Σε παλιότερες εποχές κάθε οικογένεια είχε έναν ανύπαντρο θείο. Συνήθως αδελφό της μαμάς. Ερχόταν σπίτι για φαί τα κυριακάτικα μεσημέρια και στην διάρκεια του φαγητού ανέπτυσσε την αγαπημένη του θεωρία. Ο θείος μίλαγε μέχρι την στιγμή που η μαμά έλεγε «Λευτεράκη σταμάτα. Μας ζάλισες με τα ίδια και τα ίδια».

Ο ΣΥΡΙΖΑ στις συζητήσεις με θέμα τη δραχμή έχει πλούσιο παρελθόν. Από τον Λαπαβίτσα που είχε πει ήθελε την Ελλάδα στη δραχμή έστω και με δελτίο στην βενζίνη, μέχρι τον Βαρουφάκη με τα IOU και τον πορθητή του νομισματοκοπείου, Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Μετά τον τελευταίο πόντο στο Rod Laver Arena ο Φέντερερ άρχισε να κλαίει. Σίγουρα από την ένταση. Πιθανόν επειδή καταλάβαινε ότι δεν θα ξανανιώσει αυτή την στιγμή. Σαν τον γεράκο που καθόταν στον χώρο των επισήμων και το γήπεδο έχει πάρει το όνομά του, ο Φέντερερ περνούσε από τον χώρο των θνητών στον χώρο των σκιών.

Δεν γίνεσαι περήφανος για την πατρίδα σου επειδή εισάγει μαλλί και εξάγει μεταξωτά. Ούτε καν επειδή κέρδισε έναν πόλεμο. Περήφανο η πατρίδα σου σε κάνει όταν κάποιες στιγμές ακόμα και ενάντια στα συμφέροντά της πολεμάει για τις αρχές της.

Ανεξάρτητα από τις ανησυχίες του κόσμου ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε αυτό που πρέπει να κάνει. Ζήτησε εκλογές, πριν η Ελλάδα φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή.

Το δόγμα Καμμένου ολοκληρώθηκε με ένα άνετο «οι Γερμανοί δεν λειτουργούν ως σύμμαχοι, αλλά ως τοκογλύφοι» και ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι με την Αμερική. Στάση που θυμίζει έλληνες τουρίστες στο εξωτερικό, ας πούμε στο Παρίσι, και μπαίνοντας στις Βερσαλλίες λένε «Ωραία δεν θα ήτανε να μέναμε εδώ;»

To Man without a Country του Edward Everett Halle θα ήταν παντελώς άγνωστο στην Ελλάδα εάν δεν είχε εκδοθεί την δεκαετία του ’50 στη σειρά των Κλασικών Εικονογραφημένων της Ατλαντίδας. Μία σειρά που επέτρεψε στην γενιά μου να έχει μια ιδέα από κλασικά και λιγότερο κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας ταξίδευε στις Βρυξέλλες στην οικονομική θέση για τη Σύνοδο Κορυφής. Το Μαξίμου μοίραζε ανακοίνωση του Χαμόγελου του Παιδιού, με την οργάνωση να ευχαριστεί για το ότι η κυβέρνηση διέθεσε το πρωθυπουργικό αεροπλάνο για να μεταφερθεί επειγόντως στην Γερμανία ένα παιδί.

Ο πρόεδρος του ΑΠΕ-ΜΠΕ απαντάει στις καταγγελίες ότι οι οθόνες του μετρό χρησιμοποιούνται για μετάδοση προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ. Για την ώρα πιθανόν όχι. Για να δούμε τι θα είχαν δείξει σήμερα οι οθόνες, αν ανέβαζαν «την αξιόπιστη, έγκυρη και έγκαιρη ειδησεογραφία » του πρακτορείου.

Από την δημοπρασία ελέγχου της τηλεόρασης μέχρι την αρπαγή του ΔΟΛ, οι κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την σφραγίδα του Νίκου Παππά. Κινήσεις της αρπαχτής που ακόμα και εάν πετύχουν το θήραμα θα είναι σε τέτοιο χάλι που το κυνήγι δεν άξιζε τον κόπο.

Οι κυβερνητικές παροχές στον αθλητισμό πέρασαν διάφορες περιόδους. Ξεκινώντας από την προ δικτατορίας περίοδο. Όταν οι πρωταθλητές το πολύ διοριζόντουσαν σε κάποια ΔΕΚΟ. Και αφού είχαν διοριστεί έκαναν την δουλειά τους κανονικά.

Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, που είναι διακρατική κυβερνητική οργάνωση, οι ΜΚΟ είναι «ιδιωτικοί οργανισμοί που ασκούν δραστηριότητα για να απαλύνουν τον πόνο, να προωθήσουν τα συμφέροντα των φτωχών, την προστασία του περιβάλλοντος, την παροχή βασικών κοινωνικών υπηρεσιών, ή αναλαμβάνουν την ανάπτυξη της κοινότητας»...

