Επί 34 χρόνια ο χώρος του Βιολογικού στο ΑΠΘ ήταν κατειλημμένος, χωρίς καμιά προηγούμενη κυβέρνηση να ενοχληθεί, κανένας πρύτανης να ευαισθητοποιηθεί, κανένας εισαγγελέας να ενδιαφερθεί. Χώροι σαν αυτόν του Βιολογικού, που τελούν υπό κατάληψη, υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Απλώς οι αρμόδιοι βολεύονται δια της απραξίας, της πιο «πετυχημένης» συνταγής για ένα δημόσιο πρόσωπο, με εκτελεστικές αρμοδιότητες.

Ήδη οι τσόχες έχουν στρωθεί και τα μαγικά κοκαλάκια για τους παίκτες, που λέγονται μάρκες, έχουν μοιρασθεί. Εννοείται πως έχει πέσει και το σχετικό χρήμα για την αγορά της λεγόμενης κάβας. Όπως αντιλαμβάνεσθε το πρωτοχρονιάτικο άρθρο απευθύνεται σε αυτούς που έχουν παίξει πόκα, έστω για μια φορά. Γιατί η πόκα είναι μεν η βασίλισσα των «αθλημάτων», όμως σε τελική ανάλυση είναι ένα παιχνίδι με βασικά στοιχεία πολιτικής.

Και εκτός απροόπτου το επόμενο ερώτημα είναι αν «θα κάνουμε Πάσχα στο χωριό». Γιατί η υπόθεση ρεβεγιόν κρίθηκε. Βέβαια, κάποιοι πολυμήχανοι Λαρισαίοι έκαναν ρεβεγιόν προχθές, για να προλάβουν τα μέτρα. Δε γνωρίζω αν συγχρόνως άλλαξαν και τη χρονιά στις 29 Δεκεμβρίου. Πάντως, ξεφάντωσαν και την άλλη μέρα…όποιον πάρει ο Χάρος. Αυτά τα ερωτήματα είναι, όπως και να τα δούμε, επιεικώς βλακώδη και φανερώνουν την αδυναμία του δημοσιογράφου να αντιληφθεί την κρισιμότητα της καταστάσεως.

Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, κεντρικά εκφρασμένος, έχει περιπέσει στο επίπεδο χαμαιτυπείου. Εξακολουθεί και λειτουργεί, φωνασκούσα μάλιστα, η αντιεμβολιαστική φάλαγγα, ο δε λόγος του διαγραφέντα Κουρουμπλή είναι λογοτεχνικό κέντημα μπροστά σε αυτά που λέει ο ίδιος ο Α. Τσίπρας και οι συνεργάτες του. Θα μου πείτε, «δεν ντρέπονται;» φυσικά, και δεν ντρέπονται. Ποντάρουν για μια ακόμα φορά στην αγανάκτηση των πολιτών, μόνο που αυτό, μέχρι στιγμής, δεν αποδίδει.

Είναι γνωστό και αναμενόμενο πως ο στόχος του Α. Τσίπρα και των συνεργατών του είναι ο πρωθυπουργός και η οικογένεια του. Έχουν στήσει ολόκληρο παρατηρητήριο και καταγράφουν κάθε κίνηση του εκτός της πολιτικής δραστηριότητας του. Όλοι οι λογικοί άνθρωποι αναγνωρίζουν την ανθρώπινη φύση όλων των πρωθυπουργών. Βέβαια, είναι σημαντικό για τους πολίτες να γνωρίζουν αν ο πρωθυπουργός τους δηλώνει πως θα πάει για ένα διήμερο στην Ήπειρο ή αν, νύκτωρ, με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, μεταβαίνει οικογενειακώς στη Ντίσνεϊλαντ.

Ο δικός μας ο Θεσσαλονικιός Άκης Μπουρλά θεωρείται από το CNN business ως ο μάνατζερ της χρονιάς. Αυτή η βράβευση στάθηκε η αφορμή για να ακουστούν ξανά οι μίζερες φωνές και να μιλήσουν και πάλι οι αριστερές ψυχούλες που άρχισαν να μηρυκάζουν τα γνωστά τους τροπάρια. Πόσα κέρδισε η Pfizer από την πανδημία, πόσα πρόκειται να κερδίσει από το χάπι, ποιες οι αμοιβές του Μπουρλά. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ξανάρχισε το παραμύθι για το πόσο πολύς πλούτος συγκεντρώνεται σε τόσο λίγα χέρια. Η καραμέλα του κάθε πικραμένου αριστερούλη.

