Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Από την ανηφόρα της Τήνου, μέχρι τις «δοξαστικές» Τούμπες των μακεδονικών τάφων κι από τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά ως τα βουνά των γαρυφάλλων στις ελληνικές πίστες, απλώνεται ένας θεσπέσιος μεταφυσικός ήχος. Σαν αυτόν που περιγράφει ο Σολωμός στον «Κρητικό», για να περάσει στον άλλο κόσμο την Φεγγαροντυμένη.
Κι από κάτω, ένας μαγεμένος αυλός «ψεκάζει» νότες μαζικής υστερίας σε έναν λαό που γεννήθηκε μέσα από θρύλους, δοξασίες και επικούς μύθους. Ένα βαλκάνιο συνονθύλευμα φυλών, νομάδων και πειρατών.
Πολλοί πίστεψαν ότι το φαινόμενο Τσίπρα και η επικράτησή του στην στροφή της Μεταπολίτευσης, είναι και το τελευταίο σανίδι στον πάτο ενός σκοτεινού απόπατου. Νόμισαν ότι τα όρια έσπασαν και ο μηδενισμός ήρθε σαν τέρμα αντίδρασης στις προδομένες συνειδήσεις του «κακοθρεμμένου»- από τα κεμπάπ και τα ουίσκια- Έλληνα. Και από δω και πέρα, όπου δει ψεύτη, απατεώνα και δημαγωγό θα τον στέλνει μια και καλή, στον αγύριστο.
Αυτή η ανώφελη «αφέλεια» της ανέξοδης αισιοδοξίας είναι και το εθνικό μας ατόπημα. Είτε την χρησιμοποιούμε για να πιστέψουμε στα παραμύθια είτε για να εξαπατήσουμε τους άλλους.
Ο Αρτέμης Σώρρας-δεν θα γελάμε και τόσο μαζί του, σε λίγο καιρό(!)- είναι ένας απίθανος τύπος ακόμα, που αναδεικνύεται σε πολιτικό αστέρα. Είναι ο μόνος ασκών πολιτική «επί του πρακτέου», και γεμίζει ασφυκτικά αίθουσες σε όποιο μέρος της Ελλάδας βρεθεί. Είναι το μόνο δημόσιο πρόσωπο που διαθέτει τέτοια απήχηση-τηρουμένων των αναλογιών- σε ένα ευρύτατο κοινό με αντικείμενο ενταγμένο στο δια ταύτα! Γιατί ποιος άλλος είναι σε θέση να δώσει κάτι στους οπαδούς του, εν μέσω μνημονίων, εκτός από τον Αρτέμη;
Σε μία λαοθάλασσα στην Τρίπολη, υποσχέθηκε στους «πιστούς» του –πρόκειται για «θρησκευτική» ομάδα- ότι θα τους πληρώσει την εφορία!
Το θέμα είναι ότι χωρίς «μάο- μάο» και «ιθαγενείς», κανένας μάγος δεν μπορεί να δουλέψει. Όπως επίσης και κανένας «πανηγυρτζής» δεν στήνει πάγκο, χωρίς πανηγύρι.
Είναι φανερό ότι σ΄αυτή τη χώρα, μας αρέσουν ακόμα, οι «εμποροπανηγύρεις» και οι τελετές. Προσκυνάμε κομποσκίνια αγίων, πιστεύουμε ότι ο Ολυμπιακός-και οι υπόλοιποι, μη θυμώνετε- είναι «ιδέα», μας ξεματιάζει η γιαγιά μας στα δύσκολα και πάντα, περιμένουμε κάποιον μεσσία να δώσει λύση σε κάθε πρόβλημα που το αφήνουμε να εξελιχθεί σε αδιέξοδο.
Όλα αυτά είναι μία πραγματικότητα που κανείς πλέον δεν την αρνείται. Αλλά και στην Αμερική, εκατομμύρια άνθρωποι θα ψηφίσουν τον Τραμπ, φεύγοντας από κάποια εκκλησία, όπου τραγουδούσαν μαζί με τον φαντεζί ιεροκήρυκα, ύμνους.
Κι όμως, σε καμία αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δεν μπορείς να αρνηθείς σε κανέναν την ψήφο. Ούτε στις ΗΠΑ ούτε στην Αγγλία ούτε στην Ουγγαρία (δημοψήφισμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο) ούτε και στην Ελλάδα. Παντού υπάρχουν «σμήνη» ψηφοφόρων που έλκονται από το φαντασιακό και στηρίζουν αυτούς που κρατούν «καθρεφτάκια» και δώρα.
Η διαφορά όμως με την περίπτωσή μας, βρίσκεται στην αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων από το πολιτικό και μιντιακό σύστημα. Στο κατά πόσο δηλαδή, οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ παραδίνονται ολοκληρωτικά στις επιθυμίες τους. Και σε τι βαθμό, τους καθιστούν ρυθμιστές της δημοκρατίας και των θεσμών.
Δυστυχώς, η άνευ όρων παράδοση των εξουσιών στα πιο ευάλωτα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, οδηγεί την χώρα, με μαθηματική ακρίβεια, στον γκρεμό. Γιατί ούτε οι πολιτικοί θέλουν να «διαπαιδαγωγήσουν» τους πολίτες διοικώντας τους με αποφασιστικότητα ούτε και οι εκπρόσωποι των Μέσων, προσπάθησαν να καλλιεργήσουν μια κουλτούρα αμοιβαιότητας με το κοινό. Για όλους αυτούς, η σχέση είναι κάθετη και έτοιμη να γονιμοποιήσει κάθε λούμπεν ή παρακμιακό δείγμα που ρέπει προς την ευκολία και τον εξευτελισμό.
Επομένως, τον δρόμο για κάθε Τσίπρα και για κάθε Σώρρα, άλλοι τον ετοιμάζουν πριν στρωθεί με κραυγές και συνθήματα. Η πολιτική διαπλοκή, η δικτατορία των μετρίων, ο αυταρχισμός της επίσημης Εκκλησίας, το life- style και οπωσδήποτε, το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα που ξέμεινε στις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60.
Σε κάθε αντιπροσωπευτικότητα, ο αντιπρόσωπος κάνει παιχνίδι για όλους μας. Αν αποδειχθεί γενναίος, πάμε καλά. Αν είναι ανθρωπάκι και έρμαιο της ευκολίας, είμαστε όλοι όμηροι των «άλλων». Και δυστυχώς για μας, η κόλαση είναι πάντα οι «άλλοι». Ειδικά όταν γίνονται η «πρώτη ύλη» για την διαχείριση της απάτης…