Όπως στην Ρώμη με τους αυτοκράτορες της Δύσης και της Ανατολής, στο Βυζάντιο με τους συμβασιλείς και στον Δήμο Αθηναίων με τους αντιδημάρχους, αν στην προεδρία της Δημοκρατίας προστίθετο ο «συμπρόεδρος», ένας άνθρωπος θα είχε ησυχάσει. Μέχρι τότε ο Φώτης Κουβέλης, που πλέκει εγκώμια, θα συνθέτει ωδές, θα ξαπλώνει δίπλα στο τζάκι του Αλέξη Τσίπρα για να τον ηρεμεί.

Στην ιστορία υπάρχει ένας τομέας που λέγεται What if. Τι δηλαδή θα συνέβαινε αν κάτι μια λεπτομέρεια είχε καταλήξει διαφορετικά. Το σκεφτόμουνα διαβάζοντας ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίτσα στο Βήμα το 2012 για το τι θα συνέβαινε αν η ομάδα του Λαφαζάνη είχε περάσει την γραμμή της στην κυβέρνηση.

Οδηγώντας 50 χρόνια μηχανή έχω διαιρέσει τους μηχανικούς σε δύο κατηγορίες. Η μία είναι των μηχανικών που λένε πόσο έκανε το σέρβις, δίνεις τα λεφτά και φεύγεις. Η δεύτερη κατηγορία είναι που πας να πάρεις την μηχανή και ο μάστορας αρχίζει: «Το πρόβλημα είναι ότι δεν καθαρίζει επειδή οδηγάς στην πόλη. Το έχουνε όλα τα μοντέλα σαν το δικό σου...»

Κάθε πρωθυπουργός είχε τον κύκλο των δικών του ανθρώπων. Ο κύκλος μιλάει για τον χαρακτήρα του.

Μεγάλωσα στον Πειραιά την εποχή που τα τρόφιμα δεν είχαν ημερομηνία λήξης, τα παιχνίδια είχαν κοφτερές γωνίες και οι ταράτσες δεν είχαν πεζούλια.

O Guardian είναι βρετανική εφημερίδα. Την διαβάζει το κοινό που βγάζει 60 χιλιάρικα το χρόνο αλλά «παλεύει το σύστημα από τα μέσα». Οι αναγνώστες του έχουν τον μεγαλύτερο ανά κεφαλή μέσο όρο αριθμό ποδηλάτων, την πιο εμπεριστατωμένη γνώση για τον κατώτατο μισθό στις τρίτες χώρες και θεωρούν ακροδεξιό οποιονδήποτε έστω και μία φορά στην ζωή του ψήφισε Συντηρητικούς.

Η παροιμία που πριν κάποιο καιρό είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας «το καραβάνι προχωράει αφήνοντας πίσω τα σκυλιά να γαβγίζουν» ισχύει. Το λάθος ήταν στο ποιοι είναι οι σκύλοι και ποιοι οι καμηλιέρηδες. Και το καραβάνι θα προχωρήσει.

Χθες με το θερμόμετρο να είναι κοντά στο μηδέν ο εύζωνας στεκόταν προσοχή έχοντας πίσω του την Βουλή, ενώ αρκετοί βουλευτές δεν αντιλαμβάνονται ότι η προσοχή του φρουρού είναι μια κίνηση σεβασμού που έχουν την υποχρέωση να επιστρέψουν με το ντύσιμο και την συμπεριφορά τους.

Διαβάζοντας τα Πόθεν Εσχες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ μου δημιουργήθηκε το εξής ερώτημα. Στην κοινωνία που οραματίζονται πιστεύουν ότι όλοι θα έχουν τη συλλογή αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών του Βαρουφάκη, τα 51 ακίνητα του Σταθάκη και τα 3 εκατ. δολάρια του χρυσού ζεύγους Παπαδημητρίου – Αντωνοπούλου;

Ρόδες υπήρξαν και υπάρχουν και στην Ελλάδα. Από τα πανηγύρια μέχρι το Allou fan Park οι Έλληνες διατήρησαν το δημοκρατικό τους προνόμιο να ανεβαίνουν ή να μην ανεβαίνουν σε ρόδες. Η θέση του Βολταίρου «δεν θέλω να ανέβω σε ρόδα αλλά θα παλέψω για να ανεβαίνει όποιος θέλει» με καλύπτει απόλυτα.

Ελάχιστοι θα έδωσαν προσοχή στην είδηση ότι στο Τουπόλεφ που έπεσε βρήκαν τον θάνατο 60 μέλη της Χορωδίας Αλεξαντρόφ. Για την ακρίβεια ελάχιστοι θα ξέρουν πόσο διάσημη ήταν η χορωδία του Μπορίς Αλεξαντρόφ στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Όταν η χορωδία του Κόκκινου Στρατού του στρατηγού Μπορίς Αλεξαντρόφ ήταν ένα από τα πλέον εξαγώγιμα καλλιτεχνικά προϊόντα της Σοβιετικής Ένωσης.

Στο σουρεαλιστικό θέατρο που λέγεται ελληνική κρίση ο Αλέξης Τσίπρας και ο Σόιμπλε άρχισαν να παίζουν μια διασκευή της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας. Του κλασσικού μυθιστορήματος του Τσαρλς Ντίκενς, που ένας φιλάργυρος δανειστής στην μέση βικτοριανή περίοδο μισεί τα Χριστούγεννα...