Ο θάνατος του Κάρολου Παπούλια μας πηγαίνει πίσω στο χρόνο, στον Οκτώβριο του 2011, στη Θεσσαλονίκη. Κάτι που ξεκίνησε από την πλατεία Συντάγματος των «αγανακτισμένων», κατέληξε στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, όταν κορυφώθηκε η επίθεση κατά των δημοκρατικών θεσμών του πολιτεύματος μας. Προπηλακίσθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που φυγαδεύτηκε. Μέχρι και «προδότη» τον αποκάλεσαν. Καλόν είναι αυτή την περίοδο να μην την απωθούμε στη μνήμη μας, καθώς οι υπεύθυνοι έχουν πολιτικό στίγμα και ονοματεπώνυμο.

Σε πείσμα του «Ριζοσπάστη» που στις 26 Δεκεμβρίου 1991 έγραφε για την υποστολή της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο από το Κρεμλίνο, «για μια στιγμή οι δείχτες των ρολογιών έμειναν ακίνητοι...», ακινησία στην Ιστορία δεν υπάρχει. Η κίνηση των δειχτών του ρολογιού είναι προς τα εμπρός καθώς απελευθερώθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες στην Ευρώπη και στη Ρωσία από το πιο βάρβαρο καθεστώς που γνώρισε η ανθρωπότητα επί 70 χρόνια.

Το ρεβεγιόν είναι μεν μια ψυχαναγκαστική εκδήλωση, όμως έχει συγκεκριμένη ώρα λήξεως. Εκεί όμως που είμαι επαναστατικά κάθετος είναι στο μεσημεριανό οικογενειακό τραπέζι, ανήμερα Χριστούγεννα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η ώρα αποχώρησης των καλεσμένων που είναι άγνωστη. Και εκεί αρχίζει το μαρτύριο του συμμαζέματος. Εννοείται, βέβαια, πως όσες και όσοι βρεθείτε σήμερα στο οικογενειακό τραπέζι καλά να περάσετε και του χρόνου να είμαστε όλοι παρόντες.

Είναι στερεότυπη πλέον η έκφραση «να μην υπολογίσει το πολιτικό κόστος», στο λόγο των κομμάτων της εκάστοτε αντιπολίτευσης, όταν ασκούν κριτική ή κάνουν υποδείξεις προς την εκάστοτε κυβέρνηση. Σε αυτήν την περίπτωση προφανώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιδιώκουν, σε τελική ανάλυση, να φθείρουν την κυβέρνηση. Γιατί όταν την καλούν να λάβει αποφάσεις που θα έχουν πολιτικό κόστος γι' αυτήν, αυτό ακριβώς κάνουν. Βέβαια, όταν γίνουν κυβέρνηση και αυτά θα βρεθούν μπροστά στον αμείλικτο κόφτη του πολιτικού κόστους.

Γνωρίζετε το βούλευμα υπ΄αριθμόν 017/12-12-2021; Έχετε ακούσει για «το ανώτατο τριαδικό νομοθετικό, εκτελεστικό, δικαστικό συμβούλιο του Έθνους των Ελλήνων»; Μήπως σας λέει κάτι το όνομα Γρηγόρης Χαραλαμπίδης;αν δεν τα γνωρίζετε όλα αυτά αγνοείτε την ύπαρξη του «Σώματος ομολογητών θεματοφυλάκων του Συντάγματος». Το ερώτημα είναι αν όλα αυτά τα πιστεύουν ή κάνουν μια πλάκα. Αν εννοούν τα βουλεύματα, τα άρθρα του ΟΗΕ και τους εθνικούς δικαστές ή αν όταν τα γράφουν, πιάνουν την κοιλιά τους από τα γέλια.

Τελικά ουδείς γνωρίζει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Α. Τσίπρα. Μάλλον είναι και σε αυτό το θέμα παντός καιρού. Ανάλογα με την περίσταση γίνεται θεοσεβούμενος χριστιανός που ανάβει το κεράκι του ή ένας άθεος μαρξιστής. Εν πάση περιπτώσει το ζήτημα είναι πως, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, σήμερα έχει εναποθέσει την πολιτική του τύχη στον Πανάγαθο. Ο ίδιος έχει κάνει τα πάντα για να ανακάμψει το κόμμα του, αλλά εις μάτην. Δεν κουνιέται φύλλο. Απεναντίας, βλέπει να ψαλιδίζεται η δύναμη του.

