέρειες, χώρες, κόμματα, θρησκείες, κοινωνικές καταβολές δεν είχαν ποτέ και δεν έχουν κοινό παρονομαστή σε ό,τι αφορά τη μπάλα. Ανέκαθεν μέσα από τα γήπεδα έβρισκαν την αφορμή να ξαναζεστάνουν πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, οικονομικές, ακόμη και φυλετικές διαφορές που «έπρεπε» να λυθούν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Για παράδειγμα, και για να μην πάμε μακριά, στα ματς Ελλάδας - Τουρκίας οι νίκες και οι ήττες παίρνουν πάντα ξεχωριστό - συμβολικό χαρακτήρα. Το ίδιο θα γίνει αν μελλοντικά τύχει να «πέσουν» μαζί η Ελλάδα μα την Βόρεια Μακεδονία. Η UEFA αποφεύγει να βάζει σε ίδιο γκρουπ Τουρκία και Κύπρο με αφορμή την εισβολή του 1974 και τις παρενέργειες που προκαλεί. Τον Οκτώβριο του 1986 ο ΑΠΟΕΛ κληρώθηκε να παίξει στην Κωνσταντινούπολη με τη Μπεσικτάς για το τότε κύπελλο Πρωταθλητριών και σημερινό Champions League. Δεν πήγε μετά από πίεση του κόσμου της ομάδας, αποκλείστηκε και τιμωρήθηκε με υποχρεωτική αποχή δύο χρόνων, καθώς κανείς δεν θέλησε να κατανοήσει την ιδιαιτερότητα του προβλήματος. Ο Μαραντόνα επίσης δεν θα ήταν ποτέ το σύμβολο που έγινε, αν δεν έπαιρνε την εκδίκησή του από τους Αγγλους για τον πόλεμο στα Φόκλαντ με το γκολ - «χέρι του θεού». Υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα παρόμοια περιστατικά λιγότερο διάσημα. Γενικότερα, κάθε φορά που βγαίνει ένα ζευγάρι, το οποίο σημαίνει για τις χώρες που παίζουν πράγματα μεγαλύτερα και σημαντικότερα από το ποδόσφαιρο, ξαναφουντώνουν τα πάθη και οι φανατισμοί.
Η τελική βαθμολογία των ομίλων έδωσε αφορμή και στην Ρόετρ Στεν, μια μικρή ποδοσφαιρική ομάδα της Λειψίας με πολιτικές ανησυχίες, να ανεβάσει την ιδιαίτερη αναφορά που βλέπουμε. Οι Εθνικές ποδοσφαιρικές ομάδες της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Πολωνίας και της Ουγγαρίας τερμάτισαν τελευταίες η καθεμία στον όμιλό της. Ηταν γι αυτούς λόγος πανηγυρισμού, επειδή... καταποντίστηκαν ο Πούτιν, ο Ερντογάν, ή ο Ορμπαν! Γιατί μπορεί η δική τους Γερμανία προς το παρόν να μη βλέπεται, έτσι όπως παίζει, αλλά το κάνει απλά υποφερτό από τη στιγμή που «το Euro 2020 δεν ήταν τουλάχιστον νίκη για τους σύγχρονους αυτοκράτορες. Και δεν αδικούμε τους οπαδούς ή τους παίκτες αυτών των χωρών, αλλά αντιμετωπίζουμε τους κυβερνητικούς ηγέτες τους σαν την προτομή της χώρας»!