Θα χαιρόμασταν όλοι φαντάζομαι αν Έλληνας πολιτικός γινόταν πρωτοσέλιδο σε τουρκική εφημερίδα υποστηρίζοντας τις πάγιες ελληνικές θέσεις. Δημιουργεί όμως προβληματισμούς όταν η πρωτοσέλιδη φιλοξενία έχει ως αιτία την προβολή θέσεων που αρέσουν στην τουρκική πλευρά. Που ικανοποιούν τους αναγνώστες της εφημερίδας. Η φωτογραφία του Α. Τσίπρα που κοσμούσε την πρώτη σελίδα της Χουριέτ συνοδευόταν από τη φράση του στη βουλή προχθές: «γιατί εξοπλιζόμαστε; Θα γίνουμε μήπως υπερδύναμη;» Την άλλη ήταν όταν καταψήφισε την ελληνογαλλική συμφωνία.

Τις τελευταίες ημέρες είδαν το φως της δημοσιότητας όχι μια, αλλά τρεις δημοσκοπήσεις από τις εγκυρότερες εταιρείες, που δείχνουν τη ΝΔ να κινείται στα όρια της αυτοδυναμίας και τον ΣΥΡΙΖΑ να αισθάνεται την ανάσα του ΠΑΣΟΚ. Κι όμως, μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο Α. Τσίπρας ζήτησε πρόωρες εκλογές, προκαλώντας γενική θυμηδία, πλην του συριζαϊκού περίγυρου που εκστασιάσθηκε από την «μεγαλοφυή» κίνηση του ηγέτη. Εμείς, η πλέμπα, δεν καταλάβαμε το μεγαλείο της.

Οι τρεις τελευταίες δημοσκοπήσεις (Μarc, Kapa Research, Metron Analysis) δείχνουν άνετη εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας, με το ΠΑΣΟΚ να αναπτύσσει μια δυναμική διεκδίκησης της δεύτερης θέσης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως αν σκαλίσουμε κάτω από την επιφάνεια των γεγονότων μπορεί να ανακαλύψουμε πως οι εξελίξεις μπορεί να πάρουν και μιαν άλλη τροχιά, που να μας οδηγήσει σε περιπέτειες.

Επικοινωνιακά η Νέα Δημοκρατία έχει τις καλές και τις κακές της στιγμές. Εκείνο όμως που τείνει να γίνει μόνιμη κατάσταση είναι η αδυναμία της, σημαντικά ζητήματα να τα αναδείξει σε όλο το εύρος τους. Να τα πάει μέχρι τέλους. Να τα εξαντλήσει, εξαντλώντας συγχρόνως και τον ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Προχθές, σε κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Π. Πολάκης αποκάλυψε πως έγινε σύσκεψη με θέμα την ποινική δίωξη της κ. Λ. Νικολοπούλου στην οποία συμμετείχαν ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, εισαγγελείς και ο ίδιος. Ναι, καλά το διαβάσατε. Ένας αναπληρωτής υπουργός Υγείας συμμετείχε σε σύσκεψη για να ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον της συζύγου του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Γ. Στουρνάρα. Βασικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η απομάκρυνση του κ. Γ. Στουρνάρα από αυτήν την κομβικής σημασίας θέση.

Το «σεμνά και ταπεινά» έχει και μια άλλη διάσταση. Σε βοηθά να είσαι προσγειωμένος, ψύχραιμος και κυρίως να αντιλαμβάνεσαι πότε η άμυνα είναι ο προσφορότερος τρόπος για να ξεπεράσεις μια δύσκολη κατάσταση. Κάτι που δεν έκαναν προχθές οι συντελεστές της εκπομπής «Ράδιο Αρβύλα». Αντί με σκυμμένο το κεφάλι να ζητήσουν συγγνώμη από το κοινό τους και την κυρία Μενδώνη, πέρασαν στην αντεπίθεση. Πίστεψαν πως πάντα η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση και έτσι διέπραξαν ένα τραγικό λάθος.

Διάβασα πως σε εκδήλωση που οργάνωσε η τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ηλιούπολη (Αττικής) ο κεντρικός ομιλητής είπε: «τη δεύτερη φορά να καταργήσουμε την ΑΑΔΕ και να κρατικοποιήσουμε δύο συστημικές τράπεζες». Ποιος ήταν ο κεντρικός ομιλητής με αυτές τις «επαναστατικές» θέσεις; Ο στενός συνεργάτης του Α. Τσίπρα, ο κ. Π. Πολάκης. Ως εκ τούτου μια επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν μπορεί να αποβεί χρήσιμη. Προφανώς, ο κ. Πολάκης γνωρίζει πως δεν μπορεί να κρατικοποιηθεί καμιά συστημική τράπεζα εντός της ευρωζώνης.

Ο νέος ηγέτης του ΚΙΝΑΛ αν θέλει - που το θέλει - να αυξήσει σημαντικά τη δύναμη του κόμματος του οφείλει να ασκήσει σκληρή αντιπολίτευση στη Νέα Δημοκρατία, στοχευμένη όμως και όχι αντιπολίτευση των ίσων αποστάσεων και να αποδομήσει τον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ. Θα τα καταφέρει; Το γεγονός πως ο βασικός στόχος του είναι ο επαναπατρισμός όσο το δυνατόν περισσότερων παλιών, παραδοσιακών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ, καθιστά επιτακτική τη σκληρή κριτική προς τη Νέα Δημοκρατία.

Αμήχανη αντιπολίτευση παύει να είναι αντιπολίτευση. Αντιπολίτευση που υπόκειται σε εσωκομματική κριτική, δεν είναι αποτελεσματική. Πολύ δε περισσότερο, όταν η ασκούμενη αντιπολίτευση είναι της μορφής «όχι σε όλα». Όταν αμφισβητείται αυτό το «όχι σε όλα» από ηγετικά στελέχη του ίδιου του κόμματος, τότε δεν υπάρχει τίποτα. Αυτές οι σκέψεις μού γεννήθηκαν παρατηρώντας το μπαράζ αμφισβητήσεων που δέχεται αυτές τις ημέρες η αντιπολιτευτική τακτική που ασκεί η ηγετική του ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό ήταν ένα από τα συνθήματα του καλοκαιριού του 2011 και χαρακτήριζε όλη την περίοδο του αντιμνημονιακού αγώνα. Ήταν η απόλυτη άρνηση των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και η αναγόρευση του πεζοδρομίου σε ρυθμιστή και εκφραστή του πολιτεύματος. Αν το 2011 προέκυψαν οι «αγανακτισμένοι», σήμερα οι «θεματοφύλακες του άρθρου 120» είναι η λογική συνέχεια τους, με μια ενδιάμεση στάση στον Σώρρα. Με απλά λόγια οι «θεματοφύλακες» ήρθαν για να μείνουν.

Τους αντιμετωπίσαμε λάθος ευθύς εξ αρχής. Είδαμε δύο γραφικούς, με στολές, μπροστά σε ένα αυτοκίνητο που το ονόμασαν «περιπολικό» και τους πήραμε στην πλάκα. Δεν αναρωτηθήκαμε πού βρήκαν τις στολές και τα αυτοκόλλητα, το φρεσκοβαμμένο «περιπολικό» και τις χειροπέδες. Και κυρίως ποιος τα χρηματοδότησε όλα αυτά. Όμως υπήρχε όπισθεν ένα σκηνικό που είχε στηθεί. Η κυβέρνηση επιβάλλεται να εντοπίσει τους ηθικούς αυτουργούς του συμβάντος στο Αιγίνιο.

Διάβασα πως ο Α. Τσίπρας επανήλθε προχθές στην πρόταση του για δημοκρατική συμπαράταξη, απευθυνόμενος πρωτίστως στο ΚΙΝΑΛ. Αυτή η επίθεση φιλίας και συνεργασίας έχει ένα θεμιτό τακτικό στόχο. Να σπάσει το αντι—ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και να κτίσει τη δημοκρατική συμπαράταξη η οποία θα έχει αντιδεξιό προσανατολισμό. Να αλλάξει δηλαδή το συσχετισμό δυνάμεων με την επαναδιευθέτηση των συμμαχιών. Η πρόταση συνεργασίας της ριζοσπαστικής Αριστεράς προς την Κεντροαριστερά διακρίνεται από έναν καιροσκοπισμό, μιαν ιδιοτέλεια και έναν τακτικισμό